Ondertussen, te onzent

16 november 2017

[ Maandag ]

“Toch jammer dat Charles Bukowski er niet meer is”, verbrak mijn madam de stilte. Ze legde haar boek, ‘Het spit’ van Lize Smelt, terzijde en nam haar breigerief uit de rieten mand.
“Kind, ik zat net hetzelfde te denken”, trad ik haar bij, waarna ik uit de bank opstond, naar de boekenkast slofte en er Het Postkantoor uitnam, de eersteling van Bukowski. “Dat,” sprak ik plechtstatig wijl ik de paperback in de lucht stak, “was je reinste openbaring. Vergeet niet dat het werk al dateert van 1971.”
“En daarna is het eigenlijk alleen maar nóg beter geworden”, beaamde madam Menck wijl ze zich focuste op drie naalden tegelijk. “Pulp, bijvoorbeeld. Een meesterwerk avant la lettre.”
“Ja”, zuchtte ik. “Is dát trouwens genietbaar?” Ik wees op ‘Het spit’.
“Bwah, valt wel mee. Een dertien-in-een-dozijnboek. Ik snap de hype die er destijds rond ontstond eigenlijk niet zo goed.”
“Jan Wolkers. Diens werk moet ik ook dringend eens herlezen. Want, toegegeven, dat was toch ook een hele grote meneer.”
“Absoluut.”

Waarna het weer stil werd in de woonkamer, op het lichte snorren van de kater en het zachte, secure getik van de klok en een trio breinaalden na.

[ Dinsdag ]

“Weet je wat het is met veel bloggers?” Mijn madam legde haar breiwerk in haar schoot.
“Wat dan?”
“Het zijn dertigers. Dat is blijkbaar een populaire blogleeftijd. Jij bent vijftig en dus per definitie een ouwe zak met dito geneuzel.”
Die uitspraak liet ik een poos bezinken. Waarna ik haar gelijk gaf.
“Er spelen wel meer dingen mee”, vulde ik haar aan. “Wij hebben geen kinderen. Mama- en papablogs worden graag gelezen. Enfin, toch door mensen met kinderen. Dertigers, zoals je zegt.”
“We gaan niet op reis voor het zoveelste jaar. Geen beeldende verslagen, geen exotische foto’s.”
“Ja, dat ook. En ik doe niet aan sport, heb geen Facebook- of Instagramaccount, lees veel te weinig hedendaagse schrijvers, beoefen geen interessant beroep en televisie boeit me al evenmin.”
“Tuinieren, pff, dat zegt de gemiddelde dertiger niets.”
“Nope. Kijk maar naar mijn klandizie: steek ze samen in een bus en je hebt honderd ogen en twee tanden.”
Katrien schoot in de lach.
“Misschien moet je maar op Seniorennet gaan bloggen. WordPress is een te hip platform geworden voor je.”
“Ik ben het aan het overwegen.”
“Of je laten ombouwen tot vrouw. Tachtig procent van de bloggers zijn vrouwen, beweer je altijd. Die klitten bij elkaar, dat weet je toch?”
“En of.”

Waarna het weer stil werd in de woonkamer, op het lichte snorren van de kater en het zachte, secure getik van de klok en een koppel breinaalden na.

[ Woensdag ]

“Gek. Mijn plas ruikt al twee dagen naar zoete appeltjes.” Ik verschoof wat ongemakkelijk op de bank.
“Suikerziekte”, concludeerde mijn madam.
“Zou je denken? En ik snoep geeneens”, protesteerde ik.
“Een glazen boterham bevat ook suiker. Zelfs een gewone boterham of een onnozel stuk kaas.”
“Zit er suiker in kaas? Ga weg!” Ik schudde vol ongeloof mijn hoofd.
“En heel veel vet.”
“Daar krijg je geen suikerziekte van.”
“Van overgewicht wel. En bepaald slank ben je niet.” Ze trok een eindje breiwol bij uit de rol die op het tapijt lag. De kater keek even op maar verloor meteen weer zijn interesse.
“Diabetes dus. Nou, dat is geen mals oordeel van je.”
“Ik ben dan ook geen dokter. Dáár moet je zijn met je zoete plas.”
Even was er niks anders te horen dan het gestadig tikken der naalden.
“Weet je wat het ook nog kan zijn?” Mijn madam staakte haar steekspel. “Het WC-blokje. Er stond ‘Sweet Apple Blossom’ op diens verpakking.
Ik nam mijn tijdschrift ter hand, zuchtte hoorbaar en las gerustgesteld verder.

Eens te meer werd het stil in de woonkamer, op het lichte snorren van de kater en het zachte, secure getik van de klok en een koppel breinaalden na.

[ Donderdag ]

Wat zal deze avond brengen: geluk of onheil? Ik ga, als het even kan, voor rust, want onze avonden zijn, zoals u hierboven kon lezen, deze week echt al hectisch geweest.

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life