Here comes the mirror man

24 februari 2016

De sporthal van het gat waar madam Menck en ik wonen, bevindt zich op een goeie honderd meter afstand van onze stulp. Mocht ik een sportmens zijn geweest, dan zou ik middels enkele bewierokende termen het gemak van die geringe wandelafstand tot aan dit roodbakstenen gedrocht hebben toegejuicht. Helaas verdiep ik me niet in het vermoeiende fenomeen dat als sport staat geboekstaafd. Ik pleeg me, tijdens momenten van zelfbeklag, wel eens indolent te noemen. Iets wat overigens niet geheel waar is, want beroepsmatig verbrand ik frequent de nodige calorieën.

In deze rechthoekige, plompe tempel der lichaamsbeweging wordt al lang niet meer uitsluitend gesport. Quasi maandelijks is de sporthal ook het bruisende centrum der fuifbeesten. De Keuneleutefuif, de Nacht van Eén Euro, het Poeperkesbal en de Chirofuif zijn slechts een greep uit de stuk voor stuk ronkende namen die gepaard gaan met zware bassen, omliggende straten vol gepimpte auto’s, gillende tienermeisjes, schreeuwende slungels en, in de vroege uurtjes, laveloze lolbroeken die tegen auto’s of in brievenbussen urineren. Dolletjes.
Zaterdag was de Chirofuif aan de beurt. En hoewel deze deugdzame vereniging van kortgerokte meisjes en dito gebroekte jongens sinds geruime tijd aan populariteit inboet, staat hun jaarlijks weerkerende instuif in onze goegemeente genoegzaam bekend als het uit zijn voegen barstend bijeenklitten der jeugd. Eerder deze week kreeg ik via een medeorganisator lucht van een voorverkoop van welhaast tweeduizend tickets.

Toen ik die bewuste zaterdagavond rond een uur of zeven mijn bestelwagen naar onze oprit dirigeerde, trok er ineens een soortement van schokgolf door de carrosserie. Alras bleek dat de geluidsinstallatie in de sporthal aan uitvoerig voorverwarmen werd onderworpen. Ik herkende de maagvervormende basklanken van Basement Jaxx, gevolgd door het hoogtonige gekweel van Within Temptation. Nadat ik de voordeur achter me had dichtgetrokken en alzo de herrie slechts te geringen dele wist buiten te sluiten, besefte ik dat het een woelige avond/nacht zou worden.

Al rond negenen reed er een colonne fietsers door onze straat. De eerste fuifgangers – vijftien- à zestienjarigen die wellicht aan een door hun ouwelui opgelegd uur waren gebonden – kondigden zich kakofonisch kwebbelend aan. Deze horde tieners zou dra de fuif op gang trekken. Ik trachtte me er, refererend aan mijn eigen prille uitgaansjaren, een beeld van te vormen: veel gegiechel in de zaal, een uur overbruggen met één à twee drankjes en hormonen die wild op hol zouden slaan tijdens aarzelende dates met de vlam hunner dromen. Hier en daar natuurlijk ook een stoere gast wiens idee van meisjes imponeren bestaat uit zich volgieten met lauwe pils uit plastic bekertjes waarop hij al na de eerste kus de schoenen van zijn door haantjesgedrag verkregen liefje vol kotst. Bittersweet memories, zeg ik u.
Het werd een pak lawaaieriger toen rond elven tal van uit woofers, tweeters en siervelgen opgetrokken Corsa’tjes en andere Golfjes richting sporthal denderden. Ze trokken een spoor van zwaar stampende boenke-boenke-geluiden door de straten. Na nauwelijks een uur was de parking van de sporthal bedekt met glimmende would-be bolides zodat het jonge volkje noodgedwongen de straten van onze anders zo slaperige wijk begon in te palmen. De fuifgangers parkeerden daarbij hun vehikels langs weerszijden van de weg zodat er nauwelijks nog ruimte om te manoeuvreren overbleef. Hierbij toch een blijken van hulde mijnentwege: het parkeerverbod voor de opritten werd zorgvuldig gerespecteerd.
Continu bastonen moeten aanhoren werkt op den duur slaapverwekkend. Alsof je op een trein zit en je begint weg te dommelen bij de gestadige cadans van het kedèng-kedèng der wagonwielen op de rails. Rond vijf minuten over kwart voor halfeen begonnen mijn oogleden dan ook aan een niet langer te stuiten neerwaartse beweging en gleed ik alras weg richting dromenland.

De volgende morgen kondigde zich lenteachtig aan. Niets zo aanlokkelijk om vlug uit bed te komen dan een bundel invallende zonnestralen.
Na een snelle wasbeurt en een sterke koffie begaf ik me in de buitenlucht. De straat was terug haar vertrouwde lege zelve. Ik diepte mijn autosleutels uit mijn jeans op en opende mijn bedauwde bestelwagen. Pas toen ik wilde instappen, bemerkte ik de gevolgen van de enigszins uit de hand gelopen fuifnacht: de spiegel aan de chauffeurszijde was afgerukt. Hij bengelde, slechts bijeengehouden door de draadjes van de elektrische bediening, tegen de portierflank. Vlak voor mijn busje ontwaarde ik een grillige cirkel dik braaksel.
Merde, gètverdemme!
Meteen daarop verwenste ik de gehele landelijke Chiro en hun achterlijke kutfuiven.
Een telefoontje naar mijn garagist leerde me dat dit euvel me maar liefst driehonderdvijftig à vierhonderd euro lichter zou maken. Werkuren inbegrepen, lichtte hij daarbij fijntjes toe.

Mocht de olijke, vernielzuchtige dronkenlap zich in dit logje herkennen én bovendien tekenen van nuchterheid enerzijds en berouw anderzijds vertonen: mijn rekeningnummer is via eenvoudige aanvraag per mail verkrijgbaar.
Gelieve tevens uw braaksel te komen opkuisen.

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life