Ten onrechte verguisd: paplaurier

27 oktober 2015

‘Er met de grove borstel door gaan’ is een typisch Vlaamse uitdrukking. U zult ze dientengevolge niet aantreffen in de dikke Van Dale. In het AN is hier geen specifieke zegswijze voor.
Al betekent zulks niet dat ik ze niet aanschouwelijk kan maken:

Juist, ja: iets grondig aanpakken. Zoals deze haag van Prunus laurocerasus ‘Rotundifolia’, in de volksmond ook paplaurier genoemd. Het exemplaar op de bovenstaande foto werd een stevige twee meter smaller en drie meter lager gemaakt. Dat zoiets niet met een heggenschaar kan worden bewerkstelligd, zult u vast wel begrijpen.

Of dat zomaar kan? Zó drastisch? En dan ook nog eens zo laat op het jaar? Yep, dat kan. Meer nog: terugsnoeien tot op pakweg dertig centimeter hoogte behoort tot de mogelijkheden, net zoals een dergelijke executie het jaar rond – ook in volle wintertijd, behalve bij vorst – een verantwoorde actie is.
Dat de glossy vakliteratuur en de zogenoemde tuinexperts er niet zelden een andere mening op nahouden wat de snoeiperiode betreft, lokt bij mij slechts meewarig hoofdschudden uit. Gebrek aan praktijkervaring hunnentwege en een blindelings geloof in De Theorie, vermoed ik.

Door paplaurier jaarlijks te scheren, kan zulk een drastische ingreep worden voorkomen. Doch deze tuineigenaar deed dat bewust niet; Prunus laurocerasus ‘Rotundifolia’ bloeit dan namelijk met aangenaam geurende, opstaande witte bloemaren die tal van vlinders en bijen lokken.
De niet geringe hakselhopen na het kortwieken werden er voor lief bijgenomen. Ze zullen straks de zachte paden van een nieuwe mulchlaag voorzien:

Wie een dergelijke haag in een kleinere tuin aanplant, zal ze helaas wél kort moeten houden: paplaurier is een zeer snelle groeier die spoedig een hoogte van vijf meter en een breedte van vier meter bereikt. Dit was in deze tuin al het geval door de haag vijf jaar ongemoeid te hebben gelaten na de vorige ‘grove borstel’-actie.

De paplaurier is wat in onbruik geraakt. Wegens zijn groeikracht en het daaruit volgend regelmatig onderhoud. Wegens zijn grote glanzende blad dat afbreuk doet aan de huidig heersende tuintrend van ‘dens, strak en formeel’. En ook wel een beetje omdat een dergelijke haag beelden oproept van de grootouderlijke tuin. Ettelijke decennia geleden was de paplaurier namelijk je reinste hit op tuingebied.
Paplaurier is daardoor zowat de Sanseveria van de tuin geworden: ten onrechte verguisd. Want als u op zoek bent naar een sterke, wintergroene en standplaatsverdraagzame haag, gun paplaurier dan ook eens een blik waardig. Het moet toch niet altijd taxus, klimop of een beukenhaag zijn?

____

PAPlaurier?
Vroeger werden de bladeren, na diverse bewerkingen (wegens giftig), in allerlei drankjes tegen hoesten, braken en misselijkheid gebruikt. De bladeren werden daartoe onder andere in een soort pap ondergedompeld om er de uiterst bittere amandelsmaak aan te onttrekken.
Voilà, een beetje etymologie.

[ Foto’s: Menck | Twaait ]

geschreven door Menck Geplaatst in Natuur