Niet te schatten

11 december 2020

.
Gelieve me te excuseren voor de onbedoeld sacrale stilte op deze stek. Het was mijn week niet. Het waren mijn afgelopen twee weken niet, zelfs.

Als mijn hoofd maalt, verstijven mijn vingers. Sommige mensen beginnen net als gek te schrijven in tijden van onbehagen. Ik blokkeer. De meest geïnspireerde stukjes worden aan het scherm toevertrouwd als de scribent in zwaar weer verkeert, las ik ooit eens. Niet zo alhier.
De woorden zijn weliswaar alomtegenwoordig, doch slechts als niet te vangen flitsen in mijn harses. Ze buitelen over elkaar heen, ze tollen, ze dansen en draaien, en resulteren uiteindelijk in een verlammende vertigo.

Mijn eigen herstel verloopt vooreerst niet geheel zoals gewenst. Pijn en ontgoocheling zijn mijn deel. Alles gaat ook veel te traag wat mij betreft. Niet alleen baal ik daarvan als een stekker, ook het doemdenken komt bovendrijven.
Katrien vreest dat ik enigszins overdrijf en daardoor slechts agitatie ópwek. Ik weet dat ze hoogstwaarschijnlijk gelijk heeft, maar de ongewilde bekommernis waarvan mijn hersenpan doordrenkt is, zorgt voor kwel en donkere gedachten. Het is sterker dan mezelf, maar ik werk eraan zoals Pfizer aan een covidvaccin: niet ten volle overtuigd doch bereidwillig.

En dan is er mijn bestie, mijn maat sinds decennia en het schuim op mijn levensbier. Diens zeldzame en kwaadaardige aandoening – peniskanker, een zware tol die gemiddeld slechts een handvol Belgische mannen betaalt op jaarbasis – lijdt tot onnoemelijk veel droefenis. Hij is net geen vijftig en heeft zijn deel van de sores al ruimschoots over zich uitgestort gekregen. Wat hij doormaakt (niet voor de gevoelige zieltjes onder u), is een niet te schatten merode die ik zelfs mijn ergste vijand niet toewens. En uiteraard, of wat had u gedacht, neem ik een aanzienlijk stuk zijner malaise mee in mijn hoofd. Ten zeerste nefast voor de levensvreugde, wat ik u brom.

Tot slot kan ik ook mijn buurman niet onvermeld laten. Ik ken hem al vierentwintig jaar als een goedlachse kerel wiens gevatheid legendarisch is in onze kleine wijk.
Heden kijkt hij aan tegen een revalidatie van minstens een jaar. En dan heeft hij zogezegd nog geluk gehad. Want geef toe: als je de onderstaande foto’s ziet, verwacht schier niemand nog een levend wezen aan te treffen in een dermate verhakkelde hoop staal.
Verhakkeld; zo is helaas ook zijn lichamelijke gesteldheid op heden. Er wachten hem nog tig chirurgische ingrepen alsook diverse implantaten. Zijn toekomst is koffiedik kijken, dat begrijpt u.

Bon.
Als u me nu wilt excuseren.
Ik ga even een Dafalgan forte tot mij nemen. Mogelijks scoor ik inderhaast ook een Valiumpje.
En ineens, schier als een donderslag bij heldere hemel, daagt het mij dat het coronavirus ook nog steeds in alle hevigheid woedt.

Doe mij maar twee Valium, alstublieft. ASAP.
.

[ Foto’s: © Kristof Pieters ]

geschreven door Menck Geplaatst in Actua, It's my life, Verdriet