Die avond, mijn ouwe en de kraaien

11 augustus 2016

“Er zit etter in mijn plas. Een heel zware blaasontsteking. De dokter is net weg.”
“Moet je pillen nemen?”
“Drie per dag. Antibiotica. Een kuur van twintig dagen. Om te beginnen.”
“En veel drinken, pa. Heeft de dokter dat niet gezegd?”
“Ja. Twee glazen water per dag, commandeerde ze.”
“Je bedoelt twee liter, veronderstel ik?”
“Goh, was het nu twee liter? Zou zomaar eens kunnen. Toeme, dat ben ik vergeten. Ik vergeet wel vaker iets de laatste tijd.”
Er verschijnt een diepe frons op zijn voorhoofd. Hij sluit even zijn ogen en vouwt zijn handen in zijn schoot.
“Het blijft warm, hè”, counter ik zijn gepeins.
“Nog tweeëntwintig graden. Ik heb daarnet de thermometer gecheckt. Gek, maar ik voel geen pijn als ik plas.”
“Dat is omdat er geen leven meer zit in die lul van je.” Ik lach. Mijn lach blijft onbeantwoord.
“Jongen toch, dat was vroeger wel even anders. Je moest eens weten.”
Thans grinnikt madam Menck wijl ze haar blik gericht houdt op het magazine waarin ze verdiept is.

De maan verschijnt sikkelvormig aan het firmament dat van blauw naar oranje overvloeit. Op de toren van de oude maalderij beginnen de kraaien zich te verzamelen. Een dagelijks ritueel alvorens ze met honderden hun slaapboom opzoeken.
“Je hebt dat echt goed gedaan, Menck.”
“Wat bedoel je?”
“De garagepoort.”
“Ach, dat. Nu, die kon na al die jaren wel een lik verf gebruiken, niet?”
“Het is minstens twintig jaar geleden dat ze geschilderd werd. Of misschien zelfs dertig, ik weet het niet meer.”
“Ze kan er weer twintig jaar tegen, pa. Degelijke verf, weet je wel.”
“Ja.”

Het verzamelde kraaienleger krast thans geagiteerd. Straks zal het, als ware het op bevel, ineens het luchtruim kiezen. Een boeiend schouwspel dat al jaren vanop het ouderlijk terras te aanschouwen valt.

“Wil je een gin-tonic, Menck? Het is er dé avond voor, vind ik. Je weet waar de flessen staan.”
“Straks. Wil ik voor jullie een fles cava ontkurken?”
Madam Menck kijkt op en mijn vader grijnslacht. “Het moet niet altijd water zijn, niet?”
“Jij ook, schat?”
“Bwah, waarom ook niet. Het is er inderdaad de avond voor.”
Ik sta recht en geef mijn ouwe een knuffel.

Het geheugen werkt vaak fotografisch.
Een flits van vroeger is er plots weer.
Niets beweegt erin, alsof de tijd besliste om even een korte rustpauze te houden.
Mijn vader zit nog steeds op dezelfde stoel.
Zijn gezicht kun je dichterbij halen.
Dan zie je hoe over zijn ogen een dun laagje vocht ligt en trilt, nog geen echte tranen, maar toch, iets als een pril begin van verdriet.
Zijn handen liggen in zijn schoot, lichtbruin, als gevallen bladeren, wegzakkend in een wolk van weemoed.
En ik, nog immer zijn kind, leg het hoofd met de rode schram over de wang op de harde rondingen van zijn knieën.
Straks, zo besef ik, laat hij mij los en leer ik de eenzaamheid van de volwassenen.

 

[ Foto & video: Menck W. ]

geschreven door Menck Geplaatst in Familie, It's my life