Mobiel op een drafje

9 maart 2020

Toen ons oudste nichtje zestien werd, heeft ze zich, na een lange en geestdodende vakantiejob in een smoezelige pizzeria, een tweedehandse Vespa aangeschaft. Zulks geschiedde enigermate tegen de zin van haar ouders, want zij vonden die scooter “een regelrecht gevaar voor zo’n jong en bijwijlen nog onbesuisd kind”.

Die commentaar lachte ons nichtje overigens meedogenloos weg.
“Mijn ouwelui gedragen zich zo ongelooflijk oubollig”, vertrouwde ze me eens samenzweerderig toe. “Iederéén van mijn leeftijd heeft een brommer. Dit is wel de eenentwintigste eeuw hè, nonkel Menck.”
“Zorg maar dat er geen vliegen tussen je blokjesbeugel komen vast te zitten”, pareerde ik haar grootspraak met een knipoog. “Daar gaat hij beslist van roesten.” Waarop ze kirde als ware ze nog een jong meisje. Hetgeen ze ook was, maar thans wel eentje mét een scooter.

“Pa en ma beseffen niet hoeveel ellendige uren ik hiervoor geklopt heb. Ik heb mijn Vespa echt helemaal alleen verdiend. Ik had gehoopt dat ze een duit in het zakje zouden doen, maar nee, niks. Pure tegenkanting noem ik zoiets.”
“Ze vinden het eigenlijk een klein beetje verloren geld,” probeerde ik voorzichtig, “want binnen pakweg anderhalf jaar…”
“Ga ik voor mijn autorijbewijs!” vulde ze me enthousiast aan. “Maar dan gaat de scooter naar mijn zus. Enfin, verkoop ik hem aan haar. Mag ze ook een luizig vakantiebaantje zoeken, net als ik.” Ze schonk me een schalkse glimlach.
“Tegen dan hoef je je alvast geen zorgen te maken over de aankoop van een auto”, gaf ik haar quasi achteloos mee.
“Hoezo?” Ze keek me enigszins achterdochtig aan.
“Als – en ik zeg wel áls – de MINI van Katrien het dan nog doet én bovendien door de autokeuring geraakt, is hij van jou. Lijkt me wel fijn als eerste karretje, niet?”
“Écht waar?”
“Echt waar.”
Waarna ze me uitzinnig om de hals vloog.

Ondertussen zijn we welhaast twee jaar verder. Ons spichtig nichtje van destijds nadert de achttien lentes en is verworden tot een pronte jongedame met een voorlopig rijbewijs op zak. Haar lief, ook een nieuw gegeven in haar bestaan, brengt haar met volle overgave de finesses van het autorijden bij.
Mijn madam en ik hebben de juffer, geheel volgens belofte, de sleutels van de MINI overhandigd. De MINI zelf ook, doch dat lijkt me vrij logisch.
Toegegeven, het kleine karretje vertoont wat onhebbelijkheden. De kofferklep dient van binnenuit te worden geopend, de afstandsbediening van de centrale vergrendeling weigert alle medewerking, de bekleding van de bestuurderszetel is op twee plaatsen gescheurd en de teller verraadt ondertussen een kwart miljoen kilometers.
Maar! De diepgroene carrosserie heeft de roestduivel al die jaren dapper van zich af weten te slaan, het motortje loopt nog immer als een recentelijk gereviseerd Zwitsers klokje en het bonafide ding behoeft geeneens vijf liter brandstof per honderd kilometer wijl het slechts geringe onderhoudskosten vergt.
Op een jongmens’ lijf geschreven, kortom.

Madam Menck, vorige maand alreeds drieënvijftig geworden, hoeft thans niet langer haar gestaag strammer wordende knoken te teisteren bij het instappen van haar gewezen benepen en laag-bij-de-grondse bolide, want haar verjaardagscadeau kenmerkt zich door een beduidend grotere verpakking. Zelfde merk doch meer uit de kluiten gewassen. Want ook achterin kan nu iemand plaatsnemen die niet het formaat vereist van een met anorexia behepte kabouter wiens onderdanen onontkoombaar werden geamputeerd.

Kortom: een ouwelullenbak in een lichtelijk krampachtig blits jasje.
Heden de norm, naar verluidt.

     

     

[ Foto’s: Menck | laatste vier foto’s aanklikbaar voor groter ]

geschreven door Menck Geplaatst in Familie, It's my life