Over kleuren, knutselen en kolder in de kop

29 oktober 2015

Wie deze blog al wat langer volgt, weet het wel: de afgelopen maanden heb ik meermaals de doe-het-zelfkolder in de kop gehad. Het resultaat daarvan waren vooral specifieke projecten van iets grotere omvang, al dan niet op bestelling.
In dit logje offreer ik u echter enkele kleine, nuttige en vooral goedkope creaties die een hoog recyclagegehalte in zich dragen. Onder het motto ‘een kind kan de was doen’ begin ik met een voederhuisje. Want yep, het eerste vogelrestaurant in onze tuin is sedert deze week een feit, vooralsnog met wisselend succes wat de gevleugelde klandizie betreft. Er is wat gewenning nodig, vermoed ik, alsook wat lagere temperaturen.

VOEDERHUISJE

Wat ik gebruikte:

• Een houten balkje van zes bij zes centimeter met een lengte van een meter;
• Een restant van een geverniste kleerkastdeur;
• Schroeven;
• Spijkers;
• Nietjes;
• Een schroefhaak;
• Wat dode – geen rottende! – takjes;
• Een restje rubberfolie. (Een ander waterdicht materiaal kan uiteraard ook, als het maar niet al te snel verweert.)

Werkgerief:

• Een schroefmachine (of een schroevendraaier als u ijveriger bent dan ik);
• Een decoupeerzaag (een gewone handzaag voldoet eveneens);
• Een hamer;
• Een nietjesschieter.

En dan is het een kwestie van vooraf een schetsje te maken om uiteindelijk tot onderstaand resultaat te komen. De opstaande randen omheen de voederplank voorkomen dat het vogelzaad al te makkelijk op de grond belandt.

UILENKAST

Van een voederhuisje naar een uilenkast lijkt een enigszins rare sprong. Doch de kast werd vervaardigd voor een goede tuinvriendin die, zonder uitzondering, elke avond en nacht een koppel bosuilen op bezoek krijgt en dat al geruime tijd. Dat die beesten naarstig op zoek zijn naar een geschikte overwinterings- annex voorjaarse broedplaats in haar bomenrijke tuin, zeg ik u.

Er werd gerecycleerd merantihout gebruikt. Dat is stevig maar tevens erg zwaar.
Zulk een lijvige, overmaatse uilenkast op vijf meter hoogte tegen een boom installeren, is een werkje dat je maar beter niet alleen probeert uit te voeren. Door een dik nylontouw over een tak te zwieren, creëerden een hulpvaardige vriend en ik een soortement van katrol. Daarmee werd de uilenkast tot op de gewenste hoogte gehesen door de man op de grond (zijnde ik) en tegen de boom bevestigd door de man op de ladder (zijnde mijn maat). De kast hangt netjes in de aanvliegroute van de uilen. Als die beesten dat oversized geval nu niet opmerken, zijn het échte uilen.

Nog even een plannetje erbij voor wie zelf aan de slag wil gaan, alsook enkele beelden van het eindresultaat:

(Plan is aanklikbaar voor groter.)

INSECTENHOTEL

Afgelopen zomer knutselde ik eindelijk ook ’s een insectenhotel in elkaar. Enfin, veeleer een hotelletje.
Piece of cake dacht ik nog voor ik er aan begon. Dat credo gaat dan misschien wel op voor de constructie zelf, maar het vullen van de verschillende compartimenten bleek een ander paar mouwen. Vele tientallen bamboestokjes op maat zagen (knippen met de snoeischaar lukt niet wegens splijten) en terdege uitboren, om maar eens iets te noemen. Om het eufemistisch te stellen: je hebt er een beetje geduld voor nodig. Zulks is bovendien een erg eentonige bezigheid, iets waar ik niet bepaald gelukkig van word.
Edoch de aanhouder wint. Naast droge bamboestokjes wendde ik tevens dennenappels aan (mieren en kevers) alsook houtkrullen (lieveheersbeestjes en vlinders) en boorde ik gaten van diverse diameters in hout en klei (wespen, solitaire bijen en metselbijen).

Het insectenhotel werd vervaardigd uit restanten van geïmpregneerd tuinhout en is voorzien van een foliedakje. Het hangt sinds deze zomer naast het zonneterras in onze tuin, vlak boven een klimroos.
De allereerste “bewoner” was overigens een spin die haar net vlak voor de aanvliegroute van de insecten spon en bij wie moord met voorbedachten rade in de ogen stond te lezen.

HERFSTIMPRESSIES

Tot slot troon ik u mee richting het weekend middels enkele vurige foto’s. Want wat is de herfst toch een polychroom, feeëriek seizoen!
De onderstaande bewoners schoot ik – cameragewijs, that is – in eigen tuin in de vuile pollen van madam Menck. Over ‘All creatures great and small’ gesproken.
De overige opnames zijn sfeerbeelden van plekjes waar ik, al dan niet beroepsmatig, geregeld vertoef.

Enjoy, folks!

* * * * *

Nog immer wakker: salamanders:

Hamamelis (uiterst links) naast Acer palmatum (midden):

De siergrassen staan nu op hun mooist:

Quercus rubra:

Quercus robur bij een twee jaar geleden geplaatste takkenwal:

Was elke straat maar zo magisch:

Rood verkleurende Parthenocissus (wilde wingerd) vervlochten met de nog immer groene Aristolochia (Duitse pijp):

Blad van Parthenocissus:

Herfstverkleuring van Euphorbia cyparissias ‘Clarice Howard’:

[ Foto’s: Menck | Twaait ]

geschreven door Menck Geplaatst in Foto's, Klussen, Natuur, Tuinstruinen