In de kiem ontloken
Weet u wat er groeide in mijn allereerste tuin?
Een hosta, een geitenbaard (Aruncus dioicus) en twee overmaatse zonnebloemen.
Ik was als een kind zo blij. Meer zelfs: ik wás nog een kind. Zes prille lentes en al een eigen tuintje, met dank aan papa – en diens grote spade – die een vierkante meter gazon voor me had opgeofferd.
De zonnebloempitten werden, mits wat herderlijke aanwijzingen, eigenhandig in de rulle aarde gepropt, de twee overige planten had ik gevonden op een groot braakliggend stuk grond in de straat. Papa was eventjes boos geweest omdat ik die flora nietsontziend had gerooid, want de natuur moest ik respectvol bejegenen. Daarna heeft hij ze toch maar ter aarde besteld voor me. Ik kreeg een gietertje in mijn handen geduwd met de boodschap elke dag flink water te geven “tot ze aanslaan”. Geen idee wat hij bedoelde, maar in mijn ogen stond baarlijke fascinatie te lezen.
Na drieënvijftig jaren in dit leven,
maak ik het testament op van mijn jeugd.
Want daar, die lentedag, op dat eigenste vader-zoonmoment, is mijn liefde voor tuinieren gekiemd. Dat uit twee onooglijke zaadjes zo’n kolossale bloemen konden proveniëren, was je reinste openbaring voor me. Ik zag ze bovendien elke dag met rasse schreden de hoogte inschieten. Het vervulde me met ontzag, adoratie en trots.
De geitenbaard kreeg onstuimige crèmewitte pluimen, iets wat ik nimmer had verwacht. En zelfs de geelgerande hosta tooide zich ’s zomers met kelkbloemetjes op hoge, wiegende stengels.
Ik heb dit relaas onlangs aan mijn vader gedebiteerd. Hij herinnerde het zich nauwelijks nog, maar de bewijzen zijn daarentegen onomstotelijk: anno 2020 geven de geitenbaard en de hosta nog steeds het beste van zichzelf in de ouderlijke tuin.
De zonnebloemen hebben het bewuste jaar 1973 niet overleefd, doch mijn liefde voor die giganten is gebleven.
Vandaag speelt dit floristische trio nog immer een hoofdrol in onze tuin. Hosta’s houd ik al vierentwintig jaar als terrasplanten in pot en verschillende aruncussoorten ontfermen zich over wat schaduwhoekjes. Alleen de zonnebloemen hebben aan formaat ingeboet; ik beperk me heden tot de kleinere Helianthussoorten, met de ‘Atrorubens‘ als onomwonden favoriet.
↑ Aruncus dioicus | Geitenbaard
↑ Hosta’s | hartlelies
[ Foto’s: © Menck ]
Menck Weserhütte 
Ik heb ook weer een paar hosta’s in potten staan. Volgend jaar wil ik het assortiment nog uitbreiden. In Kruibeke vulden ze een groot stuk rond de vijver, onder de perenboom. Hier vreesde ik dat de grond niet geheel geschikt is en heb ik ze dus in potten gezet. Voor geitenbaard is er – o ironie! – in onze tuin op het noorden niet genoeg schaduw. En zonnebloemen, die worden hier gezaaid door de vogels zelf. Of zouden het muizen zijn, die hier een tuintje aangelegd hebben? Dit jaar heb ik ze wat geholpen met de oogst: 4 sierpompoenen …
LikeLike
Hosta’s ontwikkelen zich optimaal in relatief zware grond met een hoog humusgehalte. In de praktijk betekent dit voor potcultuur een goede potgrond op basis van turf, compost en klei. Deze laatste maakt het grondmengsel wat zwaarder en houdt water en voedingsstoffen beter vast.
Bij het aanplanten in de tuin meng je best rijkelijk goed verteerde compost door de tuingrond.
LikeLike
Ik heb al jaren één hosta in een giga pot. Ooit de helft van ene in volle grond. De plant is dit jaar meer dan gemolesteerd. In de winter verzopen (een wonder dat hij overleefde), toen hij frisgroen uitliep liepen de kippen ook vrij in de tuin en vonden ze die zéér lekker, en nog wat later maakte een hagelbui dat alle bladeren doorboord waren. Vóór de winter maak ik werk van een gat in de pot en voor volgend jaar gaan we voor beter.
Schoon verhaal met je vader. Het moet hem deugd gedaan hebben dat hij de inspiratie was voor jouw toekomst.
LikeLike
Met de combinatie hosta’s+kippen heb ik geen ervaring, maar ik kan me voorstellen dat die beesten het frisgroen blad beschouwen als sla.
Hosta’s hou ik liever weg uit volle grond. In pot kan je veel beter de waterhuishouding regelen. En met een slakkenband om elke pot weer je ook de vraatzucht der slijmerds.
LikeLike
Ik ging me eens over al die mooie planten/bloemen ontfermen ééns ik met pensioen was.
Tarara! Enfin, ik blijf dan maar genieten van de tuin van anderen, zoals die van Menck…
LikeLike
Aangezien je nog maar aan de vooravond van je pensioen staat, belet niets je om alsnog aan de slag te gaan.
Succes alvast!
