De Koektrommel | 1. Born to be wild

14 januari 2017

De blogchallenge voor 2017, De Koektrommel, werd gelanceerd door Thomas Pannenkoek. Ik geef er met graagte gevolg aan.

---

Dit dorp, ik weet nog hoe het was
de boerenkind’ren in de klas
een kar die ratelt op de keien

Ongetwijfeld wás dat ook zo.
Tot 1938, that is.
Want vanaf toen luidde het in de ouderlijke woonplaats:

Dit dorp, ik weet nog hoe het was
een moto gaf luid volle gas
bandensporen op de kasseien

In 1938 schafte mijn grootmoeder zich namelijk een nagelnieuwe Motobécane 500cc aan, een voor die tijd ongeziene racemachine. Ocharme de goegemeente als ze door de dorpsstraten scheurde. Dikgebilde Brabantse trekpaarden met karren vol gedorst graan stoven luid hinnikend in de gracht, boerendochters werden losjes van hun klompen geblazen en de plaatselijke champetter diende bij de burgervader, die in die tijd tevens dokter en notaris was, terstond een verzoekschrift in: “Bede tot het plaatschen eener flitspaal.”

“Zo zot als een achterdeur!” klonk het in café De Roxy alwaar de lokale snit- en naadclub wekelijks bijeen troepte.
Zes krulspeldenhoofden werden gelijktijdig geschud om zoveel onverantwoordelijk en levenschgevaarlijk gedrag.
“Die helse machine maakt onze koeien nog eens gek”, verzuchtten ze. “Zo’n nieuwerwetse dingen zouden ze moeten verbieden!”

“Wat een wijf!” declareerden de mannen van de dorpsfanfare Kunst ende Vermaak in café Het Boldershof alwaar ze, na te hebben gespeeld op het Te Deum in de hoogmis, de zoveelste pint schuimend bier soldaat maakten. “Zoiets zie ik ons Germaine nog niet doen.”

Pas nadat mijn vader als achttienjarige snaak op zekere nacht de toen al dertien jaar oude moto stiekem van stal haalde en er met zijn dronken kloten café Barnum mee binnenstoof teneinde er een paar toertjes mee rond de biljarttafel te maken – maar daarentegen heel het café onder de rook zette en al het meubilair aan diggelen reed – werd de Motobécane definitief achter slot en grendel geplaatst. Nog datzelfde jaar wisselde hij van eigenaar voor enkele stères hout.

Mijn grootmoeder is de rest van haar leven overigens zo zot als een achterdeur gebleven. Spijts alle roekeloosheid werd ze, op het laatst ook nog ’s zo dement als een achterdeur, een eind in de negentig.

Born to be wild, zeg maar.

---

Mocht u na het lezen van dit schrijfsel twijfelen aan het waarheidsgehalte ervan: geen gebenedijd woord is gelogen. Ik zweer het u met de hand op het hart. Ja, zelfs de caférace mijner vader is geheel en al authentiek.
Dolle tijden waren het toen, zeg ik u.

[ Foto: de ouderlijke koektrommel ]

geschreven door Menck Geplaatst in Challenge