Takkenwijf

3 september 2013

“Wil je de beukenhaag langs de straatkant deze keer erg kort scheren?”
Dat betuttelende toontje van haar wordt jaar na jaar erger, dacht ik terstond.
“Alleen die kant, mevrouw Verdonck?”
“Enfin, uiteraard moeten beide zijden worden getrimd, maar die kant wil ik een heel stuk korter omdat hij zo snel de ervoor staande taxushaag overwoekert. En mijn echtgenoot heeft ze pas zo netjes geschoren.”
Lees: voor een mens met Parkinsonisme valt het resultaat wel mee.
“Ja maar, mevrouw Verdonck, als ik die kant korter dan gewoonlijk scheer, dan zal de haag daar welhaast geen blad meer hebben.”
“Tut, tut, tut: kort.” Ze rolde net niet met haar ogen.
“Eh, zoals in zéér kort, dus?”
“Meer nog: zoals in korter dan kort.”
“Dan wordt dat knippen in plaats van scheren, vrees ik.”
“We zitten hier niet bij de kapper, jongeman.”
“Nee, we staan.” Een grijnslach mijnentwege.
“Met dat werkvolk valt niet te praten,” sprak ze uit de hoogte, waarna het hautaine besje zich resoluut omdraaide en de tuin in stapte. “Nogmaals: ik wil die kant heel erg kort, jongeman, héél erg kort!” riep ze nog zonder me daarbij een blik waardig te gunnen.

Tja.
De klant is koning, nietwaar?
Maar die avond was de ontzetting op haar gezicht me zo veel meer waard dan het loon dat ze me stilzwijgend uitkeerde.

Alvorens u me in het reactieluik de meest voor de hand liggende vraag begint te stellen: ja, alles komt weer goed met die haag. Al kan ik dat niet beloven voor de privacy van mevrouw Verdonck voor de rest van dit jaar. En volgend voorjaar. Hà!

[ Foto’s: Menck | aanklikbaar voor groter ]

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life