.

Ze stak twee dikke wattenproppen onder mijn bovenlip. Ik trachtte me voor te stellen hoe ik er ten gevolge van deze simpele ingreep uitzag. Mijn verbeeldingsvermogen reikte niet verder dan Bugs Bunny.

Mijn linkerkaak werd vervolgens opzij geduwd en verankerd door een hightech uitziend instrumentje dat wat weg had van een miniatuurautokrik. Daarmee werd tevens mijn mond wijd opengespalkt. Tenslotte pleurde ze zonder enige voorafgaande waarschuwing een luid slurpende speekselzuiger onder mijn tong.
Mocht iemand in die omstandigheden een foto van me hebben genomen, ik had hem prompt een muilpeer verkocht en zijn camera tot schroot herleid.

‘Ik ga nu eerst een foto nemen’, hoorde ik haar achter mijn rug verklaren. Reflexmatig klemden mijn handen zich om de armleuning van de gekantelde stoel. ‘Een obligate röntgenopname’, vervolgde ze. Mijn greep verslapte instant.
Nadat ze de foto had genomen en me daarna quasi pijnloos twee verdovende injecties had toegediend, volgde de gruwel: mevrouw knoopte een gesprek met me aan in afwachting van de volledige gevoelloosheid mijner gebit.
‘Triestig weertje, hè?’
Op deze dooddoener van jewelste was een antwoord geven met een ongewild opengesperde mond vol watten en ijzerwerk nog vrij makkelijk: ‘Ja.’ Ter staving: plug in elke uithoek van uw mond een wijsvinger, trek uw lippen zo ver mogelijk vaneen en zegt u dan eens ‘Ja’. U ziet: zulks verloopt vlekkeloos. Zelfs een ontkenning is nog mogelijk.
Hachelijker werd het toen ze me vroeg of ik in de buurt woonde. ‘In de Zandstraat’, antwoordde ik. Dat klonk ongeveer als ‘In we Wanstraat’.
‘Ah, de Zandstraat. Die ken ik. Ik ga er wel eens wandelen.’
Mijn vermoeden dat tandartsen beschikken over een feilloos klankontrafeltalent werd eens te meer bevestigd.
‘Woon je er al lang?’
‘Al weew dan wijwentwintig jaaw.’
Anyway, tien vragen en evenzoveel moeizame antwoorden later was mijn mond murw geworden van de anesthesie en kon ze aan de slag. Er moest een wijsheidstand getrokken worden alsook een hoektand ontzenuwd. Ze besloot om die laatste eerst aan te pakken. Dat gebeurde middels een boortje dat buiten mijn mond licht zoemde doch eenmaal binnensmonds mijn hersenpan vulde met het geluid van een drilboor die gewapend beton kapotschoot.
‘Wi-brrr-moe-brrr-aal-brrr-iepen?’
Fuck. Had ze me zopas een vraag gesteld tijdens het boren? Ik vermoedde van wel. De boor kwam even tot rust. Strategisch antwoordde ik ‘U-huh’. Waarna ze met verdubbelde hevigheid haar machinerie begon te hanteren. Jezus, zou ze me verzocht hebben om meteen ook maar even mijn smoel te mogen verbouwen of zo? In gedachten zag ik de boorstaaf al door mijn bovenlip naar buiten floepen.

‘Zo. Gepiept.’ klonk het tien minuten later. ‘En dan nu de wijsheidstand. ’t Is een kanjer, zag ik op de foto. Hij heeft zowaar een dubbele wortel. Dat wordt even wringen.’
Op zo’n moment verlangt elke zinnige mens naar een portie afleiding. In mijn hoofd begon ik uit arren moede in de Humo te bladeren. De actrice op de cover lachte haar perfect witte tanden bloot.

Honderd drieënzeventig euro later stapte ik buiten met een gebit dat aanvoelde als, eh, niks meer, eigenlijk. Middels mijn tong wist ik de prop bloedstelpende watten in het gat van wijlen de kies te lokaliseren. In de auto monsterde ik mijn aangezicht in de achteruitkijkspiegel. Mijn bek hing scheef op links. Ik lachte naar mijn spiegelbeeld als een boer met kiespijn.

.

Het betonnen pad waarop ik me bevond, was beangstigend smal. Bovendien had mijn oude kar nukken. Iets met de voorwielen die wel leken te blokkeren waardoor ik niet bij machte was geheel baanvast te sturen.

