Sea of heartbreak

15 maart 2016

“Zeg je me nu dat je je verveelt, Roger? Wordt er niet beweerd dat gepensioneerden altijd…”
“…tijd tekort hebben? Nou, ik niet. Zeeën van tijd heb ik, Menck. Wat zeg ik? Oceanen van tijd, verdorie.”
“En je hobby dan? Ben jij niet in het bestuur van de schaakclub?”
“Wás. Sinds Paula er niet meer is, heb ik de club vaarwel gezegd. Heeft iemand me daar ooit alleen gezien? Dacht het niet. Paula was er altijd bij. Als mijn schaduw, mijn stille vennoot, maar vooral als mijn toeverlaat. Ik zou nooit gefunctioneerd kunnen hebben in dat bestuur zonder haar. Kortom: het hoeft niet meer.”
“Hm. Maar dat hoeft toch niet te betekenen dat je niet volop je tanden zou kunnen zetten in iets anders? Hoe zit het trouwens met dat fietsen van je? Weer of geen weer; ik hoor het je nog zeggen.”
“Ach.”
“Wat, ach? Kom me niet vertellen dat je…”
“Twee weken geleden heb ik hem verkocht. Ik kreeg een faire prijs.”
“Maar waarom, Roger? Fietsen deed je altijd zónder Paula. Bovendien weet ik zeker dat je Daniël en Pierre daar ook geen plezier mee hebt gedaan.”
“Weet je, van het moment dat mijn fiets verkocht was, zagen die twee me niet eens meer staan.”
“Ga weg. Waarom zouden ze?”
“Omdat ik erbij hoorde zolang ik maar deelnam aan hun minutieus uitgestippelde routes, hun benefietjes, hun kaartavonden. Die club zou en moest tot de grootste uitgroeien. Maar kijk, ook Paul en Freddy hebben afgehaakt toen ze zagen dat dat olijke duo me liet vallen als een baksteen. Ik ben enorm ontgoocheld in die… die nepridders.”
“Je had het fietsen niet mogen opgeven. Desnoods trok je er maar met Paul en Freddy op uit. Je deed het graag.”
“Dééd, ja.”
“Maar enfin, ga jij je nu helemaal laten hangen? Waar is de energieke reus gebleven die ik de laatste keer nog zag?”
“Ik begin zoetjesaan te denken dat hij mee is met Paula.”
“Hey, jij zet je daar zéker over, dat weet ik. Je moet. Maar ondertussen neem je wel heel radicale beslissingen, vind je niet? Zomaar alles opgeven, da’s niks voor jou.”
“Ik had het ook niet in mezelf vermoed, nee. Maar mijn vat is af, Menck. Geloof me: ik loop hier nog rond en dat is het zowat.”
“Gun jezelf nou ‘s wat meer tijd. Hoe is het overigens met de twee zonen?”
“Kurt is aan het scheiden.”
“Je meent het. Ik sta paf.”
“Marijke heeft het ‘m gelapt. Meer dan eens, weet ik nu. En weet je met wie? Met blonde Frederik. Je weet wel: de zoon van Verdonck. Een stuk uitschot is het. Heeft twee keer in de bak gezeten als ik me niet vergis. Wat ze in hem ziet, ontgaat me volledig. Maar ja, oogverblinding zeker? Die gast heeft geld, hè. Fils à papa. Handje boven het hoofd, je kent dat wel. Dat erotiseert, vooral bij iemand als Marijke. ’t Verwondert me dat Kurt het nog zo lang heeft uitgehouden met haar. Veel te braaf, dat manneke.”
“Het leek een modelkoppel, verdorie.”
“Leek, ja. Wat er binnen vier muren gebeurt, weet de goegemeente natuurlijk niet.”
“Ik denk dat jij zo onderhand een versterkertje verdiend hebt, Roger. Ik ben het wel zeker, eigenlijk. Cognacske?”
“Doe geen moeite, Menck. Ik moet er maar ’s vandoor. De laatste tijd voel ik me nog enkel goed in bed. Als ik de slaap kan vatten, tenminste.”
“Ik kan het je maar aanbieden, hè.”
“Bedankt. Ook om te luisteren naar een zaag als ik.”
“Misschien moet jij maar ‘s wat regelmatiger een zaag spannen, weet je dat? Praten is zalf voor de ziel.”
“Misschien. Enfin, groeten aan de madam.”
“Doe ik. En kop op, hè!”

De volgende dag heeft Roger zich opgehangen.

 

Hebt u het na het lezen van deze post moeilijk en wil u er met iemand over praten?
https://www.zelfmoord1813.be

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life