Pipi non chichi

24 oktober 2017

Sowieso begeef ik me al niet graag in mijn werkkloffie door het statige en immer drukke Brugge met zijn hordes chique toeristen en bon ton shoppers, maar die dag al zeker niet: ik moest plassen.
Nochtans zou zulks makkelijk kunnen zijn: ik duw een winkeldeur open, vraag aan de eerste de beste verkoopster waar de toiletten zich bevinden en klaar is Kees. Doch u moest mij zien: schoenen onder de modder, een broek die een kleurrijk floraal vegenpalet vertoonde en handen die deden denken aan grauwe kolenschoppen. Stap daar maar eens de Hunkemöller of L’Héroïne mee binnen.

Het was de schuld van de aanhoudende motregen. Op de duur kreeg ik het koud. En dan moet ik steevast plassen. Deze kleine behoefte zou ik hebben kunnen geëxecuteerd in het binnentuintje waar ik aan het werk was, maar de eigenaars – een zwijgzaam ouder koppel met norse blikken – waren alomtegenwoordig. Snel even mijn flieter richting hun taxushaag dirigeren zat er zodoende niet in.
En dus hield ik mijn plas op. Tot ik, met welhaast toegeknepen dijen, rond een uur of zes afscheid nam van mijn opdrachtgevers. Ik liet mijn bestelwagen voor wat hij was en spurtte richting het vlakbij gelegen ‘Het Zilverpand’. Voor de onwetende lezer: dat is een soortement van veredelde winkelgalerij die een vrij ruim binnenplein omsluit alwaar zich bankjes en – niet geheel onbelangrijk in mijn situatie – ook wat bomen bevinden. De schemering trad in en niemand zou een eenzame wildplasser opmerken.
Doch wat schetst mijn verbazing op het moment dat ik dat bewuste binnenplein betrad: er is zowaar een urinoir aangebracht! Misschien staat het er al langer en heb ik er nooit op gelet, maar thans sprong dat ding in mijn oog als een genster uit een slijpschijf. Met mijn linkerhand mijn gulp reeds openritsend, spurtte ik op het grasgroengekleurde pissoir af waarin ik vervolgens de lekkerste pipi in tijden deed.
Achter me hoorde ik een late wandelaar ostentatief kuchen. Toen ik me omdraaide, mijn broek alweer netjes dicht, zag ik hoe hij met een afkeurende blik meewarig het hoofd schudde.
‘Wát?’ gebaarde ik woordeloos en met beide handpalmen hemelwaarts gericht terwijl ik mijn schouders optrok.
Hij wendde zijn hoofd af en zette zijn avondwandeling op een drafje verder.

Pas toen ik in mijn bestelwagen zat en de verwarming een tandje hoger schakelde, realiseerde ik me dat dit curieus vormgegeven urinoir wel érg open en bloot het binnenplein ontsiert; het staat er zowaar te midden in zonder enige vorm van afscherming. Iets meer privacy ware in dezen toch wenselijk geweest.
Dat het kleinood bovendien compleet verstopt zat, waardoor mijn okergele blaasvocht licht dampend bleef staan in de bowlvormige plasbak, wees op een duidelijk gebrek aan regelmatig onderhoud der stadsdiensten. Geen fijn gegeven voor de urinerende medemens die na mij komt, me dunkt. En bovendien: van een op vrouwen-met-volle-blaas ontworpen evenknie was er niet eens een spoor te bekennen.

Dikke veeg uit de (pis)pan, Brugge!

---

[ Foto: Menck ]

Na die avond op de merknaam te hebben gegoogeld: oeps!

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life