Zij zwommen zeven zeeën

8 december 2011

Mijn twee nichtjes – zeven en negen lentes jong – wilden er per se een namiddagje op uit. Ze trokken hiertoe zo hard aan nonkel Mencks mouw dat het niet proper meer was.
“Pas op,” sprak ik hen vermanend toe, “da’s katoen, en voor je het weet heb ik een slobbermouw.”
“Nonkel Menck, nonkel Menck, gaan we ergens naartoe waar er dieren zijn?” jengelde het grut, daarbij smekende reeënoogjes opzettend waar mijn hart instant van smolt.
“Wat dachten jullie van de kinderboerderij?” Die was vlakbij – lekker makkelijk – en voor kinderen ongetwijfeld een bron van opperste verwondering.
“Pff, daar zijn we al drie keer geweest. En ze hebben er alleen maar stomme geiten, konijnen, kippen en hangbuikvarkens.”
Ik haalde een dikke nul op het rekest. Een nonkel die zelf geen papa is, weet u wel.
“Het Sea Life Center dan maar?” Dat was iets verder, maar nog zeer te doen.
“Wat is dat?”
“Daar zitten allerlei, eh, waterdiertjes. Kleurrijke visjes! Schildpadjes! Zeehondjes!” Ik hoopte dat de schattigheid van mijn verkleinwoorden doel zou treffen.
“Jáááá!”
Oef, raak.

Aan de kassa mocht nonkel Menck al meteen diep in de buidel tasten. “Twee volwassenen en twee kinderen? Da’s dan negenenvijftig euro alstublieft.” Dat spel kon hier maar beter de moeite zijn.
Wat bleek nog geen uur later? Sea Life is bovenal klein, niet overal even verzorgd en lost allerminst de verwachting in van de argeloze bezoeker die uit is op een dagje dierenplezier. Want een heuse zoobeleving  is het hoegenaamd niet, al doet de wervende folder annex website toch even anders vermoeden: “Een magische onderwaterwereld met meer dan 2500 dieren uit de zeven wereldzeeën!”
Yeah, right. Als je een aquarium met vijftig vissen al direct als vijftig dieren gaat beschouwen, kan zulks kloppen. Maar wat ik er zag waren – naast een overkill aan vissen en visjes – enkele actieve en herstellende zeehonden, een stuk of wat pinguïns, een massa identieke (geelwang)schildpadden, drie otters, een blinde zeeleeuw en een vuistvol haaien ter grootte van overmaatse sardienen. De obligate zeesterren, mossels en ander Noordzeebevolkend kriel laat ik maar even buiten beschouwing. Niet zelden huisden ze in aquaria waarvan het glas sterk bealgd dan wel zeer bekrast was. Uitermate nefast voor de zichtbaarheid, zoveel is zeker.
De kinderen vonden het, na twee cola’s, een ijsje en een warme wafel toe, bij-zon-der fascinerend. Zeker als ze daarna ook nog eens mochten hengelen aan het viskraampje à rato van drie euro per kop.

Mocht u van plan zijn om één dezer ook eens naar Sea Life Blankenberge te trekken: ’t is leuk voor de (jonge) kroost, maar al bij al een beetje zonde van de centen. Sea Life levert vooral een directe bijdrage aan het behouden van de natuur en het welzijn van de zeedieren, en doet hiertoe in de eerste plaats beroep op úw bijdrage. De rest is reclamemagie.

[ Foto’s: Menck ]

geschreven door Menck Geplaatst in Uncategorized