Bij naft en ontij

21 januari 2016

Ineens rook ik benzine.
‘Gek,’ schoot het door mijn hoofd, ‘ik rijd in een diesel en ik ruik benzine.’ Het stuk autosnelweg voor me was een diffuse zwartheid waarin geen enkel lichtje te bespeuren viel. Zo desolaat had ik de E40 nog niet eerder meegemaakt, zelfs niet om kwart over drie ’s nachts.
Ik drukte mijn raampje een tiental centimeter open. Meteen zocht een bulderende luchtstroom zich, wild rond de raamstijlen krullend, een weg naar binnen. De geur werd op slag sterker.
Ik stak mijn grootlichten aan en minderde vaart. Op de pechstrook ontwaarde ik een flard van een opengereten vrachtwagenband. Er kleefden dode bladeren aan. Thans kon ik een paar honderd meter voor me uit kijken maar andere weggebruikers waren er niet. Aan het einde van mijn lichtbundels maakte de autosnelweg een wijde bocht naar links. Ik schakelde terug over naar dimlicht en sloot mijn raam.
Pas toen de snelweg zich weer kaarsrecht voor me uitstrekte, zag ik de achterlichten. De wagen reed ver voor me uit. Algauw merkte ik dat de chauffeur een pak trager zijn kilometers verslond dan ik. De contouren van een vrachtwagen werden zichtbaar. De intensiteit van de benzinegeur nam toe naarmate ik hem naderde. Hier was duidelijk iets niet pluis, temeer daar een vrachtwagen allerminst een benzinegevoed vehikel is.
Het begon te motregenen toen ik de vrachtwagen – een zwarte tankwagen – op minder dan honderd meter was genaderd. Ik zette de ruitenwissers op intervalstand. In plaats van de voorruit droog te zwiepen, lieten ze echter brede vette vegen achter. Bij elke slag van de wissers werd het zicht waziger, zodat ik al snel de ruitensproeiers aansprak. Toen dat slechts weinig uithaalde, daagde het me: dit was geen regen, dit was pure benzine.
Ik ging vlak achter de vrachtwagen rijden. Een Poolse nummerplaat. Weer trok ik mijn grootlicht, dit keer om de chauffeur attent te maken op wat hij rijkelijk aan het verspreiden was op de weg. Het was toen dat ik de barst zag. Enfin, barst: de achterste tankwand vertoonde verdorie een vuistgroot gat waaruit royaal benzine gutste. Nu begon ik als een bezetene met mijn grootlichten te flikkeren. Die kerel moest dringend aan de kant. Wat als hij een brandende sigaret uit zijn raampje gooide? Die gedachte boezemde me zo’n angst in dat ik meteen het gaspedaal vloerde en naast de vrachtwagen ging rijden. Ik toeterde een paar keer toen ik ter hoogte van de cabine was. Geen reactie. De chauffeur bleef onverdroten plankgas geven.
Ik trachtte een gezicht in de cabine te ontwaren door mijn lichaam deels over de passagierszetel van mijn auto te buigen en naar boven te kijken. Dat leverde, op een wilde slingerbeweging van mijn wagen na, niks op. Geschrokken ging ik rechtop zitten en drukte mijn linkerhandpalm tien seconden lang midden op mijn stuur. Het amechtige getoeter van mijn bestelwagen ging ten dele verloren in het dieselgebrul naast me. Was die kerel doof of zo? If not, dan toch behoorlijk blind, want ook toen ik weer een portie grootlichtgooien ten beste gaf, zette hij onverstoord zijn weg verder. Ik toeterde nóg een keer, weerom zo’n tien seconden lang. De truck week ineens van zijn baan af en kwam de middenrijstrook opgereden. Qué? Die gek wilde me gewoon van de weg afduwen! Mijn hart sloeg ogenblikkelijk twee tellen over, ik vloerde mijn rempedaal en kwam schommelend achter de vrachtwagen te hangen. Ik verzeker het u: ik zweette peentjes.
Zonder dralen, doch met hevig trillende handen, nam ik mijn gsm uit de middenconsole en toetste 112 in. Als dit heerschap niet wilde stoppen, dan zou een stel zwaailichten hem misschien wel op andere gedachten brengen.
Om een lang verhaal kort te maken: de blauwjas aan de andere kant van de lijn verzekerde me een prompte interventie. En alzo geschiedde. De trekker met oplegger werd nauwelijks tien minuten later de pechstrook opgestuurd door een van blauwe discobollen voorziene patrouillewagen. Ik volgde in hun kielzog.
De geschrokken Pool verklaarde in gebrekkig Engels dat hij niet wilde stoppen omdat hij “meende met een losgeslagen gek te maken te hebben”. Ik werd ooit al vriendelijker omschreven.
Na een korte uiteenzetting van het gebeuren, en nadat mijn identiteitsgegevens alsook de nummerplaat van mijn wagen werden genoteerd, mocht ik beschikken.
“Bedankt hè,” gaf ik de agenten, niet geheel gespeend van cynisme, mee.
“Ú wordt bedankt, meneer,” repliceerde de grootste van de twee.
“Dat wilde ik horen,” beëindigde ik met een knipoog deze korte nachtelijke conversatie, waarna ik me snel in mijn wagen liet glijden.
Toen ik de tankwagen voorbijreed, zag ik nog hoe de benzine zich via de pechstrook onverminderd kwistig een weg zocht naar de lagergelegen grasberm. Ik stak een sigaret op en gooide de bak in zijn drie.

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life