SATUR9’s Photo Challenge (4)

14 februari 2021

.

.
Drieënhalf was ik, of hooguit vier, toen ik getroffen werd door de valse of pseudokroep.
Voor wie dit ziektebeeld niet kent: het is een virusinfectie ter hoogte van de stembanden. Door de ontsteking zwelt het slijmvlies van het strottenhoofd.

Het gevolg van zoveel fraais was dat ik sterk piepend begon te ademen, iets wat zich gestaag moeilijker en luidruchtiger voltrok. Ik weet, vijftig jaar na datum, nog steeds dat ik op de duur gigantisch in paniek sloeg en dacht dat mijn korte leventje op zijn allerlaatste beentjes aan het lopen was.
Mijn tante, die die dag toevallig op bezoek kwam, nam me meteen op haar schoot in de hoop me te kunnen kalmeren. Daarbij liet ze me, enigszins onder lichte aansporing, naar de dikke en snel voorbijdrijvende witte wolken kijken wijl ze me sussend toesprak. Haar hoop om me alzo tot bedaren te brengen, bleek van het ijdele soort: ik begon het steeds benauwder te krijgen, maakte dat diets door wild te beginnen gesticuleren, en piepte intussen zowat de ganse buurt bijeen. Ondertussen had mijn moeder al de huisarts gebeld. Die heeft me vervolgens middels een drieste dollemansrit in zijn eigen bolide naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gesjeesd alwaar ik stante pede onderhanden werd genomen.

Eind goed, al goed, doch ik vrees dat dit adembeklemmende euvel me voor de rest mijner dagen zal bijblijven. En wat meer is: als ik heden dichte drommen witte wolken zie voorbijdrijven, associeer ik ze welhaast onmiddellijk met die onheilsdag uit mijn kindertijd. Ik ben er, kortom, niet immer mee in de wolken.

Dat neemt gelukkig niet weg dat ik oeverloos kan genieten van een schoon pluriform uitspansel. Op zulke momenten converseer ik weleens stemloos met mezelf:
“Maar, Menck, zijn dit nou cumuluswolken? En betreffen het dan stratocumulus- of eerder altocumuluspartijen? Tiens, mogelijks zijn het zelfs cumulonimbus-, altostratus-, nimobostratus- of cirruswolken. Gaat het hier toch niet eerder om cirrocumulus- of cirrostratustypes, aanschouw ik lenticularisgroepen of is het godbetert een heuse dreigende shelf cloud of een supercel? Wat denk je? En, beste vriend, vergeet evenmin de rol- en parelmoerwolken, om van de mammatus, de lichtende nachtwolken, de asperitas en zelfs de Whale's Mouth nog maar te zwijgen.”

Ach ja, iedere mens gaat stiekem weleens zulke banale conversaties met zichzelf aan, bevroed ik. En gelukkig heb ik vaak mijn camera bij de hand. Ik noem hem ook wel lacherig het verlengstuk van mijn arm. Onderstaand bemerkt u wat er vorig jaar zoal uit kwam gerold aangaande fascinerende wolkenformaties. Dat wordt eventjes scrollen, folks.

Doch de ene foto die zowat de ganse wereld rondging, is jammer genoeg niet van mijn hand maar van Bruggeling Laurens Vermeyen. Hij slaagde erin een zeldzame supercel vast te leggen die zich op een bepaald moment uitstrekte boven Sint-Michiels, Brugge. Voor de streekgenoten: de foto werd genomen vanuit de Heidelbergstraat in de richting van de autosnelweg.
De uitwassen van deze supercel hebben die dag in onze contreien heel wat schade aangericht. De storm die eraan ontsproot, was van een ongeziene capaciteit. Voor wie een goed geheugen heeft: het was deze tempeest die verantwoordelijk was voor de omvangrijke schade aan de privéwoning van regisseur Jan Verheyen in Ruddervoorde. Ook zijn toenmalige buren, mijn beste vrienden, deelden stevig in de klappen en deden dientengevolge uiteindelijk zelfs hun zwaar gehavende woning van de hand.

[ Foto’s: © Menck | laatste foto: Laurens Vermeyen ]

geschreven door Menck Geplaatst in Challenge, Foto's