LikeGeliked door 1 persoon
Tja… ik kan me amper nog bukken, en als ik op mijn knieën zit kan ik niet meer rechtstaan. Wordt heel moeilijk, M…..
LikeLike
Mijn excuses, Paul, daar hield ik tijdens het typen mijner reactie even geen rekening mee.
Uiteraard belet niets je om met volle teugen te genieten van andermans tuinen of het natuurschoon rondom ons. Trouwens, ooit al eens een tuinreis gepland? Zeer de moeite! Vooral Engeland en Madeira zijn hiervoor gekend.
LikeGeliked door 1 persoon
Niet erg, M., je kon dit ook niet weten…
In Brugge zelf zijn parken zat om te genieten!
LikeLike
Ja, die hosta’s in potten zijn echt supermooi! 👍
LikeLike
Dank je wel. Af en toe eens verpotten, doet wonderen. Ik vind zulks een fijne voorjaarsklus.
LikeGeliked door 1 persoon
Ben dol op hosta’s en heb 4 soorten. Het blijft een gevecht tegen de slakken. Mooi hoe jouw tuinliefde is gegroeid. Bij mijn kinderen heb ik de zaadjes geplant maar na hun jeugd vinden ze er niets meer aan helaas. Die geitenbaard kende ik niet. Echt schitterend.
LikeLike
Geitenbaard of Aruncus dioicus is een reeds lang ingeburgerde (schaduw)plant in onze flora. In haar geheel ziet ze er volgroeid als volgt uit:
LikeGeliked door 1 persoon
Wij hebben onze hosta en helleborussen meegenomen uit onze vorige tuin. Die konden we gewoonweg niet laten staan (-:
Ieder jaar zaaien we nieuwe zonnebloemen bij de schutting. Ieder jaar genieten de buren van onze gele koppen die over de schutting piepen. Van hen krijgen wij weer lathyrus; die waait gewoon over.
Ik ben geboren en opgegroeid in Rotterdam. Toen ik tien was kreeg ik een schooltuintje. Ik waande me de koningin te rijk: kleine zaadjes priegelde je in kleine regeltjes en wat er uit de grond kwam! Als ik Cosmea zie, denk ik nog steeds aan dat tuintje.
Die geitenbaard ken ik maar ik wist niet dat-ie zo heette. Leuk dat je zo trouw bent aan je eerste “ontdekkingen.”
Graag gelezen ♥
LikeLike
Het eerste jaar dat we hier woonden, en nog geen haag rond de tuin hadden, hebben we honderden zonnebloemen geplant. Toen ze bloeiden was het resultaat op zijn zachtst gezegd een weelde van jewelste die de aandacht van alle buurtbewoners genoot. Velen werden zo groot dat ze een stevige stut behoefden tegen de zeebries die hier af en toe flink kan uithalen.
Lathyrus zaaide ik dit jaar ook, in een pot met klimrek. Prachtplanten zijn het!
En cool dat je ook een tuintje had. Is de liefde gebleven?
LikeLike
Prachtig verhaal: zo wordt de kiem gelegd voor een levenslange liefde .
Het (hosta)hoekje in je tuin, met doorkijkje, is bepaald romantisch.
Mijn broer(tje) en ik kregen in ons kleine stadstuintje vroeger óók een vierkante meter voor onszelf, wij kweekten er lathyrus in.
Zowel mijn broer als ik zijn allebei plantenliefhebbers geworden.
Mijn beide kinderen tot mijn grote genoegen ook, beiden hebben zelfs een volkstuin.
En jij bent uiteindelijk zelfs een professional geworden!
Zo komt het zaad tot wasdom.
Hartelijke groeten van Zem.
LikeLike
Of hoe een dubbeltje rollen kan, nietwaar? Ik denk dat veel tuinliefhebbers klein zijn begonnen, waarbij klein zowel slaat op hun kindertijd als op de grootte van hun eerste tuintje.
Dat jouw vierkante meter uiteindelijk is uitgegroeid tot een prachttuin die liefdevol gekoesterd wordt, is me genoegzaam bekend. 😉
LikeLike
Ik ben dus ook zo blij als een kind, want Menck heeft nog eens een mooi logje geplant. Ik kan mijn zin in tuinieren niet zo 1-2-3 terugbrengen op een bepaald ogenblik in mijn jeugd, dat was in ieder geval pas later.
De kinderen hier hebben er echt geen interesse in.
LikeLike
Mijn schoonvader is een gepensioneerde rozenveredelaar en een gepassioneerde tuinier. Madam Menck heeft die tuinmicrobe dus van vader op dochter, ik van vader op zoon.
Mogelijks raken je kinderen later wél nog geïnteresseerd in de diversiteit van fauna en flora, zodat papa’s tuinkriebels alsnog overdraagbaar zullen blijken.
LikeLike
Ik vind zonnebloemen de max en zeker als ze in volle bloei in een tuin staan. Maar enkele weken later zien die er zo triestig en verlept uit….daar word ik dan altijd zelf een beetje triestig van.
LikeLike
Zo vergaat het helaas het gros van de flora: groeien, bloeien, verleppen. Bij zonnebloemen valt zulks extra op door hun formaat, denk ik.
LikeLike