Ondraaglijk mooi
Sinds gisteren weet ik pas écht waar euthanasie voor staat. Wat een ongelooflijk mooie, ontroerende, rauwe en bijwijlen stevig naar de keel grijpende televisie was me dat. En bovenal: tonnen respect heb ik gekregen voor Wielemie. She’s larger than fucking life, zeg ik u!
Ik kijk zelden televisie, maar ik ben blij dat ik gisterenavond geheel toevallig voor de buis zat toen ‘Het huis’ begon. Mocht u de reportage niet gezien hebben, dan heb ik slechts één advies voor u: 
[ Foto: hln.be ]
Menck Weserhütte 
Beroepshalve kom ik regelmatig in contact met dit aspect van het leven.
Ondraaglijk lijden. Het is iets dat ik mijn ergste vijand niet wil toewensen.
Euthanasie is voor velen nog een taboe. Daarom ben ik blij dat BV’s zoals wielemie uit de schaduw treden en ons ook een blik achter de schermen gunnen. Het draagt mee aan het proces van “begrijpen”.
Ik heb, samen met mijn vrouw, een medische opleiding achter de rug. Ik durf zeggen dat wij, in de 20 jaar dat wij nu actief zijn, verder durven kijken dan de meeste collega’s en “out of the box” durven denken en handelen.
Toch is er een schroom: 25 jaar geleden hebben we onze studies aangevat met het idee om mensen te helpen, 20 jaar zetten we die doelstelling dagelijks om in ons handelen bij mensen aan huis. Ons motto is nog steeds: “Levenslang thuis wonen mag geen probleem zijn”.
Om dan op een punt te komen waarbij je actief deel gaat uitmaken van een euthanasering, ik heb het er nog steeds moeilijk mee.
Ik ga mee in de wil van de vrager, en ik wil hem of haar op de beste manier ondersteunen in dit proces, maar het drukt me tezelfdertijd ook met de neus op de feiten: de mensheid droomt ervan om Mars te gaan bewonen, dicht bij huis kunnen we dit ondraaglijk lijden nog steeds niet menswaardig het hoofd bieden. Ik beschouw dit nog steeds als een groot persoonlijk falen, en een falen van de wetenschap in het algemeen. En zo blijf ik achter met een dubbel gevoel.
LikeGeliked door 1 persoon
Het een persoonlijk falen noemen, vind ik onterecht; je kunt maar roeien met de riemen die je hebt. Anders gezegd: als wat de wetenschap aanbiedt bij ondraaglijk lijden niet toereikend is, mag zulks nooit resulteren in een blaam voor verzorgers, verplegend personeel en dokters.
Anderzijds ben ik het volledig met je eens dat er veel meer liquide middelen moeten vloeien naar onafgebroken wetenschappelijk onderzoek dan het grote geld te verpatsen aan experimenten die het menselijk welzijn niet als topprioriteit stellen.
Dat je achterblijft met een dubbel gevoel, snap ik zodoende maar al te goed.
Toch blijf ik geloven in immer nieuwe sprongen voorwaarts op medisch gebied, in de kracht van de menselijke expertise, maar om er zelf nog te kunnen van genieten zullen we héél oud moeten worden, vrees ik.
LikeLike
Is opgenomen. Nu niet echt het moment om te bekijken (gezien…), maar het komt er wel van !
LikeLike
Snap ik. Maar wis de uitzending zeker niet.
LikeLike
Helemaal mee eens, Menck.. en dat ze toch altijd zo ‘levenslustig’ overkomt!..
LikeLike
Levenslust, samen met humor, is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
LikeLike
Ik heb het gemist, maar weet niet of ik de net gemist toets ga gebruiken.
LikeLike
Je eigen keuze, uiteraard, al kan ik eenieder deze aflevering wel aanbevelen.
LikeLike
Ik was ook zwaar onder de indruk van de reportage; en ik heb het ongelooflijke belang beseft van de mensen die helpen, mensen zoals Happy Five blijkbaar. Mijn grote bewondering!
