Lang leve de gesneuvelden

9 januari 2016

De dag van gisteren startte om acht en reeds om tien uur bevonden mijn madam en ik ons in een Brugse kerk. Een onverwacht verwarmde kerk. De stoelen stonden in een wijde boog om het altaar heen. De priester, een rosse dertiger met een rafelige paardenstaart, sprak lovende woorden over het dode lichaam in de kist. Ik ergerde me in stilte meermaals aan ‘s mans West-Vlaamse g- en h-verwarring, kreeg uiteindelijk een galmende hoestbui waardoor iedereen naar me keek en nam uit arren moede drie pepermuntjes uit mijn jaszak die ik in mijn mond propte tussen de hostierestanten.
De wierook werd duchtig opgegooid wijl de nabestaanden enkele tranen plengden op en rond de ebbenhouten kist met koperwerk. Het bloemstuk, van mijn madams hand, werd weggenomen, de kist opgetild en naar buiten gedragen. De aanwezigen volgden schuifelend, mompelend en murmurerend omwille van de lange dienst. Iemand schoof een witte zakdoek in zijn jaszak, iemand diepte een witte zakdoek op en trage doodsklokken begeleidden ons naargeestig naar de uitgang. Op het bordes wachtte een buitenproportionele stationwagen met veel zilverwerk en gefumeerde ruiten. Vier zwartpakken met hooglijk glimmende stappers en hagelwitte handschoenen hadden enige moeite om de kist de laadruimte in te manoeuvreren, doch het lukte. De corbillard was een Cadillac Fleetwood Brougham van 1986 met een vijfliter V6-motor die heerlijk stampend ronkte.

In de feestzaal – zo vermeldde althans de belettering op de deur – klonken we met cava op het leven en de dood en hoezeer die aan elkaar verwant zijn. Ik verwachtte tevens warme hapjes maar die bleven uit. De obers vulden wel snel de glazen bij en waren professioneel vriendelijk.
Als voorgerecht was er verse juliennesoep waaraan ik mijn bovenlip verbrandde. Ik verbeet de pijn en liet me met graagte een tweede portie serveren. De hoofdschotel bestond uit een gul met bosvruchtensaus overgoten hammetje met kroketjes en waterkers. Er werd te anderen male een tweede keer opgediend. De maaltijd werd afgesloten met een punt fruittaart en koffie dan wel thee.
Aan tafel haalden we herinneringen op aan de overleden afgestorvene die er niet meer was wegens wijlen. Zijn achtergebleven weduwe pinkte drie tranen weg, snoof wat nadrukkelijk en concludeerde dat “het toch veel te vroeg was”. Als ze doelde op het uur waarop ik deze morgen de warme sponde diende te verlaten, had ze overschot van gelijk. Zulks moest welhaast het geval zijn, want haar man werd eenennegentig. Hij stierf daarenboven in zijn slaap doordat hij niet meer wakker werd.

De maaltijd werd gevolgd door een moment van verstrooiing. De strooiweide lag er nat bij en de grijswitte as zoog zich aan de grashalmen vast. Er kwamen enkele partikeltjes overledene op mijn die morgen minutieus gepoetste schoenen terecht.
Madam Menck plengde een stuk of wat tranen toen ze haar moeder – zus van het ondertussen tot stof herschapen familielid – zag huilen. Je bent mooi als je huilt, gaf ik mijn wederhelft mee en kneep in haar hand. Ze glimlachte en onze beider handen vlochten zich in elkaar. Een wijl keken we naar het pulverige plekje op het frisgroene gras en togen daarna huiswaarts. Het was goed geweest. Het was genoeg geweest.

Die avond proostten we middels een rode Casillero Del Diablo Cabernet Sauvignon op de dood én op mijn negenenveertigste levensjaar. Ik kreeg een kaartje van haar waarop twee ineengestrengelde poesjes waren afgebeeld en waarop ze in rode stift en krullerige letters ‘Hip, hip, hip’ had geschreven, gevolgd door een grote ‘49’. Terstond besloot ik toch maar vijftig te worden want dat verdient ze.

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life