Redding in 5 stappen

15 juni 2017

Het was rond de middag toen de jonge kauwen onze schouw verlieten. Aanvankelijk wat stuntelig rondfladderend onder ouderlijke begeleiding, maar tegen de avond al omgeturnd tot volleerde, zelfstandige piloten. Anderhalve dag later keerden ze het luchtruim boven onze tuin de rug toe, ongetwijfeld om zich aan te sluiten bij de kolonie waartoe het ouderpaar behoort.

Volgende week dinsdag wordt de schoorsteen professioneel gereinigd waarna hij, middels een rasterwerk, definitief zal verworden tot een kauw-no-go.

Eind goed, al goed?

Eh, nee.

Want de morgen nadat de kauwen aan de einder waren verdwenen, werden we ineens opgeschrikt door een paniekerig gekras vanuit de woonkamer.
Mijn eerste gedachte was dat één onzer katten alsnog een kauwtje had verschalkt en er thans mee aan het dollen was in de living. Doch eenmaal ter plaatse bleek alles peis en vree. Op dat wanhopige gekras na. De exacte locatie van die geluidsbron werd alras getraceerd. Om een en ander te verduidelijken, geef ik u hieronder een snelle situatieschets mee:

Yep, er was inderdaad een kauwenjong in de linkse schoorsteenschacht gesukkeld. Die eindigt overigens tegen het plafond van onze woonkamer, initieel bedoeld om er een kachel op aan te sluiten. Een dergelijk verwarmingstoestel is er echter nooit gekomen zodat het gat in het plafond al twee decennia lang is verzegeld middels een dunne plaat. En net op die plaat hoorden wij, tussen het paniekerige gekrijs door, trippelende vogelpootjes.
Ocharme dat jong. Moederziel alleen achtergelaten door de ouders die het wellicht als verloren hebben bestempeld. Omringd door stof, gruis, duisternis en weet ik wat nog allemaal. (Dikke spinnen! Versteende vogelpoep! Een reeds in verregaande staat van ontbinding verkerende Zwarte Piet!)

Hier diende resoluut te worden ingegrepen. Hetgeen ook geschiedde, en wel als volgt:

STAP 1 | De afdekplaat werd met behulp van hamer en beitel ontmanteld. De schade aan het plafond bleef beperkt tot wat afbladderende verf. Maar de hoeveelheid ondefinieerbare troep die uit het gat kwam, was aanzienlijk.
.

STAP 2 | Het jong werd na een moeizame bevrijding liefdevol opgevangen door madam Menck. Het spartelde hevig tegen, wat een goed teken was. Op zijn bek zat geronnen bloed, ongetwijfeld ten gevolge van verwoede ontsnappingspogingen. Met een keukenhanddoek werd het arme dier, geheel tegen zijn zin, grondig afgestoft.
.

STAP 3 | Teneinde straks toch enigszins voorbereid de wijde wereld te kunnen intrekken, liet ik de jonge kauw alvast kennismaken met deredactie.be van onze openbare omroep. Onder meer het artikel over de onveilige asbestverwijdering in Sint-Niklaas droeg diens volle aandacht weg.
.

STAP 4 | De restjes pizza picante noch de boterham met Nutella zeiden het dier iets. Maar dorst had het wel! Een halveliterfles SPA Touch of Lemon werd dra soldaat gemaakt.

STAP 5
Na wat op krachten te zijn gekomen – en vervolgens uitermate nieuwsgierig in quasi elk object in mijn bureel te hebben gepikt – werd het tijd om het kwieke vogeltje een veilig onderkomen te doneren. Onze tuin en diens omgeving waren uitgesloten wegens a) een nog niet vliegwaardig jong, b) zijn ouders die niet langer aanwezig waren en c) ons immer roofzuchtige kattentrio op de loer.
En dus trok Katrien nog diezelfde middag met haar Mini Pooper naar Oostende met het kauwtje netjes naast haar op de passagierszetel – gordel om, ja ja – en The Black Crowes op de radio.
Die dolle rit eindigde hier:

Op het moment dat “onze” kauw voldoende op krachten is gekomen en terug aan het luchtruim zal worden toevertrouwd, ontvangen we hierover een (foto)bericht.
De champagne staat alvast koud!

[ Foto’s: Menck ]

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life, Natuur, Tuin