Beauty contest: winter versus zomer
Toen ik de tuin betrad, zakte ik tot mijn enkels in het kille maagdelijke wit. Slechts een kat was me voor geweest, getuige een meanderend spoor van ronde kuiltjes. Zo nu en dan ontdekte ik een gelig vlekje dat wat in de sneeuw verzakt lag. Poezenplasjes in winterse omstandigheden. Het werktuiglijke bedekken hunner gevoeg wordt hen thans door de overmaatse ijzigheid ontnomen.
Een strakke noordooster schoot naalden in mijn gezicht en liet terstond mijn ogen tranen. Reeds na vijf minuten verloren mijn handen ten dele hun beweeglijkheid, een nefaste circumstantie bij het hanteren van mijn camera. Hoe zouden Eskimo’s eigenlijk foto’s nemen? Die mannen kampen het jaar rond met een veelvoud van onze sneeuw en kou. En schieten ze überhaupt wel sneeuwplaatjes? Lijkt me nogal stupide. “Kijk mama, een sneeuwfoto!” “Megaverrassing, jongen…” Ik gniffelde.
Na een korte fotoronde in mijn welhaast duotone tuin wist ik: de winter kan effectief mooi zijn. Maar dat is slechts voor even. Het is wat mij betreft een schoonheid die relatief snel omslaat in ergernis. Die bittere kou! Die gladde, gevaarlijke wegen! Die arme vogels! Die verdomde oersaaie kleurloosheid van de natuur!
Écht mooi vind ik de lente en de zomer. En dat is niet voor even, zoals de winterse praal. Maandenlang ontrollen zich in de tuin de meest boeiende taferelen aangaande fauna en flora. Een explosie van kleuren zet mijn netvlies in lichterlaaie. Uit elke windrichting waaien me geluiden toe die schallen van levenslust. Alles groeit en bloeit en ademt dat het een lieve lust is.
Middels vergelijkende foto’s staaf ik met graagte dit geheel persoonlijke arbitrium. Het zijn tweelingprenten waarop bovenaan de winter en onderaan de lente/zomer telkens vanuit een min of meer identiek standpunt worden belicht.
Ik weet alvast waar ik écht warm voor loop.
De ‘rood-blauw-wit’-tuinkamer:
Het zuiderterras:
Sempervivum arachnoideum:
Formele schaduwborder:
Cirkelborder met taxuszuilen:
On the roof:
Straatkant:
Hosta’s op terras:
[ Foto’s: Menck | aanklikbaar voor groter ]
Menck Weserhütte 
Ons enthousiasme voor de sneeuw is ten dele ingegeven door de afwisseling (relatief kale wintertuin), de mooie contrasten dat het oplevert en het extra licht.
De charme zit zich vooral in opvolging van verschillende seizoenen : de verwachting van de lente, de uitbundige zomer, de kleurrijke herfst en de witte winter.
LikeLike
Ik ga helemaal akkoord. Maar de liefde voor bepaalde seizoenen duurt toch wat langer dan voor andere. 😉
LikeLike
Ik vind het allebei wat hebben, hoor. Mijn favoriete seizoenen zijn op zich de seizoenen waar het verandert (lente en herfst). In de lente ga ik elke dag eens buiten kijken wat er boven komt piepen. Heerlijk.
LikeLike
Kijk ’s aan, ik denk er net zo over. Van mijn favoriete seizoen tot het minst gewaardeerde: lente – herfst – zomer – winter.
LikeLike
Bij mij staat de zomer op de laatste plaats. Ik ben geen fan van warmte.
LikeLike
’t Is inderdaad nogal zwart-wit nu, he? Schoon zenne, maar ’t steekt rap tegen. Ik heb het nu ook al wel gezien. Ik zou mijn voorjaarsbollen willen zien uitkomen…
LikeLike
Heel erg duotoon, jazeker. En dat verveelt snel wat mij betreft. Ik prefereer hoedanook evolutie in de tuin boven deze situatie van absolute stilstand.
LikeLike
En toch zou ik niet zonder de afwisseling van seizoenen kunnen. Nooit gedacht, want ik hou niet van kou, zou ik altijd mooi weer ook maar saai vinden. Het doet nog meer uitkijken naar het lentegevoel.
LikeLike
De seizoenswisseling vind ik des te fijner als er kan uitgekeken worden naar nieuw leven. Zowat halfweg de herfst stemt de wisseling me niet echt vrolijk meer. Uitkijken naar de winter heb ik nog nooit gedaan.
LikeLike
Het is mooi nu, maar ijzig mooi. Het hart wordt er niet warm van. Dat gaat in de lente weer sneller kloppen en meer bloed in ons lijf rondpompen.
De lente, die niet aflatende weelde!
Misschien wel dank zij het contrast met de winterse schraalte.
En die contrasten blijken wel uit bovenstaande foto’s. Je wilt haast niet geloven dat het weer zo mooi gaat worden.
LikeLike
Het contrast draagt gegarandeerd bij tot het verlangen naar evolutie en naar nieuw leven in de tuin. Beide lijken momenteel wel compleet zoek.
LikeLike
Zoals je zegt, die sneeuw, die kou, het is mooi maar we raken het wel sneller beu.
Laat die lente maar komen, NU !!
LikeLike
Nog 57 nachtjes slapen, Eilish. 😉
LikeLike
Vandaag was het wel heel schitterend… een beetje zon op dat sneeuwtapijt. Schitterend.
LikeLike
Wat een contrast met de kustregio! Hier hing een hardnekkige mist die aanvroor. Takken en twijgen verwerden daardoor tot uiterst gedetailleerde witzilveren juweeltjes, wat op zich dan weer wél genietbaar was:
[ Foto: Menck ]
LikeLike
Chance dat gij geen dieren hebt ze, ge went daaraan hoor, ’t moet ook wel want ik moet buiten voor de kippen, het konijn en de schapen. Daarjuist nog met petzl de wateremmer bij de schapen gaan halen, en ’t was koud hoor. Nog een chance dat mijn bieten toch redelijk vorstvrij binnen liggen want vorig jaar moest ik daar aan hakken en sleuren.
Ik mis op zo winterse dagen ook kleur in de tuin en dan heb ik gelukkig nog wat winterbloeiers gezet, vandaag ontdekte ik zelfs nog wat schoon bessen van de gelderse roos in de heg en dat bracht ook kleur, een fot ervan staat op facebook. Je tuin blijft prachtig winter, zomer, ’t is mij om ’t even!
LikeLike
En toch heb ik dieren: een volière met parkieten. Dat betekent heden meermaals daags het drinkwater verversen wegen compleet bevroren. En uiteraard eten die beesten ook. Nu meer dan ooit, zelfs.
Toegegeven: kippen, konijnen en – vooral – schapen zijn weliswaar van een gans andere orde. 😉
LikeLike
Toch niet helemaal een softie dus 😉
LikeLike
Je hebt he-le-maal gelijk ! Krachtige kiekjes heb je gemaakt, trouwens…
LikeLike