Should be there for one another

19 december 2016

Pwap!
Deze neergepende geluidsimitatie sluit nog het dichtst aan bij wat mijn scheerapparaat die morgen voortbracht toen het, begeleid door een kortstondig vonkje, aangaf me niet langer van dienst te willen zijn.
Het ding had zes jaar werkloos in de kast gelegen, netjes opgeborgen in zijn originele etui. Tot voor zes jaar schoor ik me elektrisch; daarna ben ik, op aanraden van een vriend met een al even hardnekkige gezichtsbeharing, overgestapt op scheermesjes. (The best a man can get, u weet wel.) Mijn voorraad van die dingen was echter uitgeput en zodoende besloot ik om mijn driekoppige stoppelvreter maar weer eens aan te spreken. Mijn meerdagenbaard was duidelijk te hoog gegrepen voor hem.

Wat het scheren betreft, heb ik een vast ritueel ontwikkeld. Ik begin met mijn rechterwang, daal vervolgens af naar mijn kin en nek om zo weer omhoog te glijden naar mijn linkerwang. Deze methodiek is geen planmatige vrucht van mijn grijze massa maar een soort van hey-zo-lukt-het-best.
Toen de ‘Pwap!’ weerklonk, was ik net klaar met de rechterwang. Het was geen gezicht.
“Et maintenant?” citeerde ik Gilbert Bécaud luidop. “Que vais-je faire?” weerklonk het meteen daarop in mijn kop.
Vlug even naar de winkel sjezen om scheermesjes was uitgesloten. Zo’n behoefte aan bekijks had ik nou ook weer niet. En een elektricien bellen was al even ridicuul.
Kijk, op momenten van lichte paniek durf ik al eens belachelijk te doen. (Anders ook, doch dat doet er in dit schrijven weinig toe.) En dus begon ik aan de millimeter lange baardhaartjes te priegelen met de keukenschaar, deze zo plat mogelijk tegen mijn facie drukkend. Ik kon niet anders dan besluiten dat zulk een instrument daar echt niet voor ontworpen was.
Face the facts, Menck, je zult bij buurman moeten aankloppen, er zit niks anders op. En zodoende toog ik met een rode en half geschoren kop naar de overkant van de straat.
Uiteráárd deed Marijke open.
De intensiteit van haar geproest liet hoge waarden optekenen op de graadmeter van mijn belachelijkheid.
“Wow, Menck, jij ziet er bepaald gladjes uit vandaag!”
Zucht. Moest ik haar hebben kunnen marineren met pruimen, ik deed het ter plaatse.
“Dank je wel, Marijke. Is Kurt thuis?” Mijn stem had wellicht nooit eerder zo gelaten geklonken.
Kurt leende me, zonder het schier obligaat geworden gepest in dergelijke omstandigheden (waardoor nog maar ’s werd bewezen dat mannen onder elkaar in een mum van tijd een wonderlijke verstandhouding ontwikkelen) een wegwerpscheermesje uit. Ik was gered!
“Koffietje, Menck?” stelde Marijke voor. Het is doorgaans een lief kind maar nu even niet.
“Nee, dank je. Ik heb een, eh, opdrachtje af te werken.” En weg was ik.

Dit stukje typ ik terug als gladde jongen, de stelling ‘beter een goede buur dan een verre vriend’ indachtig.
Al is dat niet meteen van toepassing op buurvrouwen, weet ik nu.

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life