In our family portrait, we look pretty happy

2 juli 2021

.

Een portretfoto is uiteindelijk slechts de bevroren tijd tussen het openen en sluiten van het gaatje. Het begin van de val van een guillotine tot het laatste sprankeltje inkomend licht. Een wiskundige rechte met een onbegrensd verleden aan de ene en een oneindig futurum aan de andere kant.
En ineens tref je je facie op een beeld. Terwijl je er naar kijkt, ben je reeds enkele seconden ouder. Wat je ziet, is niet meer hoe je thans bent. Een portretfoto stopt de evolutie, vangt het moment, omarmt de herinnering en doet je later mijmeren over wat was.

Ik waag me te weinig aan het vastleggen van mensen. Of beter: ik raak ontmoedigd; veel personen weigeren zich te laten pinnen op de gevoelige plaat die bij hen klaarblijkelijk ook een gevoelige snaar raakt. De hoofdschuldige van zoveel weerwil is het almachtige internet. Met één muisklik circuleert je beeltenis ineens de ganse globe rond en word je mondiaal te grabbel gegooid voor altemaal. En zelfs al is het “maar” een foto, een weergave van wat uiterlijke kenmerken, toch lijkt het alsof mensen er hun ziel mee sacrifiëren aan elkeen die hem onder ogen krijgt.
Mijn wens is dan ook om eens een reeks portretten te kunnen maken van mensen zonder enige vorm van cameravrees. Daarbij gaat mijn voorkeur uit naar zwart-witfotografie. Iemand die zich geroepen voelt, mag zich immer melden.

Onderstaand zie je achtereenvolgens de liefde mijner leven, mijn ouwe in een ernstige luim, mijn broer en zijn Oost-Vlaamse vlam en mijn negen jaar jongere zus.
.

[ Photo Challenge ]

geschreven door Menck Geplaatst in Challenge, Familie, Foto's