Tekenen des tijds

20 september 2017

Als kleuter tekende ik veel. Waar leeftijdsgenootjes speeltjes in het rond gooiden, pampers volscheten en krijsten om hun fopspeen, nam ik een blaadje papier en vulde dat met zwierige krullen, strakke streepjes en veelkleurige vlekken. Mijn moeder verkondigde later dat zulks me een genoegdoening van jewelste schonk, zelfs in die mate dat ik er mijn eten, mijn autootjes en mijn duploblokken liet voor staan.

In tegenstelling tot veel van mijn vriendjes, hield ik het tekenen tijdens mijn lagereschooltijd enthousiast vol. Gaandeweg gingen mijn droedels van weleer over naar herkenbare afbeeldingen. Vooral stripfiguren uit de albums van Suske & Wiske droegen mijn interesse weg. Op de duur kon ik Lambik vlot uit het hoofd schetsen, tekstballonnetje incluis. Geen wonder dat leeftijdgenootjes me overmatig vaak hun poëziealbums offreerden.

Voor de Nederlandse lezers:
Poëziealbums waren (zijn?) in België vierkante boekjes vol blanco blaadjes. In weerwil van de naam werden er geen gedichtjes in gezet, maar tekeningen. Meestal werd daarnaast wel eens een slagzinnetje neergepend à la ‘Tip, tap, top, de datum staat erop’. Waarna de poëziealbumeigenaar de datum, die doorgaans in de tekening verstopt zat, moest gaan zoeken.

Mijn leerkracht van het vierde schooljaar bleek een uitermate begenadigd tekenaar. Niet zelden verbaasde hij de klas met een schoolbordgrote beeltenis. Eender wat hij uit zijn krijtjes toverde: het was prachtig. Zo herinner ik me nog hoe hij op een dag het Brugse belfort had getekend, de meest minuscule details incluis. Ik heb daar minstens een uur met open mond zitten naar gapen. Door hem nam ik me voor om nog meer mijn beste beentje voor te zetten. Ik begon dientengevolge te tekenen als gek.

Alzo werd tekenen een welhaast rituele verslaving. Ik móést dagelijks iets aan het papier toevertrouwen. De meest uiteenlopende onderwerpen passeerden de revue. Op mijn tiende schetste ik zelfs al naakte madammen. Dat was, tussen ons gezegd en gezwegen, iets dat steeds buiten het gezichtsveld van mijn ouwelui gebeurde. Voornamelijk ook omdat ik een vergeten Playboy als inspiratiebron gebruikte. Hà!

Steevast was het zo dat als ik een tekening had beëindigd, ik er alle interesse in verloor en ze dan ook resoluut aan de kant schoof. Het was me, met andere woorden, niet om het afgewerkt geheel te doen maar om de vreugde van het schetsen zelf.
Wat ik niet wist, was dat mijn vader stiekem de voor hem mooiste exemplaren bijhield in een grote kartonnen kaft. Wellicht zou hij me daar vele jaren later dan eens mee verrassen. Zover kwam het echter nooit, want de kaft raakte zoek.
Waar hij vorige week echter wél mee kwam aandraven, waren twee grote tekeningen die ik met blauwe balpen op de achterkant van twee posters van muziekgroep Trinity had geschetst. En yep, de datum staat erop: december 1978; ik was bijna twaalf. Even voordien hadden de Belgen van Trinity een grote hit gescoord. (Zie onderaan dit logje.)
Het zijn de twee enige overgebleven tekeningen uit mijn lagereschooltijd. Pa vond ze zo geslaagd dat hij ze al die tijd apart had opgeborgen.

Ook de originele blikken – en nu dus gegeerde vintage – waspoedertrommel waarvan ik destijds de opdrukken overtekende, was nog in zijn bezit. Mijn pa en ik moesten wel eerst de ruime ouderlijke kelder compleet op zijn kop zetten om die te vinden. Op de trommel staan drie zeilschepen afgebeeld. Ik schetste er toentertijd twee van.
Het gat in mijn memorie verdween als sneeuw voor de zon toen ik de grote schetsen en de blikken trommel te zien kreeg. Een vlaag van nostalgische gevoelens werd, samen met bakken jeugdsentiment, over me uitgestort.

Mijn vader wil de tekeningen niet van de hand doen. Ik mocht wel de blikken trommel meenemen. Van de twee geschetste schepen nam ik foto’s. U vindt ze hieronder, evenals mijn padre die trots de waspoedertrommel in zijn armen houdt. Dat hij trots is, ziet ú niet. Ik wel, want ik heb geleerd zijn bitchy resting face te doorgronden.

Op heden heb ik al decennia geen tekening meer gemaakt, obligate technische tuinontwerpen daargelaten. Ik weet zelfs niet meer of ik het nog zou kunnen, dat uit de losse pols iets tevoorschijn toveren. Want in tegenstelling tot fietsen of zwemmen, verleer je zulks wél, bevroed ik.
So be it dan maar. Al wa damme hett en, emme hett, nietwaar?

---

[ Foto’s: Menck | aanklikbaar voor groter ]

---

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life