SATUR9’s Photo Challenge 10: OUD

28 maart 2021

.

1 | OMER, PAPA MENCK

Mijn vader wordt straks achtentachtig
Winters die hem hebben afgemat
De kolder van weleer is wazigheid geworden
En ten dele opgeslokt door woelige baren.

Hij wandelt, mompelt, strompelt
En kijkt naar de hemel en de koers
Voelt zich soms onbehaaglijk maar volgt
De lege weg die hij is ingeslagen.

Zijn adem zwaarder, grauwer zijn gelaat
Zwijgzamer dan weleer, tijd die prangt en
Hij die traagweg sterven zal op een dag
Dat hij er naar verlangt.

2 | IRENA, MAMA MENCK

De oudste foto waar ik met mijn moeder opsta. De foto wordt almaar ouder, zij niet meer.

Het is als het verhaal van de zieke terrasplant die haar bladeren liet hangen en nog slechts verpieterde bloempjes ontwikkelde. Ze werd in een goed uitgeruste serre gezet, kreeg nieuwe potaarde en verkwikkende voeding toegediend, werd getrakteerd op weldadige warmte, afdoende licht en een correcte luchtvochtigheid en ze genoot op de koop toe een vakkundige snoeibeurt waarna ze opnieuw floreerde als nooit tevoren.
Het tere plantje werd professioneel in bloei getrokken. Enigszins geforceerd, dat wel, maar het straalde. Na verloop van tijd mocht de potplant terug naar het terras waar ze vandaan kwam. Iedereen prees haar om haar weelderige bloei
en haar diepgroene bladeren. Tot ze zes dagen later, in nauwelijks drie uur tijd, al haar bloemen losliet, geen water meer dronk noch voeding opnam, haar bladeren liet hangen om tenslotte finaal ineen te stuiken.

Het is het verhaal van een tot serreplant verworden terrasplant die niet opnieuw een terrasplant kon worden spijts de beste der zorgen. Het is het verhaal van de hovenier die zich verslagen voelt omdat er niet tegen de natuur kan worden opgetornd.
Het is woensdag 4 december 2013 en exact 17 uur als we finaal afscheid nemen van een onbeschrijfbare schoonheid.
Moge je zacht slapen, lieve mama. Je persoonlijkheid en je liefde waren voor ons wat de geur is voor een bloem.

3 | DE SIOL

Katrien staat op de Oostendse Hendrik Baelskaai naast de Siol, in visserijmiddens beter gekend als de O.225 Norman Kid. Deze sloep is met zijn vierenzestig gure winters de oudste houten vissersboot van de Belgische vloot. Een heuse brok erfgoed, kortom.
Dat de oude rakker op de kade ligt, zegt u? Klopt als een zwerende vinger, want hij is al ruim zeven jaar zo lek als een zeef. De reder wil hem graag gekalefaat zien zodat hij opnieuw waterdicht wordt. Helaas zou die mens voor dit huzarenstukje om en bij de 60.000 euro moeten ophoesten. Geld dat er, zo verduidelijkt hij, hoegenaamd niet is.

En dus moet de Siol weg van de kade. Een beslissing van de Oostendse havenvoorzitter. “De kaai is bedoeld om vistuig op te leggen, het is geen goedkope stockageplaats.” Vistuig, iemand?
De reder vroeg aanvankelijk drie maanden uitstel van executie. Dat zijn ondertussen zeven volle jaren geworden. De Siol ligt nog steeds op het droge te happen naar zijn dure regencape.
In Oostende is het geduld en bij de reder het geld al jaren op. En dus kreeg die laatste thans de dwingende raad om zijn befaamde allodium liefst zo snel mogelijk naar het containerpark te brengen.

4 | BRUGGE

Als ik denk aan oud en vroeger
Zie ik Brugge in gedachten
Oude huizen pootjebadend aan de grachten
Ik kuier langs de smalle straten
Keikoppig geplaveid
Muziek galmt over rodepannendaken
Het is de beiaard die zijn bronzen klanken spreidt
Zilveren druppels plenzen op het grote plein
Uit honderd monden strooit Canestrano zijn fontein
Rond de baksteenrode kleuren van Het Concertgebouw
Klara nodigt uit
Vanuit ramen en door open deuren
Klinkt Van Immerseels pleyel fragiel
Op oude snaren
Spiegelend in winkelramen zie ik Jappen
Naar Mozartkugeln staren
Bruges la morte, die tote Stadt
Was ooit een bruisend vat

(auteur onbekend)

5 | MIJN KINDERTIJD IN BLIK GEVAT

.
[ Foto’s: Menck | aanklikbaar voor groter ]

geschreven door Menck Geplaatst in Challenge, Foto's