Heel wat te biede: Ter Yde

18 augustus 2016

Het was er zó onaards mooi dat ik mijn madam rozewolkgewijs voorstelde om er voor ons tweetjes een huisje neer te poten en er permanent te gaan wonen. Maar dat mag niet in een natuurreservaat, natuurlijk.

Zondag 14 augustus | Oostduinkerke | Exploratie ‘Ter Yde’

Zwoel, windstil en een handvol verdwaalde schapenwolkjes aan een verder staalblauw firmament: afgelopen weekend liet de zomer zich ontegensprekelijk van zijn fraaiste kant zien. Mijn madam en ik besloten die zondagmiddag om de benenwagen te nemen en daarbij de platgetreden paden bewust te mijden. Ons oog viel op natuurreservaat Ter Yde, een uitgestrekte duinengordel waar fauna en flora hun gang kunnen gaan zonder al te veel menselijke inmenging.
Achteraf gezien hadden we die dag misschien toch maar beter de koelte van een of ander bos opgezocht, want niet eens halverwege de ruige wandeling parelde het zweet ongegeneerd op onze beider voorhoofden en hadden mijn okselvijvers reeds apparente vormen aangenomen. We zetten onze klautertocht onder de loden zon verder na een poos te hebben gepauzeerd op een karakteristieke mosduin waar wat schaduw te rapen viel. Iets meer dan zeven kilometer sappelen door rul duinenzand in een zwaar glooiend kustgebied is in niets te vergelijken met een gezapige zondagse wandeling op de dijk of het natte strand, zelfs niet voor mensen mét een topconditie.

Ter Yde in Oostduinkerke is de verzamelnaam voor een uitgestrekt duinencomplex van 260 hectare. Deze natuurparel heeft een grote variatie aan duintypes zoals duinpannen, duinbos, open graslanden en kammen vol dwergstruweel en vormt een brede overgang tussen duin en polder.
Het Hannecartbos, dat er deel van uitmaakt, is een nat elzenbroekbos waardoor de enige duinbeek van de Vlaamse kust stroomt. Een wandeling door dit natuurreservaat openbaart kwetsbare en zeer gediversifieerde flora, schitterende landschappen en wilde paarden en ezels die een deel van het gebied begrazen.

Onze kust is ronduit lelijk, vinden veel landgenoten. Ze storen zich voornamelijk aan de monotone, allesoverheersende hoogbouw. Maar de kustregio omhelst zoveel meer dan bewaakte zonnebaadzones, wandeldijken en veel te dure restaurants en prullariawinkeltjes. Het natuurschoon treft u niet zelden al op een steenworp van deze commerciële bastions. Enkel voor wie het toeristisch circuit wil verlaten, dat spreekt.
Overigens is het geheel en al onwaar dat de Belgische strandlijn slechts zou worden gevormd door flats, betonnen zeewering, schreeuwerig beschilderde strandcabines en overbevolkte terrasjes. Ik ben er, chauvinist zijnde, dan ook maar weinig mee opgezet als mensen me wijsneuzerig verkondigen dat ze naar Nederland dienen uit te wijken “om aldaar nog ongerepte stukken strand en natuurlijke duinen te treffen”.
Triple bah.

De dag afronden deden we desalniettemin op het – compleet verlaten – strand. Daar heerste een verfrissende woei. De ondergaande zon zorgde daarenboven voor genietbare taferelen.

[ Foto’s: Menck W. ]

---

Meer foto’s zien? KLIK.

geschreven door Menck Geplaatst in Natuur, Weg van hier!