Jullie

De relatie die we ruim dertig jaar geleden hadden, was anders. Ik ervoer toen nog een zekere terughoudendheid en wist niet goed of ik jullie wel in mijn leven wilde toelaten.

“Ze hebben een slechte invloed,” waarschuwde mijn moeder me later. Ik lachte honend haar bezwaren weg. Vandaar ook haar aanvankelijke twijfel om jullie in de ouderlijke woning toe te laten. Dat vond ik spijtig, aangezien onze band op dat moment al sterker was.
Al vlug wist elkeen mijner familieleden, vrienden en kennissen dat jullie bij me hoorden. De reacties waren uiteenlopend, dat herinner ik me nog. Afkeer alsook bewondering, doch meestal gelatenheid. Als iemand mij zag, zag hij jullie. De gewenning volgde dan ook tamelijk snel.
Kort daarop leek het tij even te gaan keren toen jullie tussen mijn eerste grote liefde en mij in gingen staan. Ze lustte jullie rauw. Precies omwille van jullie liep onze relatie op de klippen. Omdat ik, ondanks al haar bezwaren, voor jullie bleef kiezen in plaats van voor haar. Vanaf dat moment realiseerde ik me hoe groot de invloed was die jullie op mijn leven hadden.

En nu, na meer dan dertig jaar intens samenzijn, ben ik bang geworden van jullie. Gek dat er zoveel jaren dienden te verstrijken om me jullie ware aard te doen inzien. Mijn moeder had gelijk destijds, toen ze me meermaals apart nam en jullie uit mijn leven trachtte te praten. Moeders hebben altijd gelijk, dat weet ik nu.
Binnenkort neem ik afscheid van jullie. Ik besef maar al te goed dat zulks me vreselijk zwaar zal vallen na zoveel tijd samen te hebben doorgebracht. Toch hoop ik dat het afscheid definitief zal zijn en dat jullie nooit ofte nimmer nog mijn pad zullen kruisen. Omdat steeds meer mensen steeds luider klinkende bezwaren hebben tegen jullie. Omdat onze relatie steeds ongezonder blijkt. Ik voel me er allang niet meer goed bij. Ik wil weer vrij kunnen leven, niet afhankelijk zijn van jullie. Op den duur zal ik me daar stukken beter bij voelen.

Volgende week, misschien de week daarop, komen we een laatste keer samen. Daarna nooit meer. Hoop ik. Want diep vanbinnen ben ik bang. Verschrikkelijk bang. Bang dat jullie me niet zullen willen laten gaan, dat jullie me opnieuw zullen opeisen, geheel tegen mijn wil in, profiterend van mijn veel te zwakke karakter.
Ik ga moeilijke tijden tegemoet. Aartsmoeilijke. Maar mijn vastberadenheid is groter dan ooit.

Eén reactie

  7. Kakel

    In de laatste alinea bespeurde ik rook.
    Als je het echt, écht wilt, dan lukt het je, Menck! Mij is het gelukt mbv pleisters. Ik dacht altijd: als ik oud ben, begin ik weer met roken, maar inmiddels weet ik beter,
    Moed en vertrouwen!

    Like

    Beantwoorden
  13. franshee

    De eerste 3 maanden zijn best heftig en langzaam zwakt de drang af maar het kan tot 3 jaar duren voor je er helemaal van bent verlost. Dit klinkt weinig bemoedigend. Aan de andere kant is het een extra motivatie. Vooreerst moet je blijven geloven, hoe onwaarschijnlijk het op sommige momenten ook lijkt, dat er een leven bestaat als niet-roker, mits je doorzet. De motivatie kan je inzetten wanneer de verleiding toch te groot wordt. Beeld je in, dat bij het toegeven aan één sigaret -ach, waarom niet, eentje zal nu wel geen kwaad kunnen, ik ben toch van plan te stoppen- de teller naar 3 volle jaren meteen weer op nul wordt gezet. Terug naar start en je ontvangt geen startgeld. Geef niet toe. De zin komt in golven en ebt weer weg. Liever een half uurtje op de tanden bijten dan helemaal opnieuw te moeten beginnen.

    Like

    Beantwoorden
  15. meneer boerenerf

    Veel success er mee! Nooit mee begonnen dus ook nooit moeten stoppen. Madam Boerenerf is wel succesvol gestopt. Dus het kan wel zeker. En recent hebben toch een paar van onze vrienden de overstap naar vapen gemaakt. misschien nog steeds niet ideaal maar wel al een gans stukske beter dan die kankerstokjes.

    Like

    Beantwoorden
  16. Marc Dufraing

    We zullen doorgaan – wij zullen doorgaan ….. tot we ………………………… dit zong Ramses Shaffy(toeval dat het deze familienaam is die toch wat refereert naar het onderwerp) maar nu is het “tot we ermee gestopt zijn”. Ik dacht in het verleden, als verstokte-verslaafde-zware roker, dat ik het niet kon maar nu denk ik “als ik het kon kan iedereen het!” Eraan beginnen – volhouden – niet treuren als je eens hervalt(dat is mogelijk – calculeer het in ) maar beperk je herval dan tot iets tijdelijk, een uur, een dag – en begin dan weer opnieuw met STOPPEN.
    De eerste week had ik nachtmerries, koude zweet op mijn rug, dromen van sigaretten zo groot dat ik ze met beide handen moest vasthouden, … Niet depressief worden als je gewicht zou toenemen – dat afvallen kan dan later weer – geen 2 doelen samen stellen.
    Veel succes!!!

    Like

    Beantwoorden
  17. Mrs. Brubeck

    Ik heb er een serieuze haatverhouding mee, we hebben 3 fantastische kinderen, nooit problemen mee gehad, maar… ze roken alle 3. Ik hoop zo dat je er in slaagt, gewoon voor jezelf. Ik duim!

    Like

    Beantwoorden
  19. poezemie

    Succes! Toen het mij – intussen vele jaren geleden – gelukt was te stoppen (met behulp van pleisters) voelde ik me bevrijd. En zo voelt het nog steeds.

    Like

    Beantwoorden

Geef een reactie op Menck Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.