M1 & M2
De deurbel onderging een langdurige marteling.
De getuigen van Jehovah waren gisteren al op blitzbezoek geweest, de brandweer had me afgelopen weekend hun jaarkalender aangesmeerd en de mannen van de ophaaldienst zullen pas na nieuwjaar alle vervuilers op hun ronde een gezond 2017 komen wensen. Eigenlijk verwachtte ik niemand, maar aangezien ik toch niks specifieks omhanden had, toog ik naar de voordeur met de bedoeling deze op een kier te openen. Tenzij het, om maar ’s iets te zeggen, een langharige blondine van hooguit vijfentwintig lentes betrof met diepblauwe kijkers, ellenlange benen en een bos hout voor de deur van heb ik u daar. Dan durf ik de voordeur al eens met veel gebaar uit haar hengsels te gooien.
Driewerf helaas; vanmorgen betrof het slechts de norse, dik bebaarde postbode. Hij hield een witte enveloppe in zijn hand en las daar netjes mijn naam van af, gevolgd door de vraag “Bent u dat?”
Ik kon niet anders dan hierop bevestigend te antwoorden. Dat leek hem te zinnen, want hij continueerde met “De afzender is straat en huisnummer vergeten te vermelden. Enkel uw naam, het postnummer en de gemeente staan op de omslag geschreven.”
Ik straalde een wijl omwille van de plaatselijke bekendheid die ik in dit gat genoot, tot ik besefte dat deze diender hier al minstens tien jaar lang elke dag trouw zijn zelfde rondje maalt. Hij kon onderhand zijn pappenheimers wel dromen.
“Van harte bedankt, postmans”, kraaide ik, waarna ik de enveloppe van hem overnam. “Ik zou u thans zó graag willen trakteren op een glaasje eindejaarbubbels, doch helaas bent u een geheelonthouder. Zelfs mijn onvermelde adres hebt u onthouden. Respect, man.” Waarna de beambte binnensmonds mompelend afdroop.
De enveloppe was dik en liet zich niet plooien. Ik gokte op een wenskaart. Deze gok bleek de juiste, want nadat ik de omslag enigszins onhandig had opengescheurd, ontwaarde ik de allermooiste kaart die ik in jaren mocht ontvangen. Het was een soortement van drieluik in dik handgeschept zandkleurig papier. Heel erg chic. Toen ik behoedzaam de kaart openvouwde, steeg er een zoete, aromatische geur uit op als had ze een ganse nacht liggen trekken in een bad gevuld met Miss Dior Chérie.
De tekst was zwierig geschreven met goudkleurige inkt:
Moge 2017 voor ons opnieuw het jaar der zwoele nachten worden waarin allesoverheersende tederheid en hevig smachten weer hand in hand zullen gaan met stomende seks. ♥ Je verborgen engel
Geen naam.
Prompt krabde ik me stevig in het haar, de steeds sterker geurende wenskaart voor me uit houdend. “Je verborgen engel?” dacht ik luidop. “Hevig smachten? Stomende seks? Ikke?”
Ik had maar wát graag “Yes!” geschreeuwd, doch noodgedwongen hield ik het bij een verbaasde “Qué?”. Tot er me iets begon te dagen.
Ik zette me aan mijn computer, opende 1207.be en tikte vervolgens mijn naam, familienaam, postnummer en gemeente in. Meteen zag ik mijn vermoeden bevestigd: ik had een naamgenoot. Krek dezelfde schrijfwijze. In een wijk op een steenworp hiervandaan. Dat toeval niet bestaat, zegt u? Think again, want dit schrijfsel druipt van de authenticiteit.
En nu?
De boodschap in gouden letters was niet van dien aard dat iemand anders dan de geadresseerde hem mocht aanschouwen. Deze afzending netjes terug dichtplakken en gewoon droppen bij mijn naamgenoot was evenmin aan de orde na mijn onbesuisde envelopvernieling. Maar anderzijds zou niemand argwaan koesteren indien ik de wenskaart gewoon in een andere enveloppe schoof. Helaas bleek dit exemplaar van een buitensporig formaat; dergelijk model van omslag had ik niet te mijner beschikking.
