Gezond naar de dokter

2 maart 2016

Het spreekuur van mijn huisarts begint iedere werkdag om half vijf. Ruim tien minuten voor dat tijdstip stapte ik gisteren ’s mans wachtzaal binnen. Ik had enkel een voorschriftje nodig en hoopte de aankomende stroom patiënten voor te zijn door extra vroeg te arriveren. Blijkbaar was ik niet de enige met dat idee: er zaten reeds twaalf wachtenden voor me. Toen ik het lokaaltje betrad moet de ontgoocheling onmiskenbaar van mijn gezicht af te lezen zijn geweest; ik zag althans een paar mensen stiekem glimlachen. Of grijnzen. Er was gelukkig nog één stoeltje vrij.

De wachtzaal van mijn dokter is er zonder twijfel een zoals die van duizenden andere huisartsen: steriel ingericht, veel te warm, weinig ramen, tijdschriften van minstens twee jaar oud op een centraal staand tafeltje, geen verluchting en muziek zum kotsen uit het behang. Kortom: een hok waarin iedere er aanwezige mens nog zieker wordt dan hij al is.
Ik plukte lukraak een magazine van het tafeltje, een Autogids van 2006, en begon lusteloos de plaatjes te bekijken. Inwendig zuchtte ik. Na twintig minuten – ik was toen al tot pagina 92 geraakt – zat nog iedereen er. Herr Doktoor had duidelijk geen haast vandaag.
Ik sloeg de Autogids dicht en begon wat rond te kijken. Alle twaalf aanwezigen waren verdiept in een tijdschrift. Geen van hen zag er zwaar ziek uit, al kan schijn uiteraard bedriegen. Ik vond het gek dat niemand een gesprek aanknoopte met iemand anders. Meer nog: iedere mens daar aanwezig leek wel zijn uiterste best te doen om zich zo onzichtbaar mogelijk te maken. Pagina’s werden schier onhoorbaar omgeslagen, hoesten gebeurde overdreven gedempt en zich even verzetten op de stoel geschiedde welhaast blozend.
Ik gooide mijn tijdschriftje op het tafeltje, kuchte even en besloot deze enge stilte te doorbreken.
“Ik hoop dat niemand hier griep heeft.”
Twaalf hoofden draaiden zich prompt in mijn richting.
“Welja, ik ben hier maar voor een onnozel voorschriftje. En in zo’n kleine ruimte als deze kunnen die bacillen me onmogelijk over het hoofd zien.”
Gelach was mijn deel. Enkelen klapten ook hun blaadje dicht.
“Ik kom slechts op controle”, zei een midveertiger in de hoek. “Vorige maand ben ik geopereerd aan mijn slokdarm. Die was zwaar beschadigd geraakt door brandend maagzuur dat er inliep telkens als ik sliep. Mijn maagingang is hersteld. Knap lastige ingreep.”
“Mijn man heeft dat ook gehad”, zei de mollige dame tegenover me. Ze had een zuiders gezicht waarin twee mooie kijkers blonken. “Hem werd toen Zantac voorgeschreven.”
“Goh, dat heb ik ook moeten slikken”, antwoordde de midveertiger. “Aanvankelijk hielp het. Enfin, zo leek het toch. Maar ik moest achteraf dan toch geopereerd worden.”
“Ikzelf ben ook niet ziek”, zei een jonge moeder met grappig krullend haar. “Ik ben hier omwille van hen.” Ze wees op de twee kinderen die haar flankeerden. “Zoë heeft CVS. Chronisch vermoeidheidssydroom. En Maarten is deze week al zes keer flauwgevallen.”
“Zes keer al?” vroeg een wat oudere heer links van me bezorgd. “Dat is niet pluis.”
“Zeker niet. En ’t is nog gevaarlijk ook. Gisteren was hij aan het fietsen toen het hem plots zwart werd voor de ogen. Hij kwam zwaar ten val.” Ze wees daarbij naar zijn knie, wat een tamelijk overbodige actie was aangezien het jongetje een lange broek droeg. “Stel u voor dat er toen net een auto aankwam! Ik mag er niet aan denken.”
Enkele hoofden werden geschud. Er klonk wat instemmend gemompel. Daarna viel de conversatie een wijl stil.
“Ik heb een lintworm.”
Alle hoofden richtten zich terug op en draaiden richting een sjofel geklede tiener. Hij leek zo van een skateramp weggeplukt.
“Enfin, dat denk ik toch, want ik, eh, hoe moet ik dit zeggen?”
“Je stoelgang?” polste een dame in jeans.
“Ja. Ik schijt platjes.”
Er steeg luid gelach op. De tiener bloosde. “Sorry.”
“Ach, dat is niks, jong”, zei de midveertiger. “Je krijgt wat pilletjes en een paar dagen later kun je dat beest zo uit de pot vissen.”
“Echt?” Het gezicht van de tiener klaarde op.
“Yep. In mijn jonge jaren was dat wel even anders.”
“Hoezo?”
“Toen moesten ze zo’n slang nog naar buiten lokken door vlak voor je aars op een fluitje te spelen.”
De wachtzaal gierde het uit.

De deur van het lokaal ging open. De dokter was eindelijk gearriveerd. De tiener sprong recht.
“Ik hoop dat u goed fluit kunt spelen, dokter”, sprak hij de geneesheer toe. Hij draaide zich om en wierp de wachtzaal een knipoog toe.
Het verbaasde gezicht van de huisarts was onbetaalbaar toen twaalf patiënten in luid lachen uitbarstten.

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life