That’s life

2 oktober 2022

.

Wijl de hemel eggerige tranen plengt en ik me gelaten onledig houd in de krochten mijner paperassen, wekt de telefoon me plots uit mijn psychische sluimer.

Mijn lijzige ‘Hallo?’ wordt beantwoord door een eufonische vrouwenstem die mijn naam vragend prononceert.
Ik reageer bevestigend.
Ze stelt zich voor en verzoekt me om even aan de lijn te blijven zodat ze haar dossier erbij kan nemen. Waar ze op doelt, dringt niet meteen tot me door, maar het klinkt belangrijk. Ik besluit om niet in te haken.

Het kan aan mij liggen, maar terstond tracht ik me de persoon aan de andere kant van de lijn voor de geest te halen. Doe ik telkens, het is sterker dan mezelf.
Nog voor er zich een verdere dialoog ontspint, lieer ik dit chaleureuze, enigszins hese stemgeluid aan een freule met ogen die lijken op diep in het struweel verborgen bosvijvers, een eeuwig lavende bron waar beslist menigeen in zal verdrinken zonder dat erg te vinden. Ze heeft ongetwijfeld lang blond haar als goudgolvend graan op zomerse akkers, volumineuze lokken die gewis menigmaal in het maanlicht geborsteld worden.

Ik schrik op als ze haar keel schraapt en zich nogmaals voorstelt alsof ze weet dat ik die gegevens daarnet niet heb gecapteerd.
Haar naam doet niet meteen een belletje rinkelen, doch pas als ze haar functie erbij vermeldt – oncoloog in het lokaal academisch ziekenhuis – weet ik dat ze doelt op het dossier van mijn vader.
Terstond recht ik mijn rug, druk ik de hoorn wat dichter tegen mijn oor en schud ik alle dagdromerij van me af.
“U hebt het resultaat van het onderzoek?” gooi ik er uit, potentiële voorbarigheid negerend.
“Inderdaad. En ik wil de zaken niet verbloemen; het ziet er niet bepaald gunstig uit.”
In mijn nek spant zich een spiertje op waarvan ik het bestaan nooit had vermoed.
“Het K-woord, dus.” Ik wacht bevestiging noch ontkenning af. “De tekenen waren er. Ik had een donkerbruin vermoeden.”
“Een agressieve vorm van prostaatkanker, vrees ik.” Er valt een korte stilte. “Met uitzaaiingen door gans het lichaam. Schouders, nek, buikstreek, quasi alle botten. Het spijt me u dit te moeten meedelen.”
Ik trek de bureaustoel naar me toe en ga zitten. “Zo, eh, verregaand had ik het niet verwacht, eerlijk gezegd. Vorig jaar onderging mijn vader eveneens een volledig onderzoek en toen was er nog geen vuiltje aan de lucht.” Ik voel een traan opwellen en mijn stem verliest aan standvastigheid.
“Het is een terminaal ziektebeeld. Bestraling of chemo baten niet meer. We kunnen de pijn die hierbij vrij binnenkort zal optreden beheersbaar houden met een maandelijkse doelmatige injectie en de levenskwaliteit bijsturen met bijkomende medicatie.”
Ik weet een moment geen woord uit te brengen en begin nerveus met een blauwe bic te spelen.
“Ik ben me ervan bewust dat dit een bittere pil om slikken is,” continueert de oncologe,”maar we kunnen de levensverwachting alvast wat prolongeren.”
Prolongeren? Ik veer op.
“Hoe lang heeft mijn vader nog?”
“Dat is bijzonder moeilijk in te schatten, meneer. De ene persoon reageert anders op de kuur dan de andere.”
“Twee jaar? Drie?” Mijn woorden zijn nog warm als ik besef dat ze wellicht een soortement van wishful thinking mijnentwege betreffen.
“Alles is mogelijk, meneer. Maar de afdoende efficaciteit van de behandeling is aanzienlijk. Uw vader zal zich in dat geval comfortabeler voelen. Meestal uit zich dat na een maand of twee.”
“U antwoordt niet concreet op mijn vraag, mevrouw.”
“Laten we ons niet vergalopperen en eerst bekijken hoe hij reageert op de vaccinatiesessies. Pas daarna kan ik mogelijks wat meer zekerheid geven, maar u houdt maar beter rekening met de driftige aard van het ziektebeeld.”

Volgende week wordt pa negentig jaar. Althans, dat hoop ik.
Hij is niet op de hoogte van wat er woekert in zijn lichaam en dat wensen mijn broer, mijn zus en ik ook zo te houden.
Ondertussen – ik schrijf dit een drietal weken na bovenstaande telefoonsessie – kan ik het gegeven al min of meer een plaats geven. De gezegende leeftijd speelt in dezen een rol alsook ’s mans gezondheid die, op wat bijsturingen na, zelden gestokt heeft.

Maar ondanks dat betrap ik me erop dat ik me zowel recalcitrant als terneergeslagen voel bij het bespelen van mijn keyboard teneinde u deelgenoot te maken van deze kwalijke tijding, ook al tracht ik steevast leed te verzachten door het moedig te dragen.

zoals je daar nu zit
je haren compleet wit
de rimpels op je handen
zo vriendelijk en zacht
wie had dat ooit gedacht
er is plots veel veranderd

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life, Verdriet