Right. Enige creativiteit drong zich op.
Ik nam een rol feestelijk uitziend cadeaupapier, knipte er een afdoende groot stuk af en wikkelde dat vervolgens om de wenskaart. Daarna tapete ik het zaakje subtiel dicht.
Met een tekenstiftje schreef ik er in drukletters mijn naam op en daaronder het adres van mijn naamgenoot. Geen postzegel, uiteraard. Vraagstelling daaromtrent liet ik met veel graagte aan de geadresseerde over.
Vanavond, als de duisternis mijn bevallige contouren zal omhullen, zal ik me naar de brievenbus mijner naamgenoot begeven om hem, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, het nieuwjaar zijner verlangen te doneren middels een welriekende boodschap.
Niks zo mooi als een happy ending, zeg maar.
En nu maar hopen dat het “geburchte” u niet spot terwijl je liefdesverklaringen bij de man afgeeft. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Good point LIese ! Voorzichtig he Menck, voor je het weet is het ipv een blondine enz… een blonde man van….
LikeLike
Hell no! Moet ik nu een “teljoor” in mijn broek steken? 😀
LikeLike
’t Zou zomaar eens kunnen; het “geburchte” (wij zeggen “geburte”) is een ras van gordijnenkijkers. Ik zal een bivakmuts aantrekken.
LikeLike
wij spreken het ook “geburte” uit. Ik heb hier nog wel een “cagoule” liggen als je hem wil lenen 🙂
LikeLike
Al die moeite voor een concurrent? Was de kaart niet zo hard geweest, ik zou hem hebben gebruikt om mijn billen te vegen na de grote boodschap (en misschien nadien, als ik goedgemutst zou zijn, toch in de bus van de naamgenoot te deponeren).
LikeLike
Ach, ’t is tenslotte de tijd van liefde en vrede op aarde en zo.
LikeLike
Het lijkt wel James Bond met als die M&M-en 😉
LikeLike
M&M associeer ik dan weer met snoepjes, Dorothé. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Twee ‘Mencken’ in één buurt? Het moet vooral niet gekker worden!
Tenzij die tweede ook zo goed schrijft… Hoewel de mens zal daar geen tijd voor hebben met al die stomende sex 🙂
LikeLike
Met de hand op het hart: geheel naar waarheid geschreven, Eilish. Wat dat schrijven van M2 betreft: hij runt een boekhoudkantoor. M2 is dus veeleer een cijfertjes- dan een lettertjesmens.
LikeLike
In het verleden 21 jaar werken op een accountant kantoor maakt van mij ook een cijfertjesmens, maar stiekem zag ik altijd liever de lettertjes 🙂
LikeLike
Je bent een menslievend man, Menck.
Maar je hebt gelijk: alle liefde moet gered worden, al kost het een beetje moeite!
LikeLike
Voilà, zo denk ik er ook over, Zem.
LikeLike
Als dat maar geen pingpongspelletje wordt …
LikeLike
Laten we vooral hopen van niet. 😉
LikeLike
’t Zal er stomen
LikeLike
En ’t zal vooral geen ‘Silent Night’ worden… 😀
LikeLike
Bespeur ik daar enige jaloerse gedachten naar je naamgenoot, Menck (-:
Ik zag de titel van je blog en dacht dat het over M uit James Bond zou gaan. Maar je hebt me verrast. Deze blog is stukken mooier.
LikeLike
Jaloerse gedachten? Moi? 😉
Merci voor je compliment, Kakel. Lief van je.
LikeLike
Wat een gek verhaal!
LikeLike
Nochtans geheel naar waarheid verteld. Ach, it’s a crazy world after all.
LikeLike