Keek op de week

23 mei 2019

In mijn doorgaans erg boeiende bestaan gapen er wel eens gaten van banaliteit dan wel geborneerdheid. Ze zijn zeldzaam doch niet onbestaande.

Op dergelijke momenten kan ik doelloos uit het raam staren en me afvragen wie ooit als eerste met het woord ‘verveling’ op de proppen is gekomen.
Zij die me kennen weten dat ik me met veel graagte tot de mensen reken die op een tuinfeest in de regen blijven dansen, ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan. Helaas heeft het de laatste weken nauwelijks nog geregend en lokale tuinfeesten worden allengs zeldzamer.

Wat faits divers dan maar. Die schijnen de almaar meer met bloedarmoede kampende blogosfeer nog enigszins te kunnen boeien.
Wegens ‘I don’t like Mondays’ serveer ik u maar meteen…

[ DINSDAG ]

De dorheid van mijn week werd benadrukt door een beeld dat ik vastlegde op weg naar huis. Ik was drie straten van mijn deur verwijderd toen er een nijdige woei de kop opstak die stof voor een omineuze foto opleverde:

Thuisgekomen werd ik geconfronteerd met een laffe moord die zich op de deurmat had gemanifesteerd:

De meedogenloze dader verdiende niet min dan een passende terechtstelling, doch hij had zich, gewiekst als altijd, reeds vóór mijn onverbiddelijke vonnis in de bak opgesloten, daarbij de ogen sluitend voor de waarheid:

[ WOENSDAG ]

In een romantische tuin die ooit ontsproot aan mijn poëtische brein kuierde ik, diep inhalerend, tussen de blauweregen die naar zeep uit lang vervlogen tijden rook:

Ik bevond mij aldaar omdat ik er, verscholen tussen het vele groen, een voetbalveldje voor de kleinkinderen had aangelegd. Amper een week na het inzaaien, bemerkte ik reeds een zweem van groen op de gerolde bedding. Fijn zo.
Dat de frêle zaden niet waren gepikt door de massaal aanwezige vogels was te danken aan de constant wiegende en in de zon fel blikkerende linten waarmee ik het veldje had overwelfd:

Hiertoe had ik een VHS-cassette – kent u dat nog? – opengebroken. Videocassetteband is erg sterk, vele tientallen meters lang en geheel in onbruik geraakt. Tenzij dus in de hovenierswereld.
Op de cassette stond trouwens een liveoptreden van Michael Jackson. Veel moeite om diens ingewanden te ontrollen had ik bijgevolg niet.

[ DONDERDAG ]

Na het construeren van een uit gerecycleerde planken opgetrokken brandhoutberging bij trouwe klanten van me, monteerde ik er meteen ook maar een regenton naast. Gesteld dat het brandhout aan het branden slaat – what’s in a name, nietwaar? – dan is er toch al zeker water in de buurt om het te blussen.
Ik werd geprezen omwille van zoveel ingenieus inzicht doch vervolgens beschimpt omdat het welhaast nooit meer regent.
Dorre tijden, ik vermeldde het eerder al.

Die avond verblijdde ik mijn vader met een bezoek. Hij bevond zich, genietend van het laatste restje avondzon, op zijn terras alwaar ook Sigmund Edelhart, zijn trouwe papegaai, diens eerste stapjes buitenshuis mocht zetten na een ganse winter in de woonkamer te hebben vertoefd:

Dat het beest niet wegvliegt valt, behalve vadsigheid, ook toe te schrijven aan algehele vleugellamheid. Het gebrek aan vliegkracht compenseert de grijze roodstaart dan maar door gedurig luidkeels verwijten te scanderen in het West-Vlaams wijl hij naar elke vinger hapt die ook maar iets te dicht in zijn buurt komt.
Pa is ervan overtuigd dat het beest rust brengt in zijn leven. Gelukkig is mijn ouwe al een aantal jaren potdoof.

[ VRIJDAG ]

Madam Menck graveert minutieus een pas gedraaide kom alvorens ze af te bakken en boetseert daarna twee theelichthouders rond ballonnetjes. Haar bezig zien, maakt dat ik me compleet zen voel.

[ ZATERDAG ]

Mijn schoonouders nodigden ons uit op een visbarbecue in de tuin. Die dag is de zon volop van de partij en hetzelfde kan worden gezegd van onze petekindjes.
Nu ja, kindjes: het zijn op een wip en een scheet heuse juffrouwen geworden die zich ten volle op het leven storten. De ene is zeventien en verkent sinds kort de wereld al scooterend, de andere telt vijftien lentes en leeft zich per quad uit op een privéparcours. Ooit worden het wijven met ballen waarvoor de mannen zullen vallen als vliegen, hell yeah.

[ ZONDAG ]

De week werd afgesloten met een uitermate boeiende rondleiding achter de schermen van het Vogelopvangcentrum Oostende. We zijn lid sinds we er destijds een in onze schouw gesukkelde kauw ter verzorging binnenbrachten.

De daaropvolgende wandeling bracht ons bij schattige aaibare pony’tjes in de wei van iemand met een wel erg groot uitgevallen schotelantenne.
Ik vroeg me een poos af tussen hoeveel zenders je met zo’n apparaat keuze hebt en prees me vervolgens gelukkig dat ik geen tv-kijker ben. Het leven is zo al moeilijk genoeg.

U ziet het, beste luisteraar, mijn leven is op zijn minst zo boeiend als het zien groeien van een okergele paardenbloem in een verder geheel grasgroene beemd.

En u?

[ Foto’s: © Menck ]

geschreven door Menck Geplaatst in Foto's, Interludium, It's my life