Make-over: stadstuintje

26 september 2017

Een koppel middertigers met een kleuter van drie heeft een huis met een tuintje gekocht. Ze werden instant verliefd op de woning, maar de tuin – een stadstuintje van tien bij vijf meter – kon daarentegen een grondige make-over gebruiken.
En zodoende werd me een verlanglijstje onder de neus geduwd:

Bij mijn eerste bezoek kreeg ik onderstaand, eh, idyllisch plekje te zien:

U snapt meteen dat dit kleine stukje natuur allerminst de Tuin van Eden mocht worden genoemd. Volgens het koppel – en ik geloofde hen direct – kwam dat door de algehele desinteresse van de vorige eigenaars. Zij beschouwden deze achtertuin als niet meer dan een dump- en stapelplaats.
“De tuin ziet er nu alweer enigszins toonbaar uit”, gaf de vrouwelijke helft van de twee-eenheid me mee. “Toen we hier voor het eerst aankwamen, was hij bezaaid met allerhande troep die al jaren lag te wachten op een rit naar het containerpark.”

Er stond me maar één ding te doen: handen uit de mouwen, het verlanglijstje van het jonge koppel indachtig. En ja, dé doorn in mijn oog, zijnde het bouwvallige tuinschuurtje, mocht worden verwijderd.

Om niet al te veel gazonruimte in te palmen – de kleuters playground, weet u wel – construeerde ik een lange doch smalle verhoogde plantenbak. Eén uiteinde werd voorzien van een zitruimte waarop bij mooi weer vrolijk gekleurde kussens kunnen worden neergelegd. Zo’n langgerekte constructie doet de tuin optisch groter lijken, iets wat altijd mooi meegenomen is in een stadstuintje van nauwelijks vijftig vierkante meter:

De bak werd gevuld met een mengeling van goede tuinaarde, compost en bentoniet. Dat laatste is een watervasthoudende kleikorrel die al te snelle uitdroging voorkomt.
Als beplanting opteerde ik voor een mix van bloeiende vaste planten die zowel in de lente, ’s zomers als in het najaar kleur aan het geheel zouden geven:

En zoals dat gaat met vaste planten, werden ze al snel groter:

Enkel de vórm van de bak herhaalde ik tegen de garage. Daar komt nauwelijks zon zodat ik op die plek schaduwminnende vaste planten voorzag.
Hier dus geen tweede verhoogde plantenbak; zulks zou alleen maar beklemmend werken. Bovendien maakt variatie in hoogte elke tuin een pak boeiender:

Om de lelijke garagemuur relatief snel aan het oog te onttrekken, bestelde ik vier wilde wingerds ter aarde. Slechts vier, inderdaad, want never underestimate the power of a wilde wingerd, beste lezer:

Al vlug liet zich ook hier weelderigheid optekenen:

De eentonige achterkant van de tuin mocht wel wat doorbroken worden. Ik pootte aldaar twee bolcatalpa’s neer en koos voor hoogstammen. U zult verderop in dit log merken waarom:

Ook het o zo gewilde terras kreeg zijn plaats “daar waar ook ’s avonds nog volop zonlicht is”. Ik besloot om de twee bolcatalpa’s in deze zithoek te integreren.
Het terras – 5 x 3 meter – rust op palen van azobé, een hardhoutsoort van de hoogste duurzaamheidsklasse. De palen, tweeëndertig stuks in totaal, werden middels een zware voorhamer een meter diep in de grond gedreven. Onnodig te vermelden dat ik de dag daarop een hele poos geen gevoel meer had in mijn armen.
Tegen de azobépalen bevestigde ik de draaglatten van het terras. Ik opteerde hiertoe, alsook voor de uiteindelijke deklatten, voor kerngeïmpregneerd vurenhout met FSC-label dat ik immer rechtstreeks van de fabriek betrek:

Het bevestigen van de latten met talloze schroeven maakt dat een dergelijk werkje traag maar gestadig vordert:

Beide bolcatalpa’s werden ingewerkt. Een dun laagje houtsnippers onttrekt het onderliggende antiworteldoek aan het oog:

De voltooiing van de zithoek gebeurde in de volle regen, doch de ligzetel moest er per se al op:

Als u onderstaande foto vergelijkt met hoe de tuin er voor aanvang van de werken uitzag, kunt u nog slechts één iets opmerken: het gazon kan beter:

En ook daar paste ik een mouw aan, of wat dacht u!

[ Foto’s en uitvoering: Menck | Locatie: Melsele, Oost-Vlaanderen ]

geschreven door Menck Geplaatst in De hovenier, It's my life, Tuin