I want to ride my bicycle

27 januari 2022

Historische dag vandaag (voor u: vier dagen geleden, daar ik op afgelopen zondag doel), want ik bezigde voor het eerst mijn onlangs aangekochte tweedehandsfiets. Na de banden te hebben opgepompt en het zadel enkele decimeters lager te hebben gewrikt (de vorige eigenaar was een reus van om en bij de twee meter twintig) scheurde ik met gierende banden mijn garage uit.
O ja, dit voelde goed. Aan een rottempo schakelde ik van de eerste naar de zesde versnelling. Heerlijk ding. In een wip en een scheet haalde ik een snelheid die ik als astronomisch hoog ervoer. Doldriest beroerde ik de bel wijl ik een overjaars besje in een asgrijze driewielige scootmobiel voorbijschoot. Toen ik achterom keek zag ik haar tegen de stoeprand tot stilstand komen. Ze stak, uit consternatie geheel verkeerdelijk, haar wijsvinger naar me op. Hol schaterlachend vervolgde ik mijn weg.
Aan het kruispunt van de Leprastraat en de Syfilisdreef sprong het verkeerslicht op rood. Ik ging vol in de remmen. Alsof de hand Gods mij een duw in de rug gaf, werd mijn bovenlijf naar voren gedrukt. Een lichaam dat in beweging is, wil in beweging blijven, aldus de traagheidswet van Galileï-Newton. Gelukkig hield het antislip-gelzadel me op mijn plaats.
Er kwam geen verkeer van links. Er kwam geen verkeer van rechts. Verkeerslichten tarten bijwijlen alle logica. En aldus schakelde ik mijn stalen ros in zijn één, zette af met mijn rechtervoet en accelereerde vervolgens op een wijze die Wout van Aert met een bleekgetrokken gezicht zou achterlaten.
“Hela, gij daar!”
De bulderende stem kwam van achter me. Ik keek om en zag een geüniformeerd en gehelmd flikkenduo – ouder mannetje en jong vrouwtje – me al fietsend naderen.
“Halt!” riep de vrouwelijke helft me thans met overslaande stem toe. “U rijdt door het rood, meneer!”
In een oogwenk overzag ik de situatie. Oké, ik rééd door het rood. Maar ook oké: ik deed zulks zonder enig gevaar voor lijf en leden van mezelf noch van anderen. Bovendien naderde de mannelijke helft de pensioengerechtigde leeftijd en beschikte de vrouwelijke helft over ledematen die nog het best als stokjes te omschrijven vielen. Ze maakten met andere woorden geen schijn van kans tegen de drieste coureur die zich vandaag van me meester had gemaakt. Ik negeerde dientengevolge hun bevelen en schakelde een versnelling hoger.
“Stop! Nú!” weerklonk het achter me. Weerom draaide ik mijn hoofd. Hun achterstand was danig vergroot. Jolijt vulde mijn hart. Ik lichtte mijn lijf uit het zadel en ging met mijn volle gewicht op de trappers staan.
“Halt of ik schiet!” schreeuwde het overjaarse haantje van dienst.
Ik gierde het uit bij zoveel fantasie.
En ineens weerklonken drie droge knallen. Eén kogel trof me in de rechterschouder. Gek genoeg voelde ik me daardoor week worden in mijn knieën. Ik trachtte tevergeefs nog wat kracht naar de trappers te dirigeren, maar het werd me wazig voor de ogen en ik begon plots alles rondom me dubbel te zien. Een fractie later doemden vier flikken naast me op, twee mannetjes en twee vrouwtjes. Een koppel identieke tweelingen, dacht ik nog. Toen ging het licht uit.

“Verdomme, Menck, waarom moet ik altijd tien keer roepen alvorens je opstaat?”
Katrien.
“Laat me gerust. Zie je dan niet dat ik stervende ben?”
“Yeah, right. Je zult gas moeten geven om nog op tijd op je afspraak te zijn.”
“Ik gáf gas. Ik zal het nooit meer doen, schat.”
Met een luide zucht trok ze de kamerdeur achter zich dicht.

geschreven door Menck Geplaatst in Cursief, Geen categorie, Madam Menck, Plezanteriën