Brengen mij tot zingen: de kleine dingen
Het leven is een grote bundel van kleine dingen. Die universele vaststelling indachtig serveer ik u hierbij, zonder al te veel tekst doch voornamelijk middels voor zichzelf sprekende foto’s, een beknopte anthologie van mijn afgelopen dagen.
Weinig ophefmakends allemaal, doch wederom heel erg genoten, moi.
[ Het is een keer iets anders ]
Als hovenier is het fijn om zo nu en dan een opdrachtje voorgeschoteld te krijgen dat enigszins afwijkt van het gebruikelijke takenpakket. Compostbakken in elkaar zetten, om maar eens iets te noemen. En ze vervolgens voorzien van zelf uitgedokterde deksels. Want compostbakken zonder deksels zijn een klein beetje als maagzuur zonder Rennies: de vertering laat te wensen over.
Deze composietcompostbakken, waarvan alle onderdelen zijn samengesteld uit gerecycleerde kunststoffen, werden aangeschaft als een bouwpakket bij de lokale groendienst. Handleiding incluis, dat spreekt voor zich. Ecologisch, uitermate duurzaam en zeer betaalbaar: my kind of thing, kortom.
De deksels vervaardigde ik uit tweedehandse bangkiria (ofte bankirai) terrasplanken. Kostprijs: nul euro. (Oké, oké, een doosje schroeven, twee metalen handvatjes en vier roestvrije scharnieren niet meegerekend.)
Dat ik tijdens de werkzaamheden een wel erg geïnteresseerde toeschouwer naast me had, die zich bovendien uitgebreid liet fotograferen, vond ik extra vermakelijk.
Mocht er iemand in (de buurt van) Steenbrugge een tam dwergkonijn zijn kwijtgeraakt: mail me! Het is een schat van een beest, weet ik ondertussen.
[ De herfst is gearriveerd ]
Hoewel het gisteren niet meteen merkbaar was – lekker zonnetje en een fijne tweeëntwintig graden Celsius – heeft de herfst wel degelijk zijn intrede gedaan. Geheel onopgemerkt is diens komst toch niet gebleven:
[ Herfsttijloos | Colchicum autumnale ]
[ Liriope muscari ]
Na de afgelopen anderhalve maand te werden geteisterd door een niet aflatende droogte en een bijwijlen verzengende hitte die mijn lijf liet verworden tot een affreuze poel van zweet, muggenbeten en verbranding, stel ik de komst van het mooiste seizoen dan ook danig op prijs. Al mijn zintuigen genieten weer volop, want de herfst is synoniem aan bedwelmende geuren, feeërieke kleuren en een actief tuingebeuren. Eén langgerekt gevoel van extatisch proeven met ogen, oren, mond, handen en neus, kortom.
[ Buitenleven ]
Het kon – en kan nog steeds – perfect: buiten vertoeven. Het gestaag variërende uitspansel is tot nader order veruit het meest vertrouwde plafond van mijn habitat. Enfin, toch overdag.
En zulks is niet zelden je reinste geneugte.
Eveneens op het programma: kokerellen in open lucht nu dat nog tot de mogelijkheden behoort. Wat dacht u van een mosselfestijn in de kolengestookte wadjan, om maar eens iets te noemen.
Want voor mosselen mag u me op gelijk welk tijdstip wakker maken. En dat weten ze verdomd goed, die op culinair vertier beluste aangetrouwde familieleden van me.
[ Wadjan overvloedig insmeren met kokosolie ]
[ Groenten en kruiden toevoegen ]
[ De ingrediënten een wijl husselen ]
[ De vuurkracht wat intensifiëren middels stevig blazen op de kolen ]
[ Checken op gaarheid ]
[ En opdienen maar! ]
En u?
[ Foto’s: Menck W. ]
Dat ‘buitenleven’ is wat ik het meest mis aan die verd.. (sorry) herfst en nog meer verd.. str…winter.
Schitterende compostbak met bijgeleverd keun!
LikeLike
Zolang het niet vriest of regent, vind je me buiten. De herfst kan qua weerbeeld nog erg mooi zijn.
LikeLike
haha, dat plantje met die paarse bloemen “liriope muscare” hebben wij hier ook staan in den hof, en ik vraag me al heel de tijd af of dat nu onkruid is of niet, niet dus…
LikeLike
Helemaal niet. Het is een erg gewaardeerde plant die het goed doet op moeilijke plekjes. (Zoals bijvoorbeeld onder bomen, waar quasi niks anders wil groeien.)
LikeLike
Ja, doe mij ook maar veel buitenleven-gevoel. Wat bizar dat de blauwe druifjes al in bloei staan. Ik dacht dat alleen het blad snel groeit maar dat er een groeiremmer in de bol zit waardoor de bloemen pas in het voorjaar komen.
