Vijandig landschap

11 maart 2020

Dat handvol weldoordachte vegen uit de diepte splijt ineens mijn imaginaire landschap. Er heerst thans het beoogde contrast in minnekleren en kleuren die exploderen als waren ze de introductie tot een moderne oorlogsvoering.

Mijn laatste polychrome streken laat ik samenvloeien als het orgelpunt van een extatische reis. Met een zucht ervaar ik een triomf zoals die een kwarteeuw geleden voor het laatst het roer van me overnam.
Ik schud me verdwaasd uit een roes van vier vluchtige uren waarin omgeving slechts verre vaagheid was. Al ervoer ik diffuus wel hoe een zwerm kauwen de avond sloot; hun rumoer tuimelde als een gedempte, mistige kakofonie binnen in de epiloog van mijn bezieling.
En ineens merk ik dat de duisternis reeds compleet is, de binnenstromende zuidwester de kleine koperen gong aan het openstaande raam beroert en de door olie en terpentijn bezwangerde kamer mijn ogen met tranen heeft gevuld.

Na een hele week verven heb ik eindelijk weer eens geschilderd. Het voelt aan als de loutering waar ik onbewust al tijden naar snakte. Die obstructie brak abstract open op een doek zo immens en maagdelijk blank dat ik er aanvankelijk bang van was. Tot ik the drive hervond die ik vijfentwintig jaar geleden liet voor wat hij was onder invloed van de loop mijner leven.

Als ik heden het bonte spel van vegen, lijnen en vlekken aanschouw, opgehangen tegen de witste wand van onze woning, word ik gelukkig op een kinderlijke manier. Mogelijks neigt zulks naar écht geluk, wars van alle sociale invloeden.

Doch oordeelt u hieronder vooral zelf.
En dicteer me vervolgens in alle eerlijkheid of u het doek zou ophangen of veeleer de schilder?
.

[ Foto’s: © Menck ]

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life, Plezanteriën