The chainsaw massacre

11 januari 2016

“Die boom is echt wel véél te groot geworden. Hij neemt onze zon weg!”

Aan het woord waren de rechterburen van mijn vader. Dat zijn blijkbaar mensen die de zon als hun eigendom claimen.
De boom in kwestie betreft de overjaarse berk in de ouderlijke tuin. Die majestueuze witschors staat mooi te wezen op minstens vijftien meter afstand van de perceelgrens. Met zijn hoogte van welhaast twintig meter is het geen kleine jongen, maar om nu te zeggen dat hij de zon wegneemt, is je reinste lulkoek. Ik wist overigens niet dat een boom de zon kan wegnemen. Als in: ik pluk je uit de hemel, gij vermaledijde koperen ploert.
“Laat je niet overhalen, pa”, adviseerde ik mijn vader die avond. “Je weet dat er een stel mierenneukers naast de deur woont. Door de berk komt hun terras ’s zomers hooguit een kwartiertje in de schaduw te liggen. Omwille daarvan ga je die oude reus toch niet neerhalen?”
“Neerhalen? Ik denk er niet aan. Maar drastisch snoeien wil ik misschien nog overwegen. Ik sta liever op goede voet met mijn buren, Menck. Het is me geen geruzie waard.”

Wie een berk aanschaft, beste lezer, weet op voorhand hoe groot hij zal worden. Kies in functie daarvan diens standplaats en besef bovenal dat een berk normaliter nooit dient gekortwiekt te worden. Meer zelfs: een berk drastisch terugsnoeien is een erg delicate operatie waarvan de gevolgen nimmer met zekerheid kunnen worden voorspeld. De sapstroom komt al erg vroeg in het jaar op gang en dat kan tot het zogenoemde bloeden leiden. En als een berk begint te bloeden, doet hij dat zelden bescheiden, soms met geheel of gedeeltelijk afsterven tot gevolg.
Wie, om welke reden dan ook, toch een berk gaat kortwieken, doet zulks bij voorkeur tussen halfweg december en de tweede week van januari. Door de kou ligt de sapstroom stil. Als het echter rapper dan verhoopt weer warmer wordt, kan het bloeden alsnog inzetten. Nogmaals: een erg delicate actie, en al zeker tijdens een winter als deze waar er van echte kou nog steeds geen sprake is.

Ondanks mijn eerdere tegenkantingen – “Van een berk moet je afblijven, pa!” – bleek mijn vader enkele dagen later ineens niet meer te vermurwen. De buren hadden hem er ongetwijfeld nog een paar keer op aangesproken.
En zodoende werd de berk gekortwiekt. Drastisch gekortwiekt. Ik zou bijna van kandelaberen gewag willen maken. Het resultaat is een voor meer dan de helft ingekorte hoofdstam en een stuk of wat resterende affreus kale zijstompen. De boom, of wat er thans moet voor doorgaan, doet me denken aan The Texas Chainsaw Massacre: pure horror als gevolg van gewelddadig en nietsontziend kettingzaagwerk, akelige bloedscènes incluis. Dit is een steek door mijn tuiniershart en een echte aanfluiting van de hovenier die prat gaat op zijn respect voor de natuur.

“Als de berk dit al overleeft, zal hij nooit meer uitgroeien tot de statige schoonheid die hij voorheen was”, gaf ik mijn vader mee. We stonden op het verhoogde terras getweeën naar de gehavende sukkelaar te staren. “Hij zal veeleer lijken op een overmaatse struik op stam dan op een fiere boom doordat hij een heksenbezem van flutstammetjes zal aanmaken in plaats van een nieuwe top te vormen.”
“Het is goed zoals het is”, was mijn vaders dwarse antwoord. “Bovendien gaat zulke kerngezonde reus heus zo snel niet naar de filistijnen.”
“On verra, papa.”
“En stront is kaka”, repliceerde hij infantiel rijmend ten teken dat verdere discussie niet aan hem besteed was.
“Ik krijg het koud, ik ga naar binnen”, besloot ik.
“Koud? Zo koud is het nochtans niet.”
“Het is de aanblik van zoveel doffe ellende die me koude rillingen bezorgt, pa.” Waarna ik resoluut de veranda instapte en de deur achter me dichttrok.

[ Foto: Menck | Twaait ]

geschreven door Menck Geplaatst in De hovenier, Familie, Natuur