Onfreshe praktijken

10 oktober 2016

[ WOENSDAG 5 OKTOBER ]

De ene poot van de ladder waarop ik me bevond, begon weg te zakken in de rulle aarde. Met mijn rechterhand greep ik een stevige tak beet terwijl ik, thans enigszins onstabiel, het kabaal van de kettingzaag een halt toeriep. Vervolgens klauterde ik voorzichtig de ladder af, ondertussen de zaag aan mijn riem vastklikkend.
“Meneer de tuinman?”
Op de voorlaatste sport hield ik halt en draaide mijn hoofd in de richting van de stem. Op het voetpad ontwaarde ik twee twintigers die dezelfde kledij droegen. Allebei hielden ze een clipboard in de hand.
“Meneer de tuinman, sorry voor het storen. Maar mogen wij u even een paar vraagjes stellen?”
Qué?
“Eh, waar gaat het over, jongens? Want mijn kostbare tijd wordt betaald door mijn klant, moet je weten.”
“Wij zijn van HelloFresh. Kent u onze firma?”
“Ik denk het wel. Kartonnen dozen met groenvoer in, niet?”
De kleinste van het duo schoot in de lach, maar de grootste ging onverstoord verder. “Wij bezorgen inderdaad gezonde en lekkere maaltijden aan huis, meneer. In dat verband hadden we graag een korte enquête van u afgenomen.”
“Daar zullen deze brave lieden niet mee gediend zijn, vrees ik.” Ik wees naar de woning van mijn klant. “Sorry. Een andere keer misschien.”
“Geen probleem, meneer. Veel werkgenot nog.”

[ VRIJDAG 7 OKTOBER ]

“Met Menck.”
Een slechte lijn.
“Goeieavond, meneer. Ik bel u omdat ik u een werkelijk zeer interessant aanbod kan offreren. Mag ik hooguit vijf minuutjes van uw tijd afsnoepen?”
“Als het is om iets te verkopen, vrees ik van niet, mevrouw.”
“U wínt alleen maar bij wat ik u te bieden heb, meneer.”
“In naam van welke firma belt u eigenlijk?”
“Ik ben Laura van HelloFresh. Wellicht hebt u al…”
“Het spijt me, lieve Laura, maar de groenten waar ik dol op ben komen rechtstreeks en kraakvers uit eigen tuin.”
Een leugen om bestwil.
“O, maar dan begrijp ik dat we zoveel geluk niet kunnen overtreffen, meneer. Bedankt voor uw tijd.”

[ MAANDAG 10 OKTOBER ]

Op het moment dat de bel voor de tweede keer schelde, opende ik de voordeur. Ik herkende meteen de identieke uniformpjes van afgelopen woensdag, al waren de dragers dit keer aanzienlijk ouder.
“Hello! Fris, hè?” begon ik laconiek.
“HelloFresh, inderdaad. U kent duidelijk onze firma, meneer, en dat doet me plezier.”
“Ik ken uw firma onderhand al net iets te goed, vrees ik.”
Gefrons op beider voorhoofden.
“U moet weten, heren, dat ik al verschillende keren aan collega’s van u heb moeten uitleggen dat ik zwaar allergisch ben aan alles wat nog maar enigszins naar groenten ruikt.”
De twee Freshers wierpen elkaar een blik van ongeloof toe.
“U bedoelt…”
“Yep, dat ik een heuse groentenallergie heb. Bij-zon-der zeldzaam, I know. Het woord staat zelfs niet eens in Van Dale omdat het je reinste contradictio in terminis zou zijn.
“Ik sta werkelijk perplex, meneer. Het is dan ook echt de eerste keer dat ik zoiets hoor”, bracht de middelste van de twee uit.
“Niet erg. Iedereen reageert zoals u. Ik ben het onderhand al gewend.”
“Nou, in dat geval, eh, zit er niets anders op dan onverrichterzake afscheid te moeten nemen.”
“Veel succes, gasten.”
Waarna ik de voordeur sloot en me klaarmaakte om een nieuwe drukke dag aan te vatten. Gniffelend, dat wel.

Nou, nou.
Drie keer komen bietsen op ocharme zes dagen tijd.
Zou het water HelloFresh aan de lippen staan, misschien? Of maak ik beter gewag van excessieve guerillaverkoop?

En u? Maakte u ook al kennis met deze opdringerige rauwkostslijters, beste lezer?

---

Toepasselijk videootje zien?
Komt eraan!

geschreven door Menck Geplaatst in Actua