SATUR9’s Photo Challenge (3)

7 februari 2021

.

.

Deze week hop ik van de vorige Photo Challenge naar de huidige, zonder een schrijfsel tussenin. Om maar te zeggen dat mijn dagen stilaan weer goed gevuld raken.

Mezelf, dus.
Wie hier al langer komt lezen, zal onderhand reeds een aardig beeld van me kunnen schetsen, ook al laat ik slechts incidenteel het achterste van mijn tong zien.
Algemeen gesteld ben ik een beduidend contente ziel. Zulks vertaalt zich tevens in het eindresultaat van de Geluk-O-Meter:

Een korte descriptie dan maar?
Ik ben gezond mits inachtneming van enkele inferieure mankementen, mijn huwelijk is er eentje uit de duizend en mijn job is zowat een hobby.
Qua financiën zou het beter doch ook slechter kunnen, maar ik leef betrekkelijk eenvoudig, ben op materieel vlak niet bepaald veeleisend en heb van kindsbeen af geleerd te zaaien naar de zak.
Mijn absolute drijfveren zijn de natuur, mijn ware vrienden en mijn familie, niet noodzakelijk in die volgorde. Ik kom uit een bijzonder warm en los nest en creëer er dientengevolge met veel graagte zelf ook eentje.

Karakteristiek ben ik eerlijk, trouw, altruïstisch, sociaal, hulpvaardig, een open boek en doorgaans enthousiast en ondernemend. Uiteraard zijn er ook kleine kantjes: ik ben koppig, niet zelden iets te perfectionistisch, bijwijlen nurks, niet altijd even georganiseerd, vaak verstrooid, enigszins melancholisch en lichtelijk emotioneel.
Mijn naasten kennen me als een mens met oog voor detail en schoonheid, met een oeverloze liefde voor fauna en flora, als muziekgek, fotofanaat en als iemand met een afkeur van heibel, haat, geweld, egotripperij, grootheidswaanzin, huichelarij en een gebrek aan empathie.
Voor familie en vrienden ga ik door een vuur, doch zulks executeer ik niet steevast onvoorwaardelijk en/of vanzelfsprekend.

Ik kan oeverloos genieten van mosselen, scampi en aanverwante schaaldieren, drink bij voorkeur sterke koffie, bittere thee, bruiswater en gin en heb een haatverhouding met zoetigheden en zurkel(bereidingen). Vis gaat boven vlees en ik verslind daarenboven groenten als was ik een uitgeteerd konijn.

Mocht ik als vermist worden opgegeven, dan zou mijn opsporingssignalement als volgt luiden: man van middelbare leeftijd, grijze en wilde (corona)haardos, donkere wenkbrauwen, één meter negentig, casual gekleed dan wel in een smoezelig werktenue en drager van een al tijden voorbijgestreefde sik die nog enigszins hip was in de nineties. Mocht u deze man hebben gezien, gelieve dan contact op te nemen met het dichtstbijzijnde plantencentrum.

Twee foto’s hieronder, zijnde de vroegste en de meest recente.
De eerste – een gescande analoge opname – werd in een fotostudio genomen in het jaar 1968 toen ik exact één jaar was geworden, de tweede afgelopen vrijdag in een bosrijke tuin in de regio Mechelen alwaar ik vierenvijftig lentes stond te wezen wijl ik dode bomen aan het vellen was. Menck in zijn natuurlijke habitat, zeg maar.

Meer fotomateriaal van schrijver dezes vindt u overigens HIER en (soms) HIER.

Met dank aan Anne alias Saturn9 voor de uitdaging.

geschreven door Menck Geplaatst in Challenge, Foto's