Coup de grace

26 september 2013

Het plotse gekletter van het kattenluik verstoort bruusk het monotone, slaapwekkende gezoem van mijn desktop. Ik verwacht klaaglijk gemiauw, maar er volgt slechts stilte. Halftien. Ik schud een saf uit een kreukelig pakje en steek ze op. Na twee trekken leg ik ze op de rand van de asbak alwaar ze tot een grauwgrijze cilinder zal transformeren.
Opnieuw laat ik het vredige silentium op me inwerken. Een huis zonder geluiden: daar kan ik me bijwijlen echt in wentelen. Mijn madam is op cursus waardoor de tv werkloos is. En als ik alleen thuis ben, blijft de kijkdoos uit. Stilte is een zegen voor hij wiens oren niet zelden overgevoelig zijn aan geluid. Een kabbelend beekje klinkt dan als een wilde rivier. Op zulke momenten zou ik zelfs een blaadje toiletpapier kunnen horen vallen. Enfin, bijna toch.
Een gin-tonic zou dit perfecte plaatje naar een nog hoger niveau tillen, bedenk ik ineens. Me, myself and a gin-tonic in een geluidloos bureel dat slechts wordt verlicht door de zachte gloed van een bureaulamp en een monitor. Een situatie om gedachten bij te ordenen, mijn hoofd leeg te maken en vervolgens te gaan breinsurfen op onbereikbare fantasieën. Daarna sluipenderwijs loom worden en uiteindelijk de sponde knuffelen. Oh what a night.
Maar kijk, gin-tonic is geen optie als ik facturatiewerk verricht. Toeme, moet ik hier nou zes of eenentwintig procent BTW op heffen? Na drie glazen zou ik geheid het gemiddelde ervan toepassen. Werktuiglijk glijdt mijn hand naar de sigaret in de asbak. Ik til alleen de filter op. Op het moment dat ik een nieuw strootje uit het pakje wil halen, hoor ik iets schuiven in de hall bezijden mijn bureel. Althans, zo klinkt het: als schuiven. Alsof iemand een lege schoendoos een heel klein zetje heeft gegeven. Ik spits mijn oren maar hoor nu niks meer. Ik vermoed dat er een exemplaar van ons kattenkwartet is binnengekomen en zich genoeglijk heeft uitgerekt op het tapijt. Doen die beesten wel vaker. Ik besteed er geen aandacht meer aan tot ik het opnieuw hoor. Dit is geen schuiven, merk ik nu. Het is een zwak slepend geluid. Ik fantaseer er een dief op sokken bij en moet glimlachen. Dat is: tot er plots een klaaglijk gepiep de hall vult. Verdomme, die rotzakken hebben weer een muis binnengebracht! Om een bloederige smurrie op het tapijt te voorkomen, veer ik roepend recht… en blijf als verlamd staan. Vanuit de deuropening blikt een konijntje me aan met wijdgeopende ogen waarin ware doodsangst te lezen staat. Het tracht zijn trillende lijf op te richten maar slaagt daar geenszins in. Ik wil me bukken om het diertje op te tillen, maar dan zie ik ineens waarom het zo mak rond de deurpost blijft geplooid liggen: het is verlamd aan de achterpoten. Het sleepmysterie is ontrafeld, maar dit had ik toch liever niet aanschouwd. Eén mijner poezenbeesten – ik vermoed opperjager Waldo – heeft het arme dier de ruggengraat gebroken. Een welgemikte stevige beet, gevolgd door een fatale krak. Dat deze situatie onherstelbaar is, is meteen duidelijk als ik zie hoe het rillende beest zich verder mijn bureel in sleept wijl het me ononderbroken blijft aankijken. Zijn glazige ogen roepen om hulp. En hulp in dit geval kan slechts komen van een welgemikte genadeslag. Fuck. Dit komt normaliter niet voor op mijn ‘to do’-lijstje des levens.
Weer wat getrek met het onwillige lijfje, weer een zielige blik die zich dwars door mijn netvlies heen boort en een extra amechtig piepje doen me naar de garage stappen. Daar staat de spade. Ik beloof het hummeltje woordeloos om het snel en zonder lijden richting konijnenhemel te sturen. Bright Eyes spookt door mijn hoofd als ik de spade vastpak en tegelijk alle katten vervloek.
Rotbeesten.
Rotsituatie.
En wat een rotavond ineens.

Als ik madam Menck anderhalf uur later vertel wat ik heb meegemaakt, wil ze de foto die ik inderhaast nam niet zien. Ik kan haar geen ongelijk geven.

[ Foto: Menck | aanklikbaar voor groter ]

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life