Lak, zeg ik u!

19 januari 2017

Zwartgalligheid is deze week mijn metgezellin. Ze gaat hand in hand met een alomtegenwoordig gevoel van ondefinieerbare wrevel. Waardoor het komt, daar komt het door. Maar veel valt er niet aan te doen, tenzij de last te torsen, af en toe binnensmonds te morren en me zo nu en dan wat verbaal af te reageren op eenieder die binnen een straal van vijf meter in mijn buurt komt. Sorry postbode, sorry madam Menck en sorry winkeljuffrouw. Het spijt me, seut aan het gemeentehuisloket. Uw smoel stond me domweg niet aan. En hoe waagde u het te knipogen naar mij terwijl de slaapprut nog massaal uw ooghoeken bevuilde?

Ik heb, u leest het, lak aan zowat alles en iedereen.

Lak aan de burgerlijke trut in een ongetwijfeld nog lang niet afbetaalde BMW X5 die gisterenavond vlak voor mijn neus mijn parkeerplaats innam met haar asociaal vehikel.
Lak aan de blijkbaar bijziende marginaal die de met tal van reclamefolders opgevulde Streekkrant in mijn bus duwde ondanks de ‘Reclame NEE’- sticker.
Lak aan het idiote televisiestation dat de film na de eerste drie woorden aftiteling reeds onderbrak voor verfoeilijke publicitaire mededelingen.
Lak aan onze kater die deze morgen een haarbal braakte in mijn pantoffels.
Lak aan de winter die me dit jaar een pak meer tegenstaat dan de vorige edities.
Lak aan mijn bureaustoel die een door merg en been snijdend gepiep blijft produceren nadat ik hem overvloedig van olie voorzag.
Lak aan de meeuw-met-jihaa!-kreet die gisteren op mijn camionette scheet vlak nadat ik de carwash uitreed.
Lak aan de zogeheten beroepsfotograaf die erin slaagde de vier lelijkste pasfoto’s ooit van me te nemen.
Lak aan mijn maandlenzen die al na twee weken prikken als gek.
Lak aan de plakstront die vanmorgen, zelfs na een halve rol wc-papier te hebben gebruikt, nóg bruine strepen achterliet op het volgende vel.
Lak aan het pompstation met de betaalautomaat waarop ‘Buiten gebruik’ verscheen.
Lak aan het maagzuur dat mij na amper twee koppen koffie bekroop.
Lak aan de boterhammen die zich terstond in tweeën splitsen als ik ze smeer.
Lak aan de bevroren hondendrol die middels mijn schoenzool tot een stinkende troep werd herleid op het tapijt in de hall.
Lak aan de bloggers die reacties ter goedkeuring in de wachtrij plaatsen.
Lak aan de gozer die me een vuurtje vroeg op de parking van de Carrefour en me geen dankjewel gaf.
Lak aan de buur die dit weekend kwam pochen met de aankoop van zijn mobilhome en meteen de prijs ervan vermeldde.
Lak aan de terrasplank die zelfs na zes extra vijzen blijft loskomen.
Lak aan de muggen die in mijn bureel alomtegenwoordig zijn ondanks de vorst.
Lak aan de ruitensproeiers van mijn auto die om de haverklap bezwijken onder de kou.
Lak aan de blonde stoot die me de weg vroeg en daarna “Neuken?” liet horen.
Lak aan doordeweekse zondagsrijders, persistente jehovagetuigen, e-mailspammers, een zeurende boekhouder en mijn falend GPS-systeem.
Lak aan mezelf.
Vooral lak aan mezelf.

Het lijkt me verstandig om me de rest van de week maar in stilte te hullen. Bloggen noch reageren, met andere woorden.
En eigenlijk – laat ik vooral eerlijk blijven – is dat een beetje heel erg veel pure noodzaak ook. Vandaag en morgen ben ik ten volle met snoei- en zaagactiviteiten in de weer, zaterdag stort ik me op een feestje met vrienden te onzent en zondag zal de kater worden verwerkt.

Lak aan feestjes?
O nee!

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life