De vrouw die haar haar kort liet knippen

7 december 2011

“Wat vind je ervan?” was het eerste dat madam Menck me deze zomer vroeg toen ze terugkwam van de kapper.
Ik sloeg mijn krant neer. Meteen daarop gaf ze zelf het antwoord: “Gans anders, hè!”
Er viel een korte stilte. Die meende ze te moeten benutten door even een pirouette te maken zodat ik ook de achterkant van haar hoofd kon vorsen.
“Wat je zegt,” bevestigde ik. Terwijl ik dacht: Wat heb jij in hemelsnaam gedáán?
“Je bent niet echt enthousiast,” merkte ze vervolgens geheel terecht op. Doch ik beroepte me op een weinig subtiliteit: “O, maar ’t is goed zo. Als jij blij bent, dan ik ook.” Waarna ik opnieuw achter mijn krant dook. 

U moet weten: mijn eerste lief had lang haar. Ik vond dat meteen onwijs sexy. En vervolgens een criterium, welhaast. Want ook mijn daaropvolgende veroveringen waren voorzien van een weelderige hoofdbegroeiing. Hoe langer, hoe (b)(h)eter. Een moppie met een kort koppie was in die tijd – Edison vond de gloeilamp uit – een no go. Behoorlijk oppervlakkig, weet ik nu, maar diepgang was in die jaren niet bepaald my middle name.
Mijn laatste jeugdlief – toeval of niet: zij was eens te meer allesbehalve onbemiddeld wat hoofdtooi betrof – werd mijn eerste vrouw. Haar volle, asblonde lokken reikten zelfs tot op haar achterwerk, al kon dat ten dele te wijten zijn aan het feit dat ze iet of wat korte beentjes had. Soit.
Om kort te gaan: vijf jaar later verscheen ze, als was dit haar ultieme overwinningsgebaar, op de rechtbank met een halve meter haar minder. De gretigheid waarmee ik daarop de scheidingspapieren ondertekende was veelzeggend.
Kort daarop leerde ik mijn huidige partner kennen, die ik sedert ik begon te bloggen – de spaarlamp verving ondertussen Edisons gloeilamp – voor mijn lezers madam Menck ben gaan noemen. Op haar aanraden, overigens, want K*trien draagt anonimiteit op het interweb hoog in het vaandel. En u raadt het al: ze was, naast poten en oren, aardig voorzien van schedelbebossing. Dat was wat mij betrof uiteraard allang geen absolute must meer, maar ik zal niet ontkennen dat ik het toch maar mooi meegenomen vond. 

Maar sinds deze zomer heb ik dus een kortharige partner. Enfin, niet kort-kort, maar toch: korter. Doch bovenal: geen geslaagde snit.
Zij vindt hem nochtans beter.
Zij vindt hem zelfs een pak mooier.
Ik niet.
“De meeste mensen zullen je haar minder mooi vinden,” beweerde ik dientengevolge.
“I don’t think so, Menck. Ik mocht namelijk al veel complimenten in ontvangst nemen.”
“Ja ja, maar ik huichel tenminste niet.”
“En toch blijf ik erbij dat het me jonger maakt.”
“Waanvoorstellingen zijn geen lang leven beschoren, schat.” Waarop ik me veiligheidshalve maar weer achter mijn krant verborg. 

Ondertussen is het schier winter. Madam Menck handhaaft haar mening (en helaas ook haar coupe), ik de mijne.
Weet u wat? Ik geef ú het laatste woord. Daarbij wend ik zelfs foto’s aan. Want mijn gelijk staat op het spel. Of dat van haar, maar daar wil ik nu even niet aan denken.
Give it a go, beste lezer: vindt u de nieuwe coupe beter, slechter of evengoed?

VOOR:

NA:

O, ja: de ‘NA’-foto dateert alweer van deze zomer. Heden zijn ook haar neklokjes verdwenen. Ei zo na een coupe militaire, dus.

geschreven door Menck Geplaatst in Uncategorized