Lieven Debrabandere, beeldhouwer

.
Op het moment dat ik halt hield voor het idyllisch gelegen erf van Lieven Debrabandere, was het onmiskenbaar: hier woont een beeldhouwer, een steenhakker, een letterkapper, een artiest pur sang, quoi.

Grote blokken met algen- en mossluiers overtrokken graniet en wit marmer lagen aan de straatkant op elkaar gestapeld als waren ze er ooit neergepoot door Odysseus zelf.

Debrabandere kwam op Katrien en ik afgestapt, zijn mondmasker nonchalant over zijn kin gedrapeerd en maakte prompt een opmerking over de Canon EOS die op mijn borst hing. “Ik heb krek dezelfde, cadeau gekregen van mijn kinderen. Heerlijk ding.” Ik beaamde volmondig en we raakten aan de praat.

Onze babbel heeft zowat anderhalf uur geduurd. Hij vergat tijd en ruimte; zelden zo een begeesterde mens ontmoet. Hij leidde ons rond zonder iets op te dringen maar wel alles te bezingen met een bevlogenheid van heb ik u daar. Genóten heb ik.
Er volgde een fotosessie waarvoor ik zelfs zijn heiligdom mocht betreden; een eer die hij niet zomaar weglegt voor eender welke bezoeker. U treft een impressie onderaan dit log.

stenensplijtend,
stofverbijtend
met een hamer in je schoot

krissekrassend,
zelfverrassend
leg je alle nerven bloot

beeldenstormend,
beeldenvormend
met je groot miskend talent

marmerslijpend,
tangenknijpend
steeds meer vuur, polyvalent

(Herman Grouwels, 2011)

Lieven Debrabandere is in 1945 geboren in Vichte, een deelgemeente van het West-Vlaamse Anzegem. Op zijn 27ste huwde hij en settelde zich in Gistel.

Hij werkt met verschillende materies. Kalksteen, zowel het witte – bekend als Carrara – als het zwarte marmer en albast worden door hem onderhanden genomen. Zijn werk is zowel lyrisch als abstract.

Alles begint met de keuze van de steen.
“Het idee ontstaat niet op papier. Het komt tijdens het houwen zelf tot stand. Vreemd, maar steen heeft de juiste weerstand om zich mee te meten.”

Debrabandere maakt al jaren abstracte beelden die dan geëxposeerd worden in zijn tuin maar ook in talrijke exposities buiten Gistel. In 2020 werd hij verkozen tot cultureel ambassadeur van zijn woonplaats.


Ik vind de mens zowel als zijn werk alvast vree schoon!

[ Foto’s: © Menck W. ]

Eén reactie

  1. TheHappyFive

    Dat moment dat je soms Ad random bij iemand komt en opmerkt dat dit een bijzondere persoon is. Vervolgens dat moment dat je toegelaten wordt tot datgene dat die persoon zo speciaal maakt. En dan mag je nog een fotoreeks maken. Een once in a lifetime opportunity. Menck, #respect met hoofdletter R !

    Like

  2. omabaard

    Ik ben direct even gaan googelen. Zijn atelier ligt langs een fietsroute. Wie weet dus op een mooie herfstdag?

    Begeesterde kunstenaars hebben hier een grote streep voor. Ik hou er ook van als ze hun tuin zomaar open stellen voor de geïnteresseerde mens. En bereid zijn tot een enthousiast woordje uitleg, waaruit duidelijk passie vloeit.

    Op je foto’s zie ik prachtstukken. Een man die graag gulzig leeft. Kan het mooier?

    Like

  3. Affodil

    Ik ken het gevoel van zo’n ontmoeting, want ik heb in het verleden ook de kans gekregen om – zij het met woordkunstenaars – over hun werk te kunnen praten. Iets wat je jaren later nog koestert.
    Ik zie daar prachtige dingen staan. Ik hou van dat soort kunstwerken. Ze nodigen uit tot aanraken.

    Like

  4. Samaja

    Leuk om een blik achter de schermen te krijgen. Ik kende de man in kwestie niet, maar ik ken dan ook bitter weinig van kunst. Ik moet zeggen dat ik het wel erg mooie beelden vind.

    Like

  5. zem

    Wat een voorrecht, Menck, dat jullie in al zijn werkruimtes mochten kijken.
    Wat liggen daar veel ideeën opgestapeld her en der: allemaal potentieel werk in uitvoering.
    Heerlijk om zo te kunnen leven en werken.
    En dan het contrast met zijn expositieruimte.
    Zeer boeiend, ik kan me voorstellen hoe enthousiast je was.
    Prachtig gedicht ook.
    Hartelijke groeten van Zem.

    Like

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.