Een wuft vleugje nostalgie

23 april 2022

.

De grote doos voelde wat vochtig aan toen ik ze uit de kast trok. Voorzichtig plaatste ik ze op de betonvloer. De kartonnen flappen waren getapet, maar de kleefband hechtte nauwelijks nog.

Bij het openen, steeg er even een muffe lucht van oud papier en schimmel op.
Bovenaan lag een vaalgroen schriftje. Op een roodomrand etiket stond mijn naam in balpen geschreven. Ik herkende meteen mijn handschrift van weleer. De rechterbovenhoek vermeldde in oubollige zwarte drukletters ‘Schoonschrift’. Een wijl doorbladerde ik het kleinood. Piet eet een appel. Eet Jan een appel? Nee, Jan eet een peer. Ik grinnikte, terwijl ik vruchteloos naar een datum zocht. Ik gokte op het tweede of derde leerjaar.
Ik vroeg me af of er thans nog aandacht uitgaat naar wat destijds als schoonschrift werd bestempeld. Wordt een leerling van pakweg zeven, acht jaar op vandaag nog wegwijs gemaakt in de beheersing van kalligrafie tussen voorgedrukte lijntjes? Ik meen ergens te hebben gelezen van niet, maar ik kan me vergissen. Ik legde het schriftje aan de kant en bedacht dat hetgeen waar toentertijd zo op werd gehamerd, maar weinig vruchten heeft opgeleverd. Mijn eigen ontcijferbare hanenpoten zijn daar heden het beste bewijs van.
Ik diepte een witkartonnen diploma op. Zesde leerjaar, 91 %. Het was het laatste jaar dat ik dergelijke goede cijfers haalde.
Stuk voor stuk waren het schriften, kladblokken en diploma’s die ik uit de doos haalde. Hierin zat zowat mijn ganse lagereschooltijd vervat. Of ik dit alles moet bijhouden? had mijn vader me gevraagd. Want naast de doos van de lagere school stonden er nog drie met paperassen, boeken en cursussen aangaande mijn middelbare opleiding. Ik gaf hem te kennen dat ik niet van plan was om daar ook maar iets van te bewaren, maar dat ik wel nog even wilde grasduinen in de inhoud.
En zo kwam het dat ik me helemaal achteraan in de grote ouderlijke kelder bevond waar de donkere eiken kloosterkast stond die al deze schoolsouvenirs jarenlang heeft geherbergd. Helemaal onderin de doos met opschrift ‘1^e ASO’ vond ik een lijvig boek dat ik niet direct aan mijn schooltijd kon liëren. Het omslaan van de harde kaft bracht een golf van herkenning teweeg, al wist ik niet meer hoe dat boek hierin verzeild was geraakt. Een soortement van muziekplakboek, begot. Foto’s met begeleidende teksten, velen eigenhandig neergepend, aangaande mijn toenmalige favorieten. Ik was een Joepie-adept, jawel. En muziek veroverde stormenderhand mijn jonge leventje.
Al op de eerste pagina stond een datum: 4 februari 1980. Mijn dertiende levensjaar was pas begonnen.
Ik glimlachte toen ik het dikke werk doorbladerde. ‘Ik heb een engel ontdekt, en ik denk dat ik er verliefd op ben’ stond er onder een foto van Stevie Nicks. Jeetje. Alsof het gisteren was. En ik was wel degelijk verkikkerd op la Nicks, die schone frontvrouwe van Fleetwood Mac. Zowel haar stem als haar looks bliezen me destijds behoorlijk van mijn sokken. Ik weet nog dat ik de nacht nadat ik voor het eerst de videoclip van ‘Sara’ zag, niet met mijn handen boven de lakens sliep. Vier pagina’s had ik vol gekleefd met foto’s van haar. De vijfde pagina was een summiere weergave van de rest van de groep. Zonder tekst.
Ik raapte al de schriften, blaadjes, cursussen en boeken van mijn diverse schooljaren bijeen en propte ze terug in hun respectievelijke dozen. Ik drukte er de tape op, doch de lijm was volledig verstorven.

“Alles mag weg, pa”, zei ik toen ik de woonkamer binnenstapte.
“Ben je er zeker van? Ook je diploma’s en zo?” peilde mijn vader nog.
“Zet de ganse meuk maar bij het oud papier,” verzekerde ik hem. “Alleen dit hou ik bij.” Ik legde het plakboek op tafel.
“Goh ja, je muziekboekske. Weet je nog hoeveel uren per week je daaraan bezig bent geweest? En hoe minutieus je alles bijhield? Weet je dat nog?”
“Ik herinner me er nog wel iets van, maar niet al te veel meer, eerlijk gezegd.” Ik sloeg het boek op een willekeurige bladzijde open. Pat Benatar blikte me vanop een zwart-witfoto toe. ‘Hell is for children’ had ik onder het plaatje neergepend. Er trok een glimlach over mijn lippen.
“Ik weet zelfs nog exact wie je lievelingszangeres was toen.”
“O ja?” Zou mijn vader zich Stevie Nicks echt nog herinneren?
“Blondie! Enfin, de zangeres van die groep, hoe heet ze ook alweer?”
“Debbie Harry. Echt? Dat geloof ik niet.” Ik zocht de letter B in het plakboek. Er waren talloze foto’s van Debbie Harry aanwezig. Elke pagina waar ze op voorkwam, had ik met een rode stift van massa’s hartjes voorzien. Ik sloeg het boek snel dicht.
“Het zou kunnen, pa. Ik weet het niet meer”, loog ik, waarna ik haastig een slok van mijn koffie nam.

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life