SATUR9’s Photo Challenge 6: huisdier, knuffelbeest

28 februari 2021

.

Alvorens ik met mijn ex-vrouw de weg van vijf jaar pover geluk insloeg, was mijn huisgenoot een hond, een Berner Sennen, die alras kolossale afmetingen aannam en met zijn vijfenvijftig kilo behoorlijk wat gewicht in de schaal wierp.

Prins, want zo heette de obese goedzak, verorberde dan ook zowat álles, van bussels opgeschoten beemdgras tijdens wandelingen over massa’s hondenbrokken uit blik tot zelfs Philips gloeilampjes van 25 watt. Niks was veilig voor diens immer kwijlerige bek.
Helaas, al na anderhalf jaar was Prins wijlen. Hij legde het loodje kort nadat de kattenziekte – parvovirose – hem had getroffen. Ik zwoor bij mezelf nooit nog een hond te houden. Het verlies voelt aan als een kind afgeven.

Van mijn eerste vrouw kreeg ik prompt een njet te horen toen ik op een blauwe maandag annonceerde dat ik een asielkat wilde domesticeren. Ze sustineerde dat het ronduit valse beesten zijn die hun klauwen te pas en te onpas in zetels en gordijnen haken en haren verliezen zoals de strooidiensten zout. “Als hier een kat binnenkomt, vlieg jíj buiten”, waarschuwde ze me met opgeheven vinger.
Later bleek zij het katje dat niet zonder handschoenen aan te pakken was. En dus gooide ik háár buiten.

Mijn huidige aangetrouwde partner – ei zo na een kwarteeuw mijn lief en soulmate tegelijk – deelt gelukkig mijn kattenliefde. Onze eerste poes, omwille van algehele inspiratieloosheid Poes gedoopt, bleef welhaast achttien jaar onder ons. Tijdens die jaren zijn er nog best wat extra kattenbeesten de revue gepasseerd, stuk voor stuk ingehaald als speelkameraadjes onzer eersteling. Allen hadden ze één ding gemeen: een kortstondig bestaan. Een drietal kuste ongewild een autowiel, eentje buitelde onopzettelijk in een getande metalen slagklem en nog een ander pleegde abusievelijk zelfmoord door een kopstoot uit te delen aan een maïsdorsende hakselaar in het veld bezijden onze doening.
Waldo, de voormalige konijnenrover, blies recentelijk nog zijn laatste adem uit wegens blaaskanker.
Heden resideren er officieel nog twee bollen wol in casa Menck: Zohra en Chatblis. Echter, officieus erkennen we tevens de aangewaaide kater Remi als complementair legaat, zij het dat hij nog steeds geen al te sedentair gedrag etaleert.
.

.
Laat ik afsluitend ook nog even mijn twee favoriete knuffels enumereren.
De eerste is een meter achtenzestig groot, weegt zestig kilo en is getooid met een dikke donkere haardos. Deze troetel luistert naar de naam Katrien. Met hoge regelmaat heb ik zin om haar dood te knuffelen. ‘Dood’ voorlopig nog steeds in de overdrachtelijke wijs.
De tweede is mijn drieënvijftig jaar oude teddybeer. Anno nu is hij een tamelijk gegeerd vintage verzamelobject, maar vele peuter-, kleuter- en kinderjaren lang was hij mijn bestie for life die ik echt constant met me meezeulde. Zijn pels is thans schabouwelijk getaand en hij is al enkele decennia zijn linkeroog kwijt, doch een kniesoor die daarop let.

.
O ja: ik heb ook nog een knuffelcontact, maar dat is voer voor een ander betoog.

VIA

[ Foto’s: © Menck | Voorlaatste foto: scan uit d’ouwe doos ]

geschreven door Menck Geplaatst in Geen categorie