Kopen? Blijven(d) hopen!

1 maart 2017

Niemand wist hoe boer André eigenlijk was gestorven.
Volgens ‘zij die het konden weten’ ging het om een hartaderbreuk, terwijl anderen dan weer beweerden dat hij omgekomen was door een stom ongeluk, zijnde geplet tussen zijn aftandse tractor en een schuurmuur.
Feit was dat André het tijdelijke voor het eeuwige had verwisseld en dat zulks op de tong liep in de kleine gemeente alwaar mijn vader nog immer resideert. De landbouwer was, behalve een vrek en een vrouwengek, ook al jaren ongewild de dorpsidioot. Zijn tractor was zijn enige middel van verplaatsing. Dat voorhistorische vehikel stond iedere zondagvoormiddag voor de kerk geparkeerd, terwijl het tijdens de namiddagen van de dag des Heren voor de plaatselijke cafés werd gespot. Want André was een stevig drinker die dientengevolge frequent laveloos achter het stuur van zijn akkerprinses plaatsnam en alzo door de dorpsstraten laveerde. Daardoor reed hij meermaals autospiegels in de vernieling of negeerde rotondes straal, wat niet zelden resulteerde in linea recta baantjes trekken door gemeenteplantsoenen.

Waarom ik u dit vertel?
Eigenlijk om tot iets van een geheel andere orde te komen.

De tijding van de landbouwers dood was namelijk ook Emmy en Dieter, twee eindtwintigers uit mijn kennissenkring, ter ore gekomen. Deze jongelui-met-bouwplannen aasden al geruime tijd op een stuk bouwgrond van André. Het bevindt zich schuin tegenover mijn ouderlijke woning. Een schone lap, voorwaar: duizend vierkante meter, zijnde tien are, gelegen in een rustige buurt op vijf minuten wandelafstand van de dorpskern.
André placht het perceel talloze jaren van zijn actief boerenleven afwisselend te voorzien van maïs en bieten, maar de laatste drie jaar bleef het onaangeroerd. Al snel werd het stuk ingepalmd door netels, distels en wild gras. Het was een doorn in het oog van de buren, die de boer geregeld met de vinger wezen omwille van het vele onkruid dat via zijn verwaarloosd perceel uitgezaaid raakte in hun tuinen. Doch boer André vloekte eens stevig en legde de aantijgingen vervolgens naast zich neer met de melding dat hij “het toch ging verkopen”.
Wat nooit gebeurde.

Doch kijk: een paar weken nadat André onder geringe belangstelling ter aarde was besteld, stond er ineens een ‘te koop’-plakkaat op de akker. Het vermeldde de naam van een immobiliënkantoor alsook een telefoonnummer.
U ziet het van hier: Emmy en Dieter belden meteen. Groot was dan ook hun teleurstelling toen zij de vraagprijs vernamen: tweehonderd vijftig euro per vierkante meter. Deze lap grond aanschaffen, zou meteen een hap van tweehonderd vijftig duizend euro, zijnde tien miljoen oude Belgische franken, uit hun budget nemen. En dan moesten ze nog beginnen te bouwen!
De moed zonk de brave kinderen begrijpelijkerwijs in de schoenen. Emmy heeft al jaren een kantoorbaantje bij een verzekeraar, Dieter is sedert het beëindigen van zijn studies werkzaam in een industriële drukkerij. Beiden spaarden ze geruime tijd verwoed vele centen bijeen om hun droom te kunnen waarmaken. Hierop hadden ze echter allerminst gerekend.
In Brugge, waar ze aanvankelijk bouwgrond wilden kopen wegens ‘dicht bij het werk’, zijn de grondprijzen nog hoger. Driehonderd euro per vierkante meter is daar een gemiddelde. Die kaart was voor hen ronduit onhaalbaar.
En dus zochten ze in de randgemeenten naar beter, hun eigen landelijke dorpje als uitgangspunt nemend. Veel bouwgrond was er al niet meer beschikbaar. Bovendien werden de weinige stukken die vrijkwamen alras ingepalmd door bouwfirma’s die er appartementen op neerpootten. In een flatje hun intrek nemen, zag geen van beiden zitten. Nu bleek echter dat ook de grondprijzen in hun geboorteplek niet van de poes waren.
Het tweetal gaf de moed niet op. Ze belden met diverse makelaars en bouwfirma’s, sloegen er geregeld de plaatselijke immosites op na en trokken meermaals op grondjacht. Hun inkomen, al bij al toch dat van de gemiddelde Belg, bleek telkens ontoereikend. Ook het stuk van boer André, zowat hun laatste hoop in eigen dorp, konden ze nu wel op hun buik schrijven.

Emmy en Dieter huren sinds kort een huis à rato van zevenhonderdvijftig euro per maand. Ondertussen gaat hun zoektocht naar bouwgrond onverwijld verder. Ook koopbare jonge woningen hebben ze aan hun verlanglijst toegevoegd, kwestie van wat toegevingen te (moeten) doen.
Erg veel hoop heeft het duo niet, want – zo wisten ze mij te melden – “een eigen huis is iets voor welgestelden geworden.”
“Twintig jaar geleden,” zo deelde ik hen mee, “kochten mijn madam en ik onze woning, toen nauwelijks twee jaar oud, voor nog geen honderdtwintig duizend euro. Ze was bij aankoop al ruim voorzien van alle gemakken en is omringd door zeven are grond.”
Het tweetal gaapte me met open mond aan.
“We zijn gewoon veel te laat geboren”, aldus Dieter.
Emmy beaamde.
Ik kon niet meer doen dan meewarig mijn hoofd schudden.

Voor jonge mensen is het heden verdraaid moeilijk geworden, beste lezer. Onmogelijk zonder hulp van buitenaf, lijkt het soms wel.
Weet u, dit zijn de momenten waarop ik blij ben dat ik reeds vijftig lentes tel. En heel soms ook, zij het wellicht slechts in dit opzicht, dat ik geen kinderen heb.
En nee, dit heeft echt niks met egoïsme te maken. Verre van, zelfs.

geschreven door Menck Geplaatst in Actua