Kruiskriebels

7 december 2016

Het was de grootste van het drietal die de vraag op me afvuurde. De hoon in zijn stem was onmiskenbaar.
“En, Menckie, heb jij al wel eens kruiskriebels gehad?”
Kruiskriebels.
De term was me volslagen onbekend. In al mijn onschuld bevroedde ik dat het de een of andere vieze ziekte betrof. Beledigd beet ik van me af. Het trio barstte slechts in lachen uit. Lachen zoals in uitlachen.
De grootste gaf me een por die hard aankwam. Ik wankelde enigszins doch herstelde me snel. Toen ik hem vervolgens een scheenschop wilde verkopen, sprong hij gezwind achteruit.
“Rap ben je niet hè, Menckie. Op verschillende vlakken, lijkt me.” Waarna de jennende drie-eenheid zich als op afspraak omdraaide en terug naar de speelplaats slenterde op zoek naar hun volgende mikpunt van spot.
We schrijven eind de jaren zeventig. Ik was elf.

Diezelfde avond kwam ik echter te weten waar die haantjes-de-voorste op hadden gedoeld.
Het gebeurde toen ik naar Toppop aan het kijken was en er ineens een nieuwe hit-in-wording op het scherm werd losgelaten. Welhaast instinctmatig verlegde ik mijn focus van de klanken naar de beelden. En wat ik toen voelde, beste lezer, waren onmiskenbaar kruiskriebels. Ik vond deze voorheen ongekende sensatie tegelijk aangenaam en beschamend. Doch prompt dacht ik: hm, dát is het dus. Onmiddellijk gevolgd door: méér van zulks, graag.

De bewuste clip werd slechts tweemaal uitgezonden. Genoeg om hem voorgoed op mijn jeugdige netvlies te branden.
De weken daarop werd er een veel kuisere versie op muziekminnend Vlaanderen en Nederland losgelaten. Maar mijn kruiskriebels, die zijn gebleven. Hà!

En u? Wanneer/waardoor ervoer u voor het allereerst kruiskriebels?

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life, Muziek, Nostalgia, Plezanteriën