Onzichtbaar omsloten

17 maart 2020

De laatste dagen heb ik zo vaak mijn handen gewassen dat er een stempel van een discotheek uit 1989 tevoorschijn is gekomen.

In dat jaar was ik overigens een bevlogen twintiger die net zijn eerste baantje had gescoord vlak na de obligate legerdienst. Kort daarop leerde ik een bekoorlijke stoot kennen die twee jaar later – en schier vijf jaar lang – tot mijn wettige echtgenote zou worden gebombardeerd. Het leven lachte me toe, de toekomst stond bol van verlangens en in mijn hart kwinkeleerden non-stop paradijsvogels. Wat een zorgeloze tijd was me dat toch.

15:26

Ik pluk de handdoek van het rek en droog mijn pollen af. In de keuken schalt ‘It’s the end of the world as we know it’ van REM uit ons vintage ogend DAB+-radiootje. Deze belegen hit wordt tegenwoordig wel érg veel airplay gegund. Beetje stemmingmakerij, denk ik, net op het moment dat de disk-jockey het nummer afrondt en verkondigt dat de schijf herontdekt is door de jonge luisteraars.
Geheid gunnen zij dit lied een kortstondige revival als aanfluiting van de globale angst die thans regeert.

15:47

Met een mok dampende troost in de hand staar ik vanuit de zonovergoten woonkamer naar madam Menck die in het zuidelijkste deel van de tuin hosta’s aan het verpotten is. Vier aarden bakken hebben de groeidrang van die knapen niet overleefd.
Mijn tuinfee klaart, zo merk ik, de klus routinematig. Ze heeft een enigszins verbeten trek op haar gezicht. Van floristische geneugte is hier geen sprake meer, wel van loutere bezigheidstherapie.
De laatste paar dagen heeft haar vertrouwde aanstekelijke enthousiasme plaatsgemaakt voor een zekere gelatenheid. Ze verklaarde me vanmorgen dat ze de huidig heersende coronatoestand als erg onwezenlijk ervaart. Ik kon niet anders dan instemmend knikken.

17:01

Op het moment dat ik me laat vallen op mijn bureaustoel, blèrt de telefoon. Mijn vader. Ik besluit niet op te nemen. Hij probeert al een ganse week zijn kroost bijeen te sprokkelen.
“Er staat een uitmuntende gin in koelkast!”
“Ik voel me wegkwijnen als een plant die geen water krijgt.”
“Ik laat belegde broodjes aanrukken. Of pizza. Heb je liever pizza? Zeg het maar, hè.”
Arme pa. Ik heb oprecht met hem te doen. Doch nood breekt wet, hoe zeer mijn familiehart ook bloedt. Mijn zesentachtigjarige ouwe is helaas niet doordrongen van de ernst van de zaak. De hevigheid waarmee COVID-19 om zich heen slaat en de geïnstrueerde adviezen om ons zo goed mogelijk te beschermen, gaan er bij hem maar niet in. Via de televisie krijgt hij een overload aan informatie over zich heen. Op de duur hoort hij nog slechts klanken walsen en ziet hij cijfertjes en grafiekjes dansen. Als ik dan poog om klaarheid te scheppen, beweert hij dat ik overdrijf. Ook mijn broer en zus vingen bot. “Hij minimaliseert alles”, luidt het.

17:14

Katrien komt mijn bureel binnengesloft. Haar handen zijn zo zwart als mijn gedachten.
“Er is er eentje gestorven,” verkondigt ze stil.
“Oei, da’s dan al het elfde slachtoffer”, repliceer ik.
“Een hosta, bedoel ik. Hij is helemaal rot.”

Het zijn voorwaar verwarrende tijden.

.

geschreven door Menck Geplaatst in Actua