Binnenkijken bij… (1)

10 maart 2021

.
MATROOS BEEK

.
Nieuwsgierigheid. Het is een eigenschap die vaak aan vrouwen wordt toegeschreven. Doch de grote Oscar Wilde liet daarover het volgende optekenen: “Je weet hoe de nieuwsgierigheid van een vrouw is. Bijna net zo groot als die van een man.”

Wat mij betreft is nieuwsgierigheid de eerste en meest eenvoudige emotie die we ontdekken in de menselijke geest. Kortom: wie nooit nieuwsgierig is, is eigenlijk inhumaan. Hà!
Zelf bestempel ik me als hooglijk nieuwsgierig. Zulks is geen talent; het is wel een lust, maar het is vaak ook een last. Doch vooral: het is sterker dan mezelf.
Als er dan één iets is dat ik steeds weer brandend belangstellend vind, dan is het wel hoe mensen wonen. En, zo weet ik ondertussen maar al te goed, daar ben ik allerminst een uitzondering in. Tijdens het wandelen kan ik het niet laten om, als de kans zich aanbiedt, binnen te kijken in ’s mensens interieurs. Dat die tot hun privacy behoren, daar heb ik dan maar eventjes lak aan. Het is het aftoetsen van mijn smaak aan die van anderen alsook voldoening vinden bij het treffen van gelijkgestemde zielen. Het is echter nooit ofte nimmer de betrachting om iemand te be- of veroordelen op basis van wat ik aanschouw. Ik ben gewoon een nieuwsgierig aagje, eentje van de zovelen.

Aanvankelijk was de respons op mijn oproep maar lauw. Gaandeweg sijpelden de foto’s dan toch binnen, niet zelden met de hashtag #ikdurfdat! Een Vlaming is op dat vlak inderdaad nogal bekrompen en bang. “Ho jeetje, meneer, ons privéleven, onze woonvrijheid!” Wees gerust: uw adres vermeld ik er niet bij, noch uw echte naam of uw telefoonnummer, en al zeker niet de kleur van uw lingerie. Ik zal evenmin mijn mening geven over uw al dan niet goede smaak omdat daar sowieso niet over te redetwisten valt. Een geluk dat smaken verschillen; zo niet zouden alle ingestuurde foto’s doorslagjes van elkaar zijn geweest.

Ondertussen gaven een tiental lezers gehoor aan mijn oproep. Dat zijn er allesbehalve indrukwekkend veel, maar toch meer dan ik had verwacht. Me uw foto’s mailen kan overigens nog altijd; deze reeks zal uit verschillende afleveringen bestaan.

Voor de eerste episode steken we de grens over, meer bepaald naar Zeeuws-Vlaanderen. Niet ver van eb en vloed woont Matroos Beek. Zij wist me het volgende te vertellen:

Ik stuur je hierbij een paar foto’s van onze ‘interieurs’. We hebben meerdere interieurs; enige uitleg is dus nodig.

^{Onze woonkamer}

Mijn man kocht in 1997 een oud dijkhuisje (zeg maar krot) in het buitengebied van Breskens op loopafstand van de kust. Iedereen verklaarde hem zot omdat het er zo slecht aan toe was. Rond 2000 kwam ik bij hem wonen. We sliepen nog op de grond op een matras en waren beide berooid na een echtscheiding, er was dus niet veel te makken. Toch was het een mooie tijd. De bouw lag een paar jaar stil, we leefden van de liefde.

De tuin was overwoekerd door bramen. Het was één grote wildernis en avontuur, maar toch hadden we een strak plan. We hebben onze schouders eronder gezet telkens we wat gespaard hadden en hebben verbouwd en bijgebouwd tot 2019.
In 2008, toen mijn dochter het huis uit was, begon ik met één kamer te verhuren als B&B, met eigen keuken en badkamer. Mannetje en ik hebben het samen ingericht. Het was meteen een succes. We konden extra sparen en verbouwden steeds verder en meer.

^{B&B-accommodatie beneden}

In 2016-’17 kwam er een tweede gastenverblijf boven, ook hier met eigen keukentje en badkamer.

^{Tweede gastenverblijf boven}

Toen mijn echtgenoot acht jaar geleden met pensioen ging, begon hij met het bouwen van een zomerhuis voor onszelf achterin de tuin. De basis waren zes gigantische meerpalen die hij op de kop kon tikken. Mijn man is diep vanbinnen een sjacheraar. Hij kwam altijd met oude spullen aanzetten waar hij een nieuwe bestemming voor zag. Gelukkig vond ik dat ook altijd spannend en leuk. Mannetje tevreden, vrouwtje ook. En omgekeerd.

^{Ons zomerhuis achterin de tuin. Daar kwam ook nog een overdekt terras bij en in de tuin een werkhokje annex Finse sauna.}

Vorig jaar mochten we aan de belastingen zowat alles terugbetalen wat we hadden verdiend met onze B&B de laatste drie jaren. En toen kwam corona… en ook de nieuwe omgevingsplannen. Er komt een camping in de duinen achter onze tuin en er worden 400 vakantiewoningen gebouwd voor en naast het gebied grenzend aan ons huis.
Over de B&B heb ik nooit geschreven op mijn blog omdat ik niet wilde dat mensen zich verplicht zouden voelen om hier te boeken. Nu we het niet meer doen, kan ik er vrijelijk over schrijven. Ik heb het enorm graag gedaan, maar om eerlijk te zijn: deeltijds werken en dan die B&B erbij werden me te zwaar. Ook mijn echtgenoot had er genoeg van. Hij is nu echt wel moe van het vele klussen. Ook speelt zijn rug soms geweldig op. Zo gaat dat nu eenmaal als je ouder wordt. Hij sleutelt deze winter aan een oude motor en wil alleen nog dingen doen die niet als een verplichting voelen. Ik geef hem geen ongelijk.

We zetten ons huis te koop in maart 2020 en binnen twee dagen was het verkocht aan een Duitser die een woning zocht met aparte verblijven voor zijn volwassen kinderen.
Het doet best raar, maar ons nest voelt niet meer als ons nest met alles wat er hier aan het gebeuren is. We focussen ons op onze nieuwe stek. Iedereen vraagt voortdurend: “Zullen jullie geen spijt hebben?” Dat haten we zo. Hoe kunnen we dat nu weten? We houden er in ieder geval mooie herinneringen aan over en denken dat we net op tijd vertrekken. De tijd is er alvast rijp voor.

WAT ZEGT SAM GOSLINGS BOEK – ‘SNOOP’ – OVER DIT INTERIEUR?
Deze bewoner(s) is/zijn ambitieus, warm, creatief en plichtsgetrouw. Hij/zij is tevens een gedisciplineerde en doelgerichte persoonlijkheid.
De inrichting wekt een vriendelijke, uitnodigende indruk op. Deze mens(en) heeft/hebben alles onder controle.

geschreven door Menck Geplaatst in Challenge, Foto's, Interieur