Over pikken, flikken en slikken

5 november 2015

Zaterdag, 12 juli 2014.
Mijn zus en ik kuierden, in volle zomersolden, door de broeierige Steenstraat, het winkelwalhalla van het Venetië van het Noorden.

Zelfs nu, bijna anderhalf jaar later, herinner ik me nog dat die gast een bleke skinny jeans droeg, opvallend rode sportschoenen en een effen zwart mouwloos shirt met aan weerszijden wijde zakken. In de hectische winkelstraat wandelde hij al een tijdje voor ons. Hij viel me op doordat hij een onrustige indruk maakte en daardoor uit de toon viel in de loom shoppende menigte.
En plots gebeurde het. Snel. Maar mijn blik had zijn beweging desalniettemin gevangen. Zijn hand glipte in de open handtas van de vrouw voor hem en verdween even watervlug – mét buit – weer in zijn zakken. Wat hij precies had gepikt, had ik niet eens gezien.
Even hield ik mijn pas in, te verbaasd om meteen te reageren. Zus merkte mijn aarzeling op.
“Wat is er?” Ze had niks gemerkt en toen ik haar wilde wijzen op de jongeman in kwestie, was hij verdwenen. Weg! Zomaar opgeslokt door de dichte massa kooplustigen.
Vlug zus, we gaan er achteraan, schoot het door mijn hoofd, maar de woorden bleven onuitgesproken; gauwdieven verdwijnen altijd op een wip en een scheet.
“Zouden we niet beter die dame inlichten?” aldus zus. Ze had gelijk. Ondertussen was de gedupeerde mevrouw al ruim tien meter gevorderd. We plooiden ons haastig tussen de drom koopjesjagers door om ook haar niet kwijt te spelen.
Op mijn “Mevrouw?” reageerde ze niet meteen. Ik tikte haar dan maar voorzichtig op de schouder. Ze keek enigszins geschrokken op en glimlachte vervolgens naar ons, terwijl op haar voorhoofd een vragende frons verscheen.
“Sorry mevrouw, maar ik vrees dat u de dupe bent geworden van een jatter”, deelde ik haar zo behoedzaam mogelijk mee.
“I’m affraid I speak English, sir.”
Ook dat nog. Ik schraapte mijn keel, waaruit dra woorden als ‘pickpocket’, ‘bag’ en ‘gone’ weerklonken.
Ze was zichtbaar ontdaan. Een seconde monsterde ze ons alsof wij persoonlijk haar eigendom hadden ontheiligd. Toen zette ze haar tas op een vensterbank en ging erin aan het rommelen. Al spoedig weerklonk er een jammerend “Oh no, my new watch!”
We gaven haar een beschrijving van de dader en legden haar de weg naar het politiekantoor uit. Als ze zich haastte, zou ze er nog wel een diender aantreffen. Meteen ging ze ervandoor.
“Dan kom je hier lekker wat de toerist uithangen en word je bestolen. Brugge zal haar nog lang heugen, vrees ik.”
“Heel erg,” verzuchtte mijn zus, “maar ik vrees dat die mevrouw dat uurwerk op haar buik zal mogen schrijven.”
We togen verder stadinwaarts, beiden hoofdschuddend om de kleine criminaliteit die welig tierde in deze toeristenstee.

Ik zou hier mijn schrijfsel kunnen eindigen.
Daarmee zou ik u dan weer eventjes met de neus op de ons omringende dagdagelijkse misdaad hebben gedrukt. Een hernieuwd stukje bewustwording van de steeds driester oprukkende ontwrichting onzer maatschappij, zeg maar.
Helaas gaat het verder.
En mooi is het niet.
Want op de Grote Markt ontwaarde ik plots de dief.
“Shit, sis”, stootte ik mijn zus aan. Ik wees naar het frietkraam waar de dader nietsvermoedend stond aan te schuiven.
Tegelijkertijd kreeg mijn zus een agent in het oog. Die kuierde wat verderop, de handen achter de rug gevouwen. Hoef ik verbanden te leggen? Dacht het niet. En aldus stapten we op de politieman af.
Een korte explicatie volgde. De agent luisterde en onderbrak ons op geen enkel moment. Hij draaide zich zelfs om toen ik naar het frietkot wees. Zijn blik volgde mijn arm. Nadat ik had gepreciseerd wie de dader was, knikte hij.
“Hebt u daar bewijzen van?” richtte hij zich vervolgens tot mij.
Bewijzen? Had ik bewijzen? Een Engelse dame, ja. Maar die was thans op weg naar ’s mans werkstek.
“Die gast daar draagt een gestolen horloge bij zich. U kunt dat verifiëren.”
“U beschuldigt dus een medemens van diefstal zonder enige bewijskracht of aantoonbare reden?” ging de agent onverstoord verder.
Krijg nou wat! dacht ik. Meteen realiseerde ik me dat ik die gedachte tevens in woorden had omgezet. Daar was meneer agent niet echt opgetogen over.
Om kort te gaan: onze wegen scheidden zich, na een te lange en hooglijk verhitte discussie, onverrichterzake. De agent liep tegen het kookpunt aan, mijn zus en ik waren aan het stomen en de pickpocket had left the frituur.

Zodoende, beste lezer, als u ooit zelf eens een gauwdief minder fraaie dingen ziet uitspoken, dan heb ik één gulden raad voor u: doe alsof uw neus bloedt. Het bespaart u een hoop nodeloze uitleg, energie en frustratie.
Meer blauw op straat, luidt het dan. Amehoela!

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life, Qué?