Een en ander leidde ertoe dat ik meer dan me lief was op de verkeerde helft van de daaropvolgende paadjes terecht kwam. Dat ontlokte geregeld misprijzen bij tegenliggers. De ene wierp me een venijnige blik toe, een andere maakte dan weer een vanggebaar rechts van zijn voorhoofd. Een aan de kant staande vrouw van een zekere leeftijd riep zelfs iets naar me, doch ik was te zenuwachtig alsmede te gefocust om haar woorden te capteren.

Stoppen wilde ik onder geen beding. Mijn laadbak moest worden gevuld en dat bij voorkeur zo snel mogelijk wegens daarna nog andere afspraken. Katrien had me instructies gegeven die me zo makkelijk en vlot mogelijk naar de diverse stopplaatsen zouden leiden. Ze had er echter geen rekening mee gehouden dat deze locatie compleet onbekend terrein voor me was. Alle baantjes leken wel eender. Er waren te veel schier identieke kruispunten en te weinig wegwijzers.

Om vijf uur stipt zou er ergens een aanzienlijke bestelling voor me klaarstaan. Mits eenvoudige afgifte van een bestelbon zou ik die bovendien direct mogen inladen. Doch alvorens de bewuste bestemming te kunnen bereiken, trachtte ik bovenal te meanderen door een hectiek van jewelste. Het leek ineens wel alsof iedereen tegelijk op weg was naar weet ik veel waar.
Tuurlijk, het is spitsuur, schoot het me plots te binnen. Alle werkslaafjes waren en masse gelost en dirigeerden thans als volkomen losgeslagen projectielen hun wagens de schriele weggetjes van dit centrum op.

Bij het volgende knooppunt was ik volledig het noorden kwijt. Moest ik nou naar links, rechtsaf of toch maar rechtdoor? Ik dirigeerde moedeloos mijn moegetergde kar naar de kant om aan een voorbijganger de weg te kunnen vragen.
“Rechtdoor tot aan het volgende kruispuntje en aan een groot geel plakkaat met daarop in vette rode letters het woord ‘Uitverkoop’ naar links,” beweerde een inschikkelijke jongeman zelfzeker. “U kunt niet missen, meneer, het is een langgerekte etalage die felblauw verlicht is.” Ik bedankte, in meer of mindere mate opgelucht, de affabele rastadrager en zette prompt mijn weg verder. Een blik op mijn horloge deed me beseffen dat ik nog amper twee minuten respijt kreeg.

Om welgeteld zeven minuten over vijf was mijn aftandse karretje bediend. Er parelden onderhand zweetdruppels op mijn voorhoofd. De bediende, een getaande beer van een vent in een lange witte doch grotendeels bevlekte schort, was me meteen ter hulp geschoten en had eigenhandig de wat vormeloos verpakte bestelling in de laadruimte geplaatst, tandpastalach incluis.
Nu kwam het erop aan onderweg nog wat minieme spulletjes op te pikken om me daarna zo gezwind mogelijk uit de voeten te maken. Het gros van die benodigdheden wist ik op eigen kracht te vinden, al moest ik wel nog één keertje op weg worden geholpen. Het was een pezig lagereschoolmeisje dat me te woord stond. Ze bleek, zo merkte ik alras, heimelijk best trots dat ze werd geïnterpelleerd door een grijzende onwetende boomer die compleet afhankelijk was van haar tripadvies. Ik kon me maar niet van de indruk ontdoen dat ze bewust enkele welgemikte pauzes inlaste om alzo de spanning wat op te schroeven en de wanhoop in mijn ogen gestaag te zien groeien. Toen haar – het moet gezegd: meesmuilende – betoog ten einde liep, wist ik het wel zeker: dit sproeterige rotjoch zou zonder de minste twijfel opgroeien voor galg en rad, niet zonder vooraf met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te puberen dat de stukken eraf vlogen.

Om klokslag veertien over zes arriveerde ik uiteindelijk thuis.
“Waar bleef je zo lang, zeg?” begroette Katrien me ontstemd. “En heb je wel alles mee?”
Ik knikte, een weinig uit mijn lood geslagen, ter instemming en opperde dat zij de volgende keer maar beter zelf de honneurs kon waarnemen. Dat ik niks wist te vinden, gooide ik er vervolgens uit, en dat die mij volslagen onbekende route veel weghad van een doolhof met kinderziektes en dat al die…

“Ja, man,” onderbrak de helft van mijn bed me, “ik stuur meneer een keertje naar de Colruyt en hij komt helemaal overstuur terug. Ochottekes toch; vénten!”

.

.

“Wel, Menck,” zei Jeroen, terwijl hij traag zijn cigarillo uitdrukte, “zal ik jou eens een écht straf verhaal vertellen over hem?”

We hadden ons net een kwartier aan een stuk bescheurd over Bart, een gemeenschappelijke vriend. Na wekenlang vruchteloos te hebben gesolliciteerd, werd hij afgelopen vrijdag dan toch ergens voor een tweede maal uitgenodigd voor wat ‘een verder gesprek’ heet. Bart was apetrots geweest toen hij het ons de donderdagavond voordien had verkondigd. De arme sukkel heeft het helaas verknald. Letterlijk. “Een knaller van een scheet, verdomme. Een die ik écht niet meer kon bedwingen; ze was eruit voor ik er erg in had.”

“Laat me raden: hij heeft werk gevonden.”
Jeroen schudde zijn hoofd. “Nope. Erger.”
Ik lachte en schonk de rest van de ijsthee in mijn glas. “Laat horen.”
“Bart en Sofie hebben gisterennacht in allerijl naar de 100 moeten bellen.”
Ik wilde net een slok nemen, maar zette mijn glas weer neer.
“Echt of wat?” Dra zou er weer een grol volgen, dacht ik. Maar Jeroens blik werd ernstig.
“No kidding. Een behoorlijk gênante situatie, eigenlijk.”
“Niks ernstigs dus?”
“Nou, ik zou het toch niet willen meemaken, eerlijk gezegd.” Hij stak een nieuwe cigarillo op, inhaleerde diep en blies vervolgens de grijzige rook naar de polychrome parasol boven ons hoofd.
“Ik luister.”
“Wel, die nacht waren Bart en Sofie van je-weet-wel-wattes aan het doen.”
“Jij bent me hier in het ootje aan het nemen, vriend. Komaan.” Ik lachte luidop.
“Maar Menck, kíjk naar me.” Jeroen hief zijn handen enigszins theatraal in een ‘ik geef me over’-gebaar naast zijn hoofd. “Ik ben de meest serieuze mens op heel dit terras.”
“Sure. Maar bon, ik geloof je. Ze waren die nacht dus aan het vozen. Van wie kreeg jij die info trouwens?”
“Van Bart zelf. Ik zweer het je.”
“Waarom verwondert mij dat niet?” Ik hield mijn glas omhoog naar de serveerster en stak twee vingers op.
“Tijdens hun, eh, dolle rit ging het mis.”
“Tijdens?”
“Tijdens. Want Sofie liet Bart niet meer los. Enfin, geheel ongewild, that is.”
“Welke zever is me dat, Jeroen?”
“Die zever heeft zelfs een naam, Menck: penis captivus.”
“Mag ik uit die niet mis te verstane term afleiden dat…” Ik zweeg en keek Jeroen verwonderd aan.
Hij knikte. “Yep, zo is het. Nu, ik kende het ook niet. Maar naar wat ik vernam is het zo dat de penis tijdens de daad plotsklaps in de vagina wordt vastgeklemd als gevolg van het onwillekeurig aanspannen van de sluitspieren.”
“Jeetje, man. Pijnlijke zaak, vermoed ik.”
“En dat niet alleen: no escape possible hè, maat.” Hij knikte gewichtig.
“Allez gij, dat is toch een kwestie van wachten tot, eh, de jongeheer verslapt, zeg maar?”
“Vergeet het. Hoe kan afgekneld bloed terugvloeien, denk je?”
Ik schudde mijn hoofd. “Had Bart gedronken toen hij je dit vertelde?”
“Nogal. Hij moest zich de nodige moed indrinken, vermoed ik.”
“Hoe hebben ze die twee dan van elkaar losgekregen?”
“Met een spierverslappende injectie. Enfin, zo heb ik het toch begrepen.”

De dienster bracht twee nieuwe ijstheeën. Ik gaf haar een blauw biljet en wachtte tot ze het wisselgeld uit haar voorschoot had opgedist.

“Weet je wat het…?” Jeroen begon te proesten. “Weet je wat het ergste aan heel die situatie was?”
“Vertel!” Ik blikte hem geamuseerd aan.
“Dat hun beider gsm’s beneden lagen!” Hij gierde het ineens uit. Ook ik hield het niet meer.
Ons bulderlachen overstemde het terrasrumoer en ontlokte gegrinnik tot vijf tafels verderop.