En dan nu ernstig

28 januari 2016

De kaasboor had duidelijk last van een ijzertekort daar alleen het houten handvat resteerde. Erg moeilijk werken met zo’n ding, dacht Tom. En dus ging hij het stuk kaas maar met zijn blote handen te lijf.
Een klant had de kaas achtergelaten in de videotheek waar hij werkte. Nu ja, werken is een groot woord. De zaak stond op de rand van het faillissement. Het gros van de tijd was er niet eens een klant te bespeuren. Dan rommelde Tom maar wat aan met Madelief, de uitbaatster, met wie hij al jaren een louter seksuele relatie onderhield. Vaak doken ze beiden de kelder in alwaar ze vervolgens op elkaar kropen. Het was dan ook niet voor niets een kruipkelder.
Toms hart vulde zich met vurige lusten telkens hij aan Madelief dacht. Vandaag tekende ze helaas niet present en dus besteedde hij al zijn aandacht maar aan de achtergelaten kaas. Het was op de koop toe een heuse Coeur d’Ardenne, zijn lievelingskaas. Onder de harde korst ging een smeuïge lekkernij schuil die qua smaak wel wat weg had van Camembert.
Met een trefzekere beweging boorde Tom zijn rechterwijsvinger door de harde korst tot diep in de kern van deze heerlijkheid. De overrijpe kaas brak met een korte plop open als ware hij een barstende steenpuist. Tom trok zijn vinger terug, bracht hem naar zijn mond en was een wijl in opperste verrukking door wat hij proefde.
Er gaat toch niets boven wat brood bij zo’n delicatesse, schoot het Tom plots te binnen. En dus diepte hij een snede witbrood op uit zijn helblauwe Tüpperwareboterhammendoos en posteerde ze naast de kaas. Tüpperwareboterhammendoos! Wat een gedrocht van een woord toch maar weer, mompelde Tom voor zich uit. Welk een zwakzinnig mens zou dit ooit in een tekst durven aan te wenden?

De winkelbel weerklonk schril. Snel liet Tom het brood en de kaas voor wat ze waren en glipte achter zijn toonbank.
Tussen de rekken slofte een man met een overmaats scheepsanker om zijn nek. Tom verbaasde zich allang niet meer over zulke verschijningen. De laatste tijd kreeg hij de raarste klanten eerst over de vloer.
“Kan ik u helpen, meneer?” interpelleerde Tom vriendelijk.
“Ja, graag!” antwoordde de kerel zichtbaar opgelucht. “Ik ben namelijk van plan om zelfmoord te plegen. Vandaar ook dat anker van honderdtwintig kilo dat ik middels mijn nek meetors. Ik lijd ondraaglijk en uitzichtloos, ziet u. En dus heb ik mezelf maar om levensbeëindiging verzocht. Mijn keuze is gevallen op verdrinking door middel van een anker van honderdtwintig kilo om mijn hals.”
“Een soortement van geheel persoonlijke euthanasie, kortom”, vulde Tom de man aan. Op diens gezicht voltrok zich prompt een brede glimlach omwille van zoveel begrip.
“Ja. Ja, dat is het inderdaad!” Hij schudde Tom thans uitgelaten de hand. “En dus dacht ik: laat ik maar eens een Dvd’tje huren waarin de techniek der verdrinking haarfijn wordt uitgelegd. Kwestie van me enigszins voorbereid naar het hiernamaals te begeven.” De man knipoogde guitig in Toms richting na deze bewoordingen.
“Dan heb ik een geknipte keuze voor u, meneer!” sprak Tom enthousiast wijl hij een Dvd uit de rekken trok. “Kijk eens aan: ‘Zelfmoorddaad in de Tolpoortstraat’.” Hij hield de man het schijfje voor.
“Hm. In die straat is toch in de verste verte geen water te bespeuren?” De man keek Tom thans onzeker aan.
“Maar enfin,” kreet Tom verbolgen, “weet u dan niet dat een mens al kan verdrinken in slechts vijf centimeter water? In deze docu wordt u dat haarfijn uitgelegd, met beelden van een ruim vijf centimeter diepe plas in de Tolpoortstraat ter hoogte van kilometerpaal tweeënzeventig.”
“Allemaal goed en wel, maar wat moet ik dan met mijn anker aanvangen?” panikeerde de man.
“Ik stel voor dat u dat inruilt tegen deze Dvd aangezien u na uw daad niet langer in staat zult zijn om de film terug te brengen. Uw anker kan ik op mijn beurt dan weer gebruiken als kaasboor.” Tom wees het stuk Coeur d’Ardenne aan.
“Een puik idee!” De man sloeg Tom enthousiast op de schouder. “Hierover ben ik erg opgetogen, dat begrijpt u wel.” Hij ontdeed zich prompt van zijn anker en stapte met de Dvd onder zijn arm als een tevreden mens de winkel buiten. Het leven lachte hem, althans voor eventjes nog, weer toe.

Tom sleepte het anker tot bij zijn Coeur d’Ardenne. Uit zijn broekzak diepte hij zeven graantjes op. Hij had te allen tijde granen bij zich om die over zijn witbrood te verdelen teneinde het alzo om te turnen tot een heus zevengranenbrood. Vervolgens werkte hij met vaardige hand én met behulp van het anker een heerlijk partje kaas los uit het grote stuk. Dat plooide hij tussen zijn zevengranenboterham waarna hij zich installeerde voor het scherm van zijn draagbaar televisietje.
“Zo’n maal vraagt om een humoristische film!” En met die woorden schoof hij de klassieker ‘Een brontosaurus op kroegentocht – het leven van minister Daerden’ in de speler, beroerde kort de play-toets en leunde ontspannen achterover in zijn luie stoel.
Amper zeven minuten later verkeerde Tom reeds in dromenland alwaar Madelief zwoel dansend bier aan het tappen was uit haar kale preut. Hierdoor hoorde hij niet dat de winkelbel te anderen male schril weerklonk en er een man de zaak binnenstapte met drie opeengestapelde Michelinbanden op zijn hoofd.

* * *

Heeft u na het lezen van dit schrijfsel dringend nood aan een gesprek?
De Zelfmoordlijn is dag en nacht (anoniem) te bereiken op het gratis nummer 1813 of via chat.
Of bent u toch eerder geïnteresseerd in de aankoop van een scheepsanker? Dat kan dan weer hier.

geschreven door Menck Geplaatst in Cursief