Mevrouw Katrien ziet er niet alleen charmant uit, ze kan ook koken. Maar doe mij toch maar geen mosselen. Het voordeel is dat jullie er dan meer van hebben.
LikeLike
Dat zijn geen blauwe druifjes, Kakel, maar wel Liriope muscari. In het Nederlands: Leliegras.
Blauwe druifjes zijn dan weer Muscari botryoides. De naamsverwarring is dus begrijpelijk.
LikeLike
Jullie genieten duidelijk van het goei leven! Wat een weer toch hé en dat blijft maar duren!
LikeLike
Voor morgen ziet het er anders niet zo proper uit, aldus het KMI. Enfin, al wat we gehad hebben, hebben we toch maar lekker gehad, niet?
LikeLike
Vragen staat vrij denk ik zo af en toe. Vandaar: wat, waarvoor en wat waren die ‘hoekelementjes’ op foto 6?
De wadjan getuigt heel zeker van een staaltje (!) metalurgisch en culinair vakmanschap. (*jaloers*)
LikeLike
De wadjan is inderdaad een uniek stuk, vervaardigd door een vriend des huizes die het ijzer smeedt als het heet is.
De ‘hoekelementjes’ prijken dan weer bovenaan de groene stok die het deksel openhoudt. Ze vormen een steunvlak tegen het deksel. Als het deksel dicht is, laten we de stok zakken in een gleuf van de compostbak, zodat je alleen nog de hoekelementjes kunt zien.
LikeLike
Groot gelijk dat jullie nog eens verzamelden voor dat buiten koken eten. Voor we het weten zitten we allemaal weer binnen onder een dekentje.
Eens vragen aan Sinterklaas of hij mij ook zo een fameus kookschaaltje kan brengen!
LikeLike
Dat, ahem, kookschaaltje werd handmatig vervaardigd door een ijzersmid-vriend des huizes. Een vrij uniek stuk, vrees ik voor de arme Sint.
LikeLike
Ja hoor, wij zijn buitenmensen, als het even kan, altijd!
Super pannetje heb je daar trouwens 😀
LikeLike
Idem hier. Binnen vertoeven te onzent is voor als het echt niet anders kan.
Dat pannetje is een snoepje, wat ik je brom. 😉
LikeLiked by 1 persoon
Hier zien we het goede leven. Van professionele compostbakken – voor dat goede goud van de tuin – tot plantaardige najaarsschoonheden, hemelse luchten en heerlijk tuinfestijnen. Wat beleven wij een heerlijke nazomer!
LikeLike
En zeggen dat er voor Vlaanderen regen voorspeld was voor vandaag. Geen drup gezien, enkel maar zonneschijn. Leve de nazomerse herfst!
LikeLike
Ik kijk echt niet naar uit naar de dag dat ik mijn terrasdeur overdag zal moeten dichttrekken. Die dag wordt in mijn hoofd immers zomer 2016 voorgoed afgesloten. Mijn leefwereld wordt meteen een stuk kleiner.
Die compostbakken, dat klusje heb je goed opgeknapt!
LikeLike
Merci, Els.
En ach, de terrasdeur overdag moeten dichttrekken, betekent nog niet dat het buitenleven niet lonkt. De herfst is het wandel-, tuin- en genietseizoen bij uitstek.
LikeLike
Ook weer waar.
Maar zolang de terrasdeur openstaat vormt mijn tuintje een extra leefruimte aan ons vrij kleine huis.
LikeLike
Er is hier heel de maand augustus buiten gegeten. Zo’n wadjang hebben we wel niet.
LikeLike
Een wadjan is uiteraard geen noodzaak om te kunnen genieten van een buitenmaaltijd. Genieten tout court is de boodschap.
LikeLike
Elke huis met een tuin zou verplicht compostbakken moeten hebben: ze mogen het van mijn part in de wet zetten. Veel mensen zijn daar het nut niet van in maar het is eigenlijk een must.
LikeLike
Moet natuurlijk zijn: zien het nut niet van in. 😦
Tussen haakjes: volgens ‘kenners’ mag je niet spreken van wokken als je geen deksel gebruikt. Het zal wel één van die discussies zijn die een mens uren kan voeren tussen pot en pint.
Er zijn slechts twee dingen die ik niet eet: oesters en mosselen. Voor het overige eet ik steeds wat de pot schaft en doe ik zelden moeilijk. Oesters krijg ik niet binnen en van mosselen krijg ik tegenwoordig allergische reacties. Ik was er vroeger toch niet bepaald zot van dus vind ik het geen gemis. Des te meer voor wie dat wel lust.
LikeLike
Een wadjan… nooit van gehoord. Wel spectaculair, vind ik.
LikeLike
Het voor- (en na-)deel van een hond hebben: je bent heel het jaar minstens 2x een uur of zo per dag buiten, of je het nu leuk vindt of niet.
LikeLike