Misses Postman

16 oktober 2016

De bel ging.
Zoals dat in een dergelijke situatie gebruikelijk is, stapte ik naar de voordeur en opende deze. Voor mij stond een vrouwspersoon in postbodekleren.
“Dag meneer. Ik ben Els, uw nieuwe facteur.”
Ik monsterde Els een paar tellen. Ze kon hooguit dertig zijn, was rank van lijf en leden en had ook nog eens een bevallig gezicht waarin twee grote pretogen fonkelden.
“Dag Els”, begroette ik haar. “Kopje koffie?” Ik wees naar de belendende keuken.
Weet, beste lezer, dat het in het landelijke gat waar ik resideer een aloude geplogenheid is dat nieuwbakken postbodes, wijkagenten, vuilnisophalers, krantenverdelers en buren zich netjes komen voorstellen. Zulks juich ik vanzelfsprekend toe, zoals alles wat het sociale karakter van dit dorp ten goede komt.
“Graag”, antwoordde ze, waarna ze uitermate fluks mijn woning betrad. Die spoed was overigens begrijpelijk: het kind droop verschrikkelijk na een fietsronde in de gutsende regen.
“Zal ik je kleren even te drogen hangen?” opperde ik goedmoedig. “Op de radiator zijn ze in een wip en een scheet droog.”
“Dat zou ik erg op prijs stellen. Ik ben doorweekt tot op mijn onderbroek.” Na deze onverbloemde kennisgeving begon ze zich te ontdoen van haar sliknatte kledingstukken.
“Ik haal even een handdoek voor je.”
“Dank je wel.”
In de badkamer koos ik voor een grote donkerrode sponsen handdoek getooid met een brede witte streep.
“Ik heb alvast mijn kleren verdeeld over de radiatoren”, riep ze me toe nog voor ik terug de keuken had bereikt.
“Knap setje”, deelde ik Els geheel naar waarheid mee toen ik haar aldaar in lingerie aantrof. Ik offreerde haar de handdoek.
“Ja, hè! ’t Is van Barbara Safari. Heel betaalbaar en toch gracieus.” Ze sloeg de handdoek over haar hoofd en begon haar haren droog te wrijven.
“Suiker?”
“Wat?”
“In je koffie, bedoel ik.”
“Nee, zwart graag. Zwart en heet. Zo heb ik hem het liefst.” Ze knipoogde schalks naar me vanonder haar handdoek.
“Blij dat te horen”, repliceerde ik terwijl ik haar, niet meteen met vaste hand, een kopje inschonk.
“Wil jij mijn rug even droogwrijven?”
“Tuurlijk.” Ik nam de handdoek van haar over.
“Wacht, ik maak het je wat makkelijker.” Ze knoopte de sluiting van haar behaatje los. “Nu kun je ongeremd tekeer gaan”, lachte ze.
Terwijl ik minutieus haar rug droogwreef, nam ze een slok van haar koffie.
“Heerlijk.” Ze legde de klemtoon nadrukkelijk op beide lettergrepen.
“Douwe Egberts”, lichtte ik toe.
“Ik doelde op hoe je mijn rug droogwrijft.”
“Ah.”
“Ben jij een verlegen iemand?”
“Eh, niet bepaald, nee. Waarom vraag je dat?”
“Doe je dan deze kant ook even?” Ze draaide zich om op haar stoel, liet haar beha zakken en onthulde alzo twee wel zeer pronte peertjes. Daarna legde ze haar hoofd in haar nek en sloot de ogen.
“An offer I can’t refuse”, gaf ik haar ten antwoord. Ze glimlachte.
Plots weerklonk er zoemtoon.
“Is dat je gsm, Els?”
“…”
“Els?
“…”
“Els? Els? E-èls?”

De klokradio liet een vuurrode 08:00 zien. Ik vloekte binnensmonds toen ik uit bed stapte. Daarna slofte ik compleet uit mijn hum naar het toilet.
“Draag jij nu een pistool bij je of ben je gewoon blij me te zien?” vroeg mijn madam die in de keukendeuropening verscheen. Ze wees grijnslachend naar mijn onderbroek.

geschreven door Menck Geplaatst in Cursief