LikeLike
Absolute hulde voor de verzorgers. Ze zijn niet zelden de (ondergewaardeerde) helden. Voor slachtoffers zijn ze daarentegen je reinste toeverlaat.
LikeLike
Ook wij waren er stil van…
LikeLike
Same here, Mrs. Brubeck, same here.
LikeGeliked door 1 persoon
Afgelopen weekend zag ik een programma over een gezin met twee pubers. Hun vader was al overleden aan ALS. Ook dmv euthanasie. Bleek een half jaar later dat de moeder dezelfde ziekte heeft… Ook zij kiest ervoor om niet haar natuurlijke eind af te wachten. Ik was echt ontdaan.
LikeLike
Ontdaan was ik ook, maar tevens vol bewondering voor de persoon in deze aflevering. Google maar eens op Marieke Vervoort.
LikeLike
Ik heb een paar fragmenten gezien gisteren. Heel emotioneel en rauw. Ik denk dat het heel wat mensen de ogen heeft geopend en een ander beeld op euthanasie heeft gegeven.
LikeLike
Daar ben ik zelfs rotsvast van overtuigd.
LikeLike
Straffe madam, op alle vlakken. Mooie beelden, heb ik gehoord. En toch zijn er nog altijd mensen die hun overtuiging/godsdienst aan anderen proberen op te dringen, omdat een boek dat meer dan 2000 jaar geleden geschreven werd iets anders zegt…
LikeLike
Iets teveel naar de letter volgen, is nergens goed voor. Leren interpreteren is een kunst, maar gezond verstand staat boven alles.
LikeLike
Ik vond het al een heel straffe madam, en zeker ook na haar verhaal in “Voorbij de grens”. Dit is een aangrijpende aanvulling, ook op een zeer mooie manier in beeld gebracht. Merci voor de tip, al ben ik er een beetje door “van mijn melk”.
LikeLike
Een mens zou van minder van zijn melk zijn. Het is goed dat Eén deze beelden uiteindelijk op de kijkers losliet, want zulks was aanvankelijk de bedoeling niet. Het was op Mariekes uitdrukkelijke verzoek dat de confronterende scènes in de reportage werden gelaten.
LikeLike
Ik moet zeker nog kijken. Het concept van het programma vind ik ook mooi, ik zag de vorige aflevering. Ben benieuwd!
LikeLike
De ultieme tête-à-têtes met Eric Goens zijn van een uitzonderlijk hoog niveau. ‘Het huis’ lost tot op heden de beloftes in. De aflevering met Marieke Vervoort was, wat mij betreft, televisie op zijn mooist.
LikeLike
Heb slechts het laatste stuk gezien, maar ga zeker één dezer de hele aflevering kijken via “net gemist”.
LikeLike
Let wel: de aflevering blijft maar zeven dagen beschikbaar bij ‘Net gemist’.
O ja, Affodil, heb je de handdoek in de ring gegooid? Que pasa?
[ natuurindekijker.wordpress.com is no longer available.
The authors have deleted this site. ]
LikeLike
Nee, Menck, maar ben deze week nog even bezig geweest met de tuin witerklaar te maken en heb nog een paar andere potjes op het vuur. Binnenkort komen er zeker weer nieuwe blogjes. Fotomateriaal heb ik al verzameld, nu nog de vertelselkes …
LikeLike
Ik kom hier terecht via je reactie op de blog van Thomas Pannenkoek. Je schrijft dat de lijdensweg van je moeder gelijkaardig was, en ik dacht: zou er iets over op de blog staan? De lijdensweg van mijn moeder was immers ook gelijkaardig. En toen kwam ik op deze post. Ik heb de aflevering niet gezien, maar las er wel veel over achteraf. Ik ben blij dat Wielemie euthanasie bespreekbaar maakt. 2000 mensen per jaar kiezen voor euthanasie, en toch vond ik weinig verhalen van lotgenoten toen mijn moeder besloot dat ze niet verder kon leven met haar beperkingen. Ik hoop dat ze deze aflevering nog eens heruitzenden. En dat euthanasie nog een beetje meer uit de taboesfeer mag komen. Het is goed dat het bestaat.
